Жанетта - Йовин

Телега сломалась, вербовщики пьяны,

Под моросью утренней мокнет кобыла,

Жанетта рыдает: помаду забыла

На том постоялом дворе окаянном.

Что плакать, Жанетта?

Тебе офицеры

Подарят еще не одну.

Рассветные сумерки мутны и серы.

Итак, мы идем на войну.

Мы едем cквoзь хмурое утро июня,

Мы вязнем в глухих колеях придорожных,

Мы сбились с дороги давно и надежно,

Поймешь ли куда — на пожар, на войну ли,

Поймешь ли куда, в этой скомканной глине Событий, у века в плену?

Телега сломалась кaк раз в середине

Начала пути на войну.

Вчера мы проехали город беспечный,

Там пели студенты до самой зари.

Рыдала Жанетта — весна быстротечна,

Но кто-то шепнул ей на ухо: «Смотри!

Что плакать, Жанетта?

Лихие солдаты

Подарят вторую весну!»

Колечко на память и горечь утраты,

Вот так ты узнаешь войну.

Мы едем, минуя деревни и села,

Под кровлей небесной, под сенью каштанов.

Жанетта мечтает любить капитана,

Он будет безбожник лихой и веселый,

И сердце Жанетты стучит в ожиданье —

Как можно ее обмануть?!

Что ей расстоянья?

Что ей расставанья?

Не с тем ли идут на войну?

И жизнь полетит беззаботно и пьяно,

Ты станешь ему и женой и невестой,

А после, в сраженье на поле безвестном

Осколком убьет твоего капитана.

Что плакать, Жанетта?

На тo ведь и войны

Сплетают судьбу и страну.

В сумятице наших времен неспокойных

Дорога одна — на войну!

Пока же вербовщик ругается скверно,

Промокла кобыла, хохочут солдаты.

Пока ты не знаешь страшнее утраты

Помады, забытой тобою в таверне.

Что плакать, Жанетта?

Тебе офицеры

Подарят еще не одну.

Рассветные сумерки мутны и серы.

Итак, мы идем на войну.

Арба сынған, жұмысқа шақырушылар мас

Таңертеңгі жаңбырдың астында бие суланады,

Жанетта жылап жатыр: ол ерін далабысын ұмытып кетіпті

Сол қарғыс атқан қонақ үйде.

Неге жылайсың, Жанетта?

Сіздер офицерлер

Біреуден көп береді.

Таң ымырт бұлтты, сұр түсті.

Сондықтан біз соғысқа барамыз.

Біз маусымның мұңды таңын аттап өтеміз,

Біз саңырау жол жиегінде қалып қоямыз,

Біз жолымызды баяғыда және сенімді түрде адастырдық,

Түсінесіз бе, қайда - отқа, соғысқа,

Оқиғалардың бұл мыжылған сазында ғасыр тұтқында болғанын түсінесіз бе?

Арба дәл ортасында сынып қалды

Соғыс жолын бастады.

Кеше біз абайсыз қала арқылы өттік,

Онда студенттер таң атқанша ән шырқады.

Джанетта жылап жіберді - көктем өткінші,

Бірақ біреу оның құлағына сыбырлады: «Міне!

Неге жылайсың, Жанетта?

батыл сарбаздар

Олар екінші көктемді береді!».

Есте сақтау және жоғалтудың ащылығы үшін сақина,

Соғысты осылай танисың.

Біз ауылдар мен ауылдарды өтеміз,

Аспанның төбесінде, каштанның көлеңкесінде.

Жанетта капитанды жақсы көруді армандайды

Ол атеист батыл және көңілді болады,

Ал Жанеттаның жүрегі асыға соғады -

Оны қалай алдауға болады?!

Оның қашықтығы қандай?

Онымен қоштасу деген не?

Олар мұнымен соғыспай ма?

Ал өмір алаңсыз және мас болып ұшады,

Сен оның әйелі мен қалыңдығы боласың,

Содан кейін белгісіз даладағы шайқаста

Сынық сіздің капитаныңызды өлтіреді.

Неге жылайсың, Жанетта?

Сондықтан соғыстар

Тағдыр мен елді тоқу.

Біздің аумалы-төкпелі заманда

Бір ғана жол бар – соғысқа!

Жалдаушы жаман ант бергенде,

Бие дымқыл, сарбаздар күледі.

Жоғалтудан да жаманды білмейінше

Тавернада ұмытып кеткен ерін далабы.

Неге жылайсың, Жанетта?

Сіздер офицерлер

Біреуден көп береді.

Таң ымырт бұлтты, сұр түсті.

Сондықтан біз соғысқа барамыз.