Hiob - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Ta wyprawa była dla nas przyjemnością

Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny

Parobcy porzucili domy broń i stada

Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską

Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy

Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem

I z całej krainy nie pozostał po nas

Kamień na kamieniu ani zdrowy człowiek

Widzieliśmy łupów naszych właściciela

Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku

Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie dzieci

W gruzach domu przez piorun zburzonego w nocy

Nie znał chyba ten człowiek łaski swego Boga

Lecz wielbił Go nadal choć nieludzkim głosem

Staliśmy milcząc dobić ktoś go chciał z litości

Ale stracił śmiałość wobec takiej wiary

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!*»

Wódz gotowych na wszystko bitnych górskich plemion

Chciałbym być bogiem takich jak ten człowiek ludzi

Jeden starczył by dźwignąć i utrzymać w górze

Świat Boga i nicość przez Niego mu daną

Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!»

Бұл сапар біз үшін қуаныш болды

Біз таудан гүлденген алқаптарға түскенде

Фермерлер үйлерін, қару-жарақтарын және малдарын тастап кетті

Қорғаушылар ерлікпен қаза тапты

Жүзімдіктер мен егінді жермен жексен еттік

Қолымыз адам қанымен, майымен түтіндеген

Бүкіл жердің ішінде артымызда қалған жоқ

Сау адам емес, тасқа тас

Иеміздің олжасын көрдік

Барлығы қабыршақтар мен жаралармен жабылған, ол қирандыларда қалды

Ол біздің басқыншылықтың алдында барлық балаларынан айырылды

Түнде найзағай жарылған үйдің қирандысында

Бұл кісі өз Құдайының рақымдылығын білмесе керек

Бірақ ол адамгершілікке жатпайтын дауыспен болса да оған табынатын

Біз оның сөзін аяқтаймыз деп үнсіз тұрдық, біреу аяғандықтан оны қалайды

Бірақ ол мұндай сенімнің алдында батылдығын жоғалтты

«Олар менің әйелімді зорлағанда - мен оның денесінің тәттілігін мақтаймын

Ұлдарымның ағалары кетті – мен олармен әлі сөйлесемін

Олар үйді қиратты - мен тастарды сүйемін

Олар мені қоқыс жәшігіне сүйреп апарды - мен күнге қараймын

Олар менің ішімді басып тастады - махаббатты жоғалту мүмкін емес

Олар менің тілімді жұлып алды - сондықтан мен бірдеңе айту үшін саусақтарымды қолданамын

Олар менің оқушыларымның суретін салды - өз ойларыңызбен ойланыңыз

Құдайға шүкір!

Сіз әлемнің ең әдемісін жараттыңыз! * »

Ержүрек тау тайпаларының көсемі

Мен осы кісідей адамдардың құдайы болғым келеді

Оны көтеру және ұстау үшін біреуі жеткілікті болды

Құдайдың әлемі және оның берген жоқтығы

Ол оны бір иығымен жоя алар еді

«Олар менің әйелімді зорлағанда - мен оның денесінің тәттілігін мақтаймын

Ұлдарымның ағалары кетті – мен олармен әлі сөйлесемін

Олар үйді қиратты - мен тастарды сүйемін

Олар мені қоқыс жәшігіне сүйреп апарды - мен күнге қараймын

Олар менің ішімді басып тастады - махаббатты жоғалту мүмкін емес

Олар менің тілімді жұлып алды - сондықтан мен бірдеңе айту үшін саусақтарымды қолданамын

Олар менің оқушыларымның суретін салды - өз ойларыңызбен ойланыңыз

Құдайға шүкір!

Сен әлемнің ең әдемісін жараттың!»