Rublow - Jacek Kaczmarski

Na ziemi, co zawsze pod wodą lub śniegiem

Są drogi, po których nikt prawie nie chodzi

Tam wariat się czasem przesunie po niebie

Do ludzi na łodzi

Wołając, że leci

A oni chwytają go w sieci

Wśród pól i rozlewisk tam białe są miasta

Gdzie końmi handlują, jedwabiem i siarką

Nad targiem wyrasta przejasny monastyr

Chorały i charkot

Ikona i koń

Wędzidło i złota dłoń

Na ścianach gospody łańcuchy i sierpy

Wesołek po udach się klepie i śpiewa

O ludzie, co żyje radością, choć cierpi;

I ktoś się zaśmiewa

Ktoś wódką go raczy

Nim inny ktoś wezwie siepaczy

Z wyrwanym językiem niech skacze do woli

Jak przygłup, co słowa nie może wykrztusić

Bo Książę z krużganków, o wzroku sokolim

Dziedziny strzec musi

Od ognia i zła

By poczuł lud, że ktoś oń dba

A Książę - mecenas za sztuką przepada

Więc ściany pałacu malować mi każe

Czeladnik już farby i pędzle rozkłada

A w drzwiach stają straże

I Księcia brzmi głos:

— Za pracę twą miecz, albo trzos

Architekt, co dla mnie budował ten pałac

Już nic piękniejszego nikomu nie wzniesie

Gdy skończył przygoda go przykra spotkała:

Na zbirów się w lesie

Jak raz napatoczył

A oni wykłuli mu oczy

I zaśmiał się książę, aż sala zagrzmiała

I grzmiała, gdy odszedł, podobny do pawia

I stałem przed ścianą, co była tak biała

Jak tego co stawiał ją

Twarz oślepiona

Od łez nim się stała czerwona

Klęczałem przed bielą, nad Pismem schylony

Gdy przyszła ta dziewka niespełna rozumu

Czytała ruchami rąk moje ikony

I śmiała się z tłumów

Płakała nad Bogiem

I piekieł przerażał ją ogień

I wstały płomienie ze wszystkich stron naraz

Ku niebu podniosły się dymu kolumny

W drzwiach koński pysk widzę i uśmiech Tatara

Co Księcia łbem dumnym

Za włosy potrząsa

A Księciu krew spływa po wąsach

Dziewczyna w krzyk straszny więc on w śmiech wesoły

I szaty cerkiewne pod nogi jej ciska

A ona je wdziewa, obraca się w koło

I łza już jej wyschła

Więc tańczy w podzięce

Przy siodle, przy głowie książęcej

Kto walczył, ten złotym pojony ukropem

Blach z kopuł cerkiewnych, z ksiąg ogniem topionych

Zapada pomiędzy kopyta i stopy

Ze wzrokiem wlepionym

W zasnutą twarz Boga

I pyta — jak kochać ma wroga

Znów ciała spychaliśmy do wspólnych dołów

Znów drogi krzyżowe bez krzyża i chusty —

Po burzy, o zmroku, nad rzeką popiołów

Pogańskie odpusty;

Śmiech krwi i ciał gra

Płomyki się łączą po dwa

Z tej ziemi, co żywym nie skąpi pogardy

Najlepsza jest glina do formy na dzwony

W ich dźwięku z tej ziemi ucieram dziś farby

Do mojej ikony

Na suchej deszczułce

Jest miejsce na świat i na Stwórcę

Przemokły, jak drzewo stojące na deszczu

Koń schyla się, woda po sierści mu spływa;

Zbutwiałe zielenie i złoto na desce

Co płacze jak żywa —

To Stwórcy Korona

Czekają nań

Koń i Ikona

Жерде, әрқашан судың немесе қардың астында

Ешкім әрең жүретін жолдар бар

Онда жынды кейде аспанмен қозғалады

Қайықтағы адамдарға

Ұшатынын шақырады

Олар оны торға түсіріп алады

Егістіктер мен арық сулардың арасында ақ қалалар бар

Олар жылқы, жібек, күкірт саудасымен айналысады

Базар алаңының үстінде мөлдір монастырь көтеріледі

Хор және шуылдау

Белгіше және жылқы

Снафель және алтын қол

Қонақ үйдің қабырғаларында шынжырлар мен орақтар

Весолек жамбастарын сипап, ән айтады

Ей, қиналса да қуанышпен өмір сүретін адамдар;

Ал біреу күледі

Біреу оны арақпен емдейді

Басқа біреу дымқыл жігіттерді шақырмас бұрын

Тілі жұлынып, қалауынша секірсін

Сөзді айта алмайтын ақымақ сияқты

Өйткені монастырь ханзадасы, сұңқардай көзі бар

Ол патшалықты қорғауы керек

От пен зұлымдықтан

Өзіне біреудің көңіл бөлетінін халыққа сезіндіру

Ал Ханзада - өнер меценаты жоғалып кетті

Сондықтан ол маған сарайдың қабырғаларын бояуды айтады

Саяхатшы қазірдің өзінде қылқаламдарды бояп, сындырады

Ал есік алдында күзетшілер тұр

Ал ханзаданың дауысы:

- Сіздің жұмысыңызға қылыш немесе әмиян

Сәулетші, бұл сарай маған не салды

Ол ешкімге бұдан әдемі ештеңе жасамайды

Шытырман оқиға біткен кезде ол қайғырды:

Ормандағы бұзақылар

Қалай бір рет көрді

Және олар оның көзін шығарып тастады

Ал ханзада зал күркірегенше күлді

Ол кетіп бара жатқанда, ол тауыс сияқты күркіреді

Ал мен ақ қабырғаның алдында тұрдым

Оны киінген нәрсе сияқты

Беті соқыр болды

Ол көз жасымен қызарып кетті

Ақ алдында тізерлеп отырдым, Жазбаларға еңкейдім

Мына жынды жезөкше келгенде

Ол менің белгішелерімді қолының қимылымен оқыды

Ал ол көпшілікке күлді

Ол Құдай үшін жылады

Ал от оның тозағын қорқытты

Әр жақтан бірден жалын шықты

Түтін бағаналары аспанға қарай көтерілді

Есіктен ат аузы, татардың күлкісі көрінеді

Ханзаданың басы қандай мақтаныш

Ол шашын шайқайды

Ал, Ханзаданың қаны мұртымен ағып жатыр

Қыз айқайлайды, сондықтан ол күледі

Ал шіркеу киімдері оның аяғына тасталды

Және ол оларды киеді, айналады

Ал оның көз жасы құрғап қалды

Сондықтан ол алғыс айтып билейді

Ер-тоқымда, ханзада басының қасында

Соғысқанды алтын қайнаған сумен суарған

Шіркеу күмбездерінен, отпен еріген кітаптардан парақтар

Ол тұяқ пен аяқтың арасына түседі

Төмен қарап

Құдайдың жасырын жүзіне

Және жауды қалай жақсы көру керектігін сұрайды

Біз денелерді тағы да ортақ шұңқырларға итеріп жібердік

Тағы да, крест пен шарфсыз крест жолдары -

Дауылдан кейін, ымыртта, күл өзенінде

Пұтқа табынушылықтар;

Қан мен еттің күлкісі ойнайды

Жалындар жұп болып біріктіріледі

Тіріге аямайтын мына өлкеден

Қоңыраулар үшін ең жақсы саз

Бүгін мен осы жердің бояуларын олардың үнімен ысқылап жатырмын

Менің белгішесіме

Құрғақ тақтада

Дүниеге де, Жаратушыға да орын бар

Жаңбырда тұрған ағаштай суланған

Ат еңкейеді, шашынан су ағады;

Тақтада шірік жасыл және алтын

Кім тірі жылайды -

Бұл Жаратушының Тәжі

Олар оны күтіп отыр

Жылқы және белгіше