Włóczędzy - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Wchodzimy z twarzami zdrowymi od mrozu,

Siadamy przy ogniu tańczącym z radości.

Ścieramy z nadgarstków odciski powrozów,

Wołamy o wino i chleb i tłustości,

Spod ścian patrzą na nas w milczeniu miejscowi

Napięci, na wszystko gotowi.

Wchłaniamy łapczywie wielkimi kęsami,

Łykamy alkohol aż warczy nam w grdykach,

Bekniemy czasami, pierdniemy czasami,

Aż z ław w ciepło wzbija się woń wędrownika

I płynie pod ściany miejscowych, jak ręka

Co mówi — przestańcie się lękać.

Co mówi — przestańcie się lękać.

x2

Śpiewamy piosenki o drodze i pracy,

O braku pieniędzy i braku miłości,

Podnoszą się ze snu miejscowi pijacy,

Słuchają oczami rozumnej przeszłości,

Ktoś wstanie, podejdzie, zapyta — kto my?

— My dzieci wolności, bezdomne my psy.

Przysiada się stawiać i pytać nieśmiało

Gdzie dobrze, gdzie lepiej, a gdzie pieniądz rośnie?

I plączą się cienie pod niską powałą

I coraz jest ciaśniej i duszniei i głośniej,

Bo oto włóczędzy z przeszłością swą mroczną

Dla ludu się stają wyrocznią.

Dla ludu się stają wyrocznią.

x2

Mówimy o wojnach w dalekich krainach,

Zmyślamy, bogactwa zdobyte, stracone,

Słuchają, jak mszy, dolewają nam wina,

I dziewki przysiada się też, ośmielone,

Do ognia dorzuci przebiegły gospodarz:

Noc długa korzyści mu doda.

Rozgrzani, snujemy niezwykłą opowieść

Zazdroszcząc im tego, że tacy ciekawi,

Choć mają, co każdy tak chciałby mieć człowiek,

A za — byle co — już gotowi zastawić

By włóczyć się, szukać i błądzić, jak my

I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.

I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.

x2

Pijemy i każdy już ma coś na oku —

Ten nocleg w piekarni, ten pannę piersiastą;

Świt znajdzie nas znowu za miastem na stoku.

Gdzie nikt tak naprawdę nic nie ma na własność,

A im pozostanie piosenka i sny:

«My dzieci wolności, bezdomne my psy»…

Аяздан сау болып кіреміз,

Қуанышпен билеп оттың жанында отырамыз.

Біз білегіміздегі арқандардың іздерін сүртеміз,

Біз шарап пен нан мен май үшін жылаймыз,

Жергілікті тұрғындар бізді қабырға астынан үнсіз бақылап отырады

Кернеу, бәріне дайын.

Біз ашкөздікпен үлкен тістеп аламыз,

Біз алкогольді алмұртымызда өскенше жұтамыз,

Бірде кекіреміз, біресе кекіреміз

Қаңғыбастың иісі орындықтардан жылылыққа көтеріледі

Ал ол жергілікті тұрғындардың қабырғасына білек сыбана ағып жатыр

Оның айтқаны – қорқуды доғар.

Оның айтқаны – қорқуды доғар.

x2

Біз жол мен жұмыс туралы ән айтамыз,

Ақша және махаббат жоқ туралы

Жергілікті мастар ұйқыдан шығады,

Олар ұтымды өткеннің көзімен тыңдайды,

Біреу тұрып, келіп сұрайды - біз кімбіз?

– Азаттықтың балалары, панасыз итпіз.

Ол тұруға отырады және қорқақ сұрайды

Қай жерде жақсы, қай жерде жақсы және ақша қайда өседі?

Ал көлеңкелер аласа төбенің астында шатасты

Және ол барған сайын қатайып, қаттырақ болып барады

Өйткені мұнда өткені қараңғы қаңғыбастар бар

Олар халық үшін оракульге айналады.

Олар халық үшін оракульге айналады.

x2

Біз алыс елдердегі соғыстар туралы айтып отырмыз,

Біз ойлаймыз, байлық алынған, жоғалған,

Олар көпшілікті тыңдайды, бізге шарап құяды,

Қыздар да отырады, жігерленді,

Айласыз қожайын отқа қосады:

Ұзақ түн оның пайдасын арттырады.

Ыстық, біз таңғажайып оқиғаны айтамыз

Олардың соншалықты қызық болғаны үшін қызғанышпен,

Олардың барлығына ие болғысы келетіні болса да,

Және кез келген нәрсе үшін кепіл беруге дайын

Біз сияқты кезіп, іздеп, кезіп жүру

Ал жыл мезгілдерісіз, күн мен түнсіз өмір сүріңіз.

Ал жыл мезгілдерісіз, күн мен түнсіз өмір сүріңіз.

x2

Біз ішеміз және бәрі бір нәрсені көреді -

Сол түні наубайханада мынау емшек сүтімен емізді;

Таң бізді қаланың сыртында, еңістен қайта табады.

Ешкім шынымен ештеңеге ие болмаған жерде

Оларда ән мен арман болады:

«Біз бостандық балаларымыз, біз панасыз иттерміз» ...