Hymn - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Kto w twierdzy wyrósł po co mu ogrody

Kto krew ma w oczach nie zniesie błękitu

Sytość zabije nawykłych do głodu

Myśl upodlona nie dźwignie zaszczytów

Kto się ukrywał szczuty i tropiony

Nigdy nie będzie umiał stanąć prosto

Zawsze pod murem zawsze pochylony

Chyba że nagle uwierzy w swą boskość

Kto w życiu oparł się wszelkim pokusom

Tu po tygodniu jest ostoją grzechu

Dawniej jedyną uciśnioną duszą

A teraz jednym z tysięcy uśmiechów

Z ran zadawanych kto krzyczał w agonii

Na męki dając ciało by myśl pieścić

Nie widzi sensu w nauce harmonii

Ani nie umie śpiewać o tym pieśni

Kto świat opuścił w zastanej postaci

Ten nie zaśpiewa hymnu dziękczynienia

Choćby i przez to miał zbawienie stracić

Nie ma o nie ma zadośćuczynienia

Nie dla wiwatów człowiekowi dłonie

Nie dla nagrody przykazania boże

Bo każdy oddech w walce ma swój koniec

Walka o duszę

Końca mieć nie może

Қамалда кім өсті, бақ оған не керек?

Көзінде қан барлар көкке шыдамайды

Толық аштыққа үйренгендерді өлтіреді

Азған ой абыройды көтермейді

Кім тығылып, қуып, аңдыған

Ол ешқашан тік тұра алмайды

Әрқашан қабырғаға сүйеніңіз

Егер ол кенеттен өзінің құдайлығына сенбесе

Өмірде кім барлық азғыруларға қарсы тұрды

Міне, бір аптадан кейін ол күнәға пана болады

Бұрын жалғыз езілген жан

Ал енді мың күлкінің бірі

Азаппен айқайлаған жарадан

Азапта, көңілді сипап тәнді беру

Ол гармонияны үйренудің мағынасын көрмейді

Бұл туралы ән де айта алмайды

Кім дүниені сол күйінде қалдырды

Бұл алғыс айту әнін айтпайды

Тіпті оның құтқарылуын жоғалтып алса да

Өтеу жоқ

Адамның қолдары үшін емес

Құдайдың бұйрығының сыйы үшін емес

Өйткені ұрыс-керістегі әрбір тыныстың соңы бар

Жан үшін күрес

Оның соңы болуы мүмкін емес