Manewry - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński

Bez ruchu każą tkwić nam tu Jak długo — nie pamiętam już

Brak nam powietrza słów i snu

W gardłach — zaschniętej śliny kurz

Jak okiem sięgnąć w strony dwie

Okopów linie ciągną się

A my czekamy — mija czas

I do ataku wciąż nie posyłają nas!

Powiecie — śpieszyć się nie ma gdzie!

I to jest prawda — co tu kryć?

Lecz gdy w okopy nas się śle

To kiedyś atak musi być!

Jedna jest tylko droga stąd

Gdzie horyzonty wrogie się mglą

Inaczej zaś polowy sąd

A dać się swoim — to już gruby błąd!

Wszak to manewry tylko są

Na wzgórzach lornet błyszczą szkła

Wszystko jest strategiczną grą

W której brać udział muszę ja!

Kolega pyta raz po raz

Co będzie jeśli trafią nas

Odpowiedź jedna musi być:

Po prostu nie będziemy żyć!

Krzyk!

I ruszamy do ataku

Na odsłonięte stoki wzgórz

Wokół wybuchy czarnych krzaków

Dym!

Huk!

I nic nie widać już!

W głowie panicznie mi się trzepie

Jak w klatce ptak spłoszony — puls

Więc żyję!

Czy to naboje ślepe?

Czy może to ślepota kul?!

Wtem w miejscu zatrzymuję się

Gdzie jest przyjaciel, gdzie jest wróg?!

Nie widzę go!

On widzi mnie!

Strzał!

Ból!

I lecę z nóg!

Leżę - przy ziemi trzymam twarz

Swój własny oddech czuję z niej

Z dali co mój wchłonęła wrzask

Idą sanitariusze trzej…

Co chwila słyszę suchy strzał

Wstrzymuję przerażony dech

To tych co przeżyli boju szał

Dobija tamtych trzech!

Już są tuż tuż!

Zastygam i Podchodzą, nachylają się…

Widzę znajome twarze trzy

Strzał!

Dobili mnie.

— Zbudź się - Otwieram oczy — pole

Kolega — okop — flagi żerdź.

Zmrok.

Wciąż czekamy na swą kolej.

Żyjemy.

Śniąc śmierć.

Олар бізді осында қозғалыссыз қалдырады.Қанша уақыт - енді есімде жоқ

Бізге сөз бен ұйқының ауасы жетіспейді

Кеуіп қалған сілекей, шаң жұлдыруда

Көзге көрінетіндей екі бет

Траншеялардың саптары жалғаса береді

Ал біз күтеміз - уақыт өтеді

Ал олар бізді әлі де шабуылға жібермейді!

Сіз айтасыз - асығыс жер жоқ!

Бұл шындық - жасыратын не бар?

Бірақ бізді окопқа жібергенде

Бұл бір кездері шабуыл болуы керек!

Бұл жерден бір ғана жол бар

Дұшпандық көкжиектер бұлыңғыр

Әйтпесе, далалық сот

Ал өзіңізді өзіңізге беру - бұл үлкен қателік!

Өйткені, олар тек маневрлер

Көзілдірік дүрбінің төбелерінде жарқырайды

Барлығы стратегиялық ойын

Мен қатысуым керек!

Әріптес қайта-қайта сұрайды

Олар бізді ұрса ше?

Бір жауап болуы керек:

Біз жай ғана өмір сүрмейміз!

Айқай!

Ал біз шабуылға шығамыз

Төбелердің ашық беткейлеріне

Айналада қара бұталар жарылған

Түтін!

Bang!

Ал сіз енді ештеңе көре алмайсыз!

Менің басым шошып кетті

Тордағы қорқақ құс сияқты – тамыр соғуы

Сондықтан мен тірімін!

Бұл бос картридждер ме?

Бұл оқ соқырлық болуы мүмкін бе?

Сосын орныма тоқтаймын

Дос қайда, дұшпан қайда?!

Мен оны көре алмаймын!

Ол мені көреді!

Ату!

Ауырсын!

Ал мен аяғымнан ұшып бара жатырмын!

Өтірік айтамын – бетімді жерге қаратып отырмын

Мен одан өз тынысымды сеземін

Алыстан не менікі сіңіп кетті айғайға

Үш фельдшер келеді...

Анда-санда құрғақ атыс естимін

Мен қорқып демімді ұстадым

Бұл шайқас төбелесінен аман қалғандарға арналған

Ол үшеуін өлтіреді!

Олар дәл бұрышта!

Мен тоңып қалдым, олар еңкейіп жақындады ...

Мен үш таныс жүзді көріп тұрмын

Ату!

Олар мені өлтірді.

- Оян - көзімді ашамын - дала

Әріптес – окоп – сырық тулар.

Түн.

Біз әлі өз кезегімізді күтіп отырмыз.

Біз өмір сүреміз.

Армандаған өлім.