Сердце заставило - Обе-Рек

Как ни умолял — сердце заставило,

Как ни убегал — настигало вновь,

Лишь для исключений стараются правила,

И не в одиночество верит любовь.

И не в расстояние верит привязанность,

Мечется и бьёт пред собой зеркала,

Больно уходить, если есть недосказанность,

Страшно умирать, если вера мала.

Горько признаваться в своих поражениях,

Голову склонив над потухшим костром,

Лето поглумилось над жизни движением,

Выругалось матом, осенним дождём…

Мы уйдём за ним и останемся в осени,

В этой глубине нам себя не спасти,

Только бы успеть донести, что приносим мы,

И не растерять на тернистом пути…

Время на стене неутомимое,

Нам его с тобой ни за что не догнать,

Где-то попадаем, а где-то и мимо,

И надо бы ложиться, ведь рано вставать…

Завтра будет тот же растрёпанный город,

Завтра будут люди и будут слова,

Только бы суметь сохранить то, что молодо,

Только бы признать то, в чем Вечность права…

Қанша жалынсам да, жүрегім зорланды

Қалай қашсам да, қайта қуып жетті,

Тек ерекше жағдайлар үшін ережелерді қолданып көріңіз,

Ал махаббат жалғыздыққа сенбейді.

Ал махаббат қашықтыққа сенбейді,

Асығыс жүгіріп, оның алдындағы айналарды соғып,

Түсініктеме болса кетіп қалу ауырады,

Иман аз болса өлу қорқынышты.

Жеңілістерді мойындау ащы,

Сөнген отқа басын иіп,

Жаз өмір қозғалысын мазақ етті,

Қарғыс атқан қара сөздер, күзгі жаңбыр ...

Біз оған еріп, күзде қаламыз,

Бұл тереңдікте біз өзімізді құтқара алмаймыз,

Біз әкелген нәрсені жеткізуге уақыт табу үшін,

Ал тікенді жолда жеңілмеу үшін...

Қабырғадағы уақыт шаршамайды,

Сен де, мен де оған жете алмаймыз,

Бір жерге жетеміз, бір жерден өтеміз,

Ал ұйықтау керек, өйткені ерте тұру керек...

Ертең баяғы даңғыл қала болады

Ертең адам болады, сөз болады,

Тек жасты сақтай білу үшін,

Мәңгілік ненің дұрыс екенін мойындасақ...