Летняя - Обе-Рек

Двери распахнуло долгожданное лето

В мир, где всё наполнено благой суетой.

Мы с тобой с весны не по погоде одеты,

Дома не сидится, и противен покой.

Место рюкзакам за молодыми плечами,

Место молодым ногам на твёрдой земле,

Песнями пугали тишину мы ночами,

По утрам костры будили в сонной золе.

Небо синее,

Грозовые облака,

А ты красивая,

И широкая река…

Лето разбивает окна нашей квартиры

Кирпичами солнечных горячих лучей,

Пусто в этом зимнем однокомнатном мире,

Нас позвали травы и прохладный ручей.

Нам дарили песни развесёлые птицы,

Ладили венки нам полевые цветы,

И шептали тайны ветра сосны-сестрицы,

Улыбалась небу беззаботная ты.

Небо синее…

Наше лето — отголосок вечного Лета,

Жизни утверждение во всей правоте,

Только вот беда — оно ведь будет раздето

И распято осенью на жёлтой листве.

Птицы собираются предательски в стаи,

Оставляя нас пред этим бледным лицом,

Не грусти, родная, лето всё ж воскресает

И победу празднует над смертным венцом.

Көптен күткен жаз есігін айқара ашты

Барлығы жақсы босқа толы әлемге.

Көктемнен бері біз ауа-райына қарай киінбейміз,

Сіз үйде отыра алмайсыз, ал тыныштық жиіркенішті.

Жас иықтың артындағы рюкзактарға арналған орын,

Қатты жерде жас аяқтардың орны,

Біз түнде тыныштықты әнмен қорқыттық,

Таңертең оттар ұйқылы күлмен оянды.

Аспан көк,

найзағай бұлттары,

Ал сен әдемісің,

Ал кең өзен...

Жаз біздің пәтердің терезелерін сындырады

Күннің ыстық сәулелерінің кірпіштері,

Бұл қысқы бір бөлмелі әлемде бос

Бізді шөптер мен салқын бұлақ шақырды.

Көңілді құстар бізге ән айтты,

Жабайы гүлдер бізге гүл шоқтарын жасады,

Қарындас қарағайлар желдің құпиясын сыбырлады,

Сіз алаңсыз аспанға күлдіңіз.

Аспан көк…

Біздің жаз – мәңгілік жаздың жаңғырығы,

Барлық дұрыстықта өмірлік растау,

Тек міне, пәле – шешінетін болады

Ал сары жапырақтарда күзде айқышқа шегеленген.

Құстар опасыздықпен үйірге жиналады,

Осы бозарған жүздің алдында бізді тастап

Мұңайма жаным, жаз әлі тіріледі

Және өлім тәжін жеңгенін тойлайды.