Landszaft z kroplą krwi - Jacek Kaczmarski

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita

Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta

Przez niezmordowane dżdżownice

Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki

Pluskają się co dzień bez celu, dla draki

By drżeć mieli o co rodzice

Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem

Na którym się pasą pod wieczór jelenie

I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie

Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa

I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal

Gdy przetnie już słońce — jak wiśnię

Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać

W szuwarach histeria panoszy się żabia

I tryton w akwarium zamiera…

I ty — nagle cicha — nie spuszczasz mnie z oka

W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka

Bym blisko był - tutaj i teraz

To noc tylko — mówię - nie pierwsza… — przerywasz

Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa

Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę

Objęta — w przeczutą wsłuchujesz się grozę

Za ścianą świat miota się w telewizorze

Na własną się łaszcząc padlinę

Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma!

Więc trzymam się ciebie rękami obiema

By wiedzieć, że chociaż ty jesteś

I toczy nas noc po przepaściach ciemności

Splecionych jak węże w znak nieskończoności

Swych skór ogłuszone szelestem

Podwójne nam tętno godziny odmierza

Leżymy pośrodku rybiego pęcherza

I ciemne unosi nas morze

Nie od nas zależy, co z nami się stanie

Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie

Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze

Za błoną się wiją płomieni jelita

Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka

Aż przestrzeń od żaru drga

I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka…

Leżymy bezbronni na dłoni poranka

Nie w mocy, by cieszyć się z dnia

Терезенің сыртында мол джунгли сияқты шалғын бар

Түйілген лабиринттегі сабақтар, жапырақтар және сабақтар

Шаршамайтын жауын құрттары арқылы

Шалғынның ар жағында – көл, көлде балалар

Олар күн сайын мақсатсыз айналады, бейбақтар үшін

Ата-ананың дірілдеп қалуы керек

Көл ақырын көтерілумен аяқталады

Кешке бұғылар қай жерде жайылады

Ал шөп шабатын машина ымырт кезінде тұншығып қалады

Лилак ұстара төбеден көтеріледі

Оның жүзінен сопақша қан тамады

Күн кесіп өткенде - шие сияқты

Иттер сөйлесуді тоқтатады, балалар қиындық туғызады

Қамыс ішінде истерия бақаға тарайды

Ал аквариумдағы тритон өліп жатыр ...

Ал сен – кенет тындым – көзіңді менен алма

Құшағыңның тыныштығында терең дұға бар

Мен жақын болуым мүмкін - осында және қазір

Бұл түн ғана – деймін – бірінші емес... – сен тоқта

Қолыңды ерніңе қоясың, құлшыныс священник

Бір сағаттан кейін бірдеңе дұрыс емес деп айтпаймын

Құшақтаған - сіз қорқынышты болжауыңызбен тыңдайсыз

Қабырғаның арғы жағындағы әлем теледидарды соғып жатыр

Өз бетінше еркелету

Терезенің сыртында ештеңе жоқ, ештеңе жоқ, ештеңе жоқ!

Сондықтан мен сені екі қолыммен ұстаймын

Кем дегенде сіз екеніңізді білу үшін

Ал түн бізді қараңғылық тұңғиығынан айналдырады

Шексіздік белгісінде жыландардай өрілген

Терілері сыбдырдан естіледі

Сағаттардың екі еселенген жүрек соғу жиілігі бізбен өлшенеді

Біз балық көпіршігінің ортасында жатырмыз

Ал қараңғы теңіз бізді көтереді

Бізбен не болатыны бізге байланысты емес

Сондықтан мен дірілдеген мембранада көруге тырысамын

Ымырт, шалғын және көлдегі балалар

Ішектің жалындары мембрананың артында бұралған

Оттың көмейі езілген жауын құрттарын жұтады

Кеңістік жылудан дірілдегенше

Ал біздің қуық сабын көпіршігі сияқты жарылады ...

Таңертеңгі алақанда қорғансыз жатамыз

Сіздің күніңізден ләззат алу үшін билік жоқ