Quand nous aurons cent ans - Grand Corps Malade, Jeanne Cherhal

Quand nous aurons cent ans et cent jours et cent nuits

Que nos petits-enfants auront fait des petits

Quand nos bras d’allumettes s’effriteront d’un coup

Que le poids de nos têtes écrasera nos cous

Que nous restera t-il pour finir en beauté?

Quand nous aurons cent ans et de beaux souvenirs

Un de nos corps s’aimantant comme deux gouttes de cire

Quand la moindre caresse aura l’air d’un 100 mètres

Et que ta vieille maîtresse aura perdu son maître

Que nous restera t-il pour finir en beauté?

Quand nous aurons cent ans dans nos cœurs de sauvages

Dans nos yeux presque blancs, nos cheveux de passage

Que nos cils tomberont comme d’un arbre à hélices

Que nos jambes n’auront jamais été si lisses

Quand nous auront cent ans et la révolte sèche

Que l’inertie des temps aura brisé nos flèches

Quand la fatalité nous fera dire: «Tant pis «Et qu’un point de côté nous mettra au tapis

Quand nous aurons cent ans de regards en arrière

Quand ce qui nous attend sera déjà derrière

Quand revenu de tout, et dépassé par tous

Nous attendrons surtout une sortie très douce

Que nous restera t-il pour finir en beauté?

Il nous restera ça, ton rire qui se faufile

Étincelant, immédiat, entre mes mots futiles

Mon rire qui prend sa source, à ton esprit fissa

J’espère qu’en bout de course, il nous restera ça

Жүз жаста, жүз күн мен жүз түнде

Немерелеріміз кішкентай болсын деп

Біздің сіріңкенің қолдары кенеттен сынған кезде

Басымыздың салмағы мойнымызды езеді деп

Сәнді аяқтау үшін бізге не қалады?

Біз жүз жасқа толғанда және әдемі естеліктер

Біздің бір денеміз екі тамшы балауыз сияқты магниттеледі

Кішкентай сипалау 100 ярд сияқты сезілгенде

Ал сіздің қарт қожайыныңыз қожайынынан айырылады

Сәнді аяқтау үшін бізге не қалады?

Жабайы жүрегімізде жүз жаста болғанда

Ақ дерлік көзімізде, өтіп бара жатқан шашымыз

Кірпігіміз винт білігіндей түседі деп

Біздің аяғымыз ешқашан соншалықты тегіс болмаған

Жүзге келіп, көтеріліс кеуіп қалғанда

Уақыт инерциясы жебелерімізді сындырды

Тағдыр бізді «Өте жаман» деп айтқан кезде, Бүйірлік тігіс бізді құлатады

Жүз жыл өткенде

Бізді не күтіп тұрғаны артта қалғанда

Бәрінен қайтып, бәрі басып озған кезде

Біз әсіресе өте жұмсақ шығуды күтеміз

Сәнді аяқтау үшін бізге не қалады?

Сенің жымқырған күлкіңмен біз қаламыз

Жарқыраған, бірден, бос сөздерімнің арасында

Менің күлкім пайда болады, сіздің ойыңызша фисса

Күннің соңында біз осымен қаламыз деп үміттенемін