Vite - Francesco Guccini

Mi affascina il mistero delle vite

che si dipanano lungo la scacchiera

di giorni e strade, foto scolorite

memoria di vent anni o di una sera.

E mi coinvolge l eterno gocciolare

e il tempo sopra il viso di un passante

e il chiedermi se nei suoi occhi appare

l insulto di una morte o di un amante,

la rete misteriosa dei rapporti

che lega coi suoi fili evanescenti

la giostra eterna di ragioni o torti

il rintocco scaglioso dei momenti,

il mondo visto con gli occhi asfaltati

rincorrendo il balletto delle ore

noi che sappiamo dove siamo nati

ma non sapremo mai dove si muore.

Mi piace rovistare nei ricordi

di altre persone, inverni o primavere

per perdere o trovare dei raccordi

nell apparente caos di un rigattiere:

quadri per cui qualcuno?

stato in posa,

un cannocchiale che ha guardato un punto,

un mappamondo, due bijou, una rosa,

ciarpame un tempo bello e ora consunto,

pensare chi pu?

averli adoperati,

cercare una risposta alla sciarada

del perch?

sono stati abbandonati

come un cane lasciato sulla strada.

Oggetti che qualcuno ha forse amato

ora giacciono l?, senza un padrone,

senza funzione, senza storia o stato,

nell intreccio di caso o di ragione.

E la mia vita cade in altra vita

ed io mi sento solamente un punto

lungo la retta lucida e infinita

di un meccanismo immobile e presunto.

Tu sei quelli che son venuti prima

che in parte hai conosciuto, e quelli dopo

che non conoscerai, come una rima

vibrante e bella, per?

senza scopo.

E inutile cercare una risposta,

sai che non ce ne sono e allora tenti

un bussare distratto a quella porta

che si chiuse soltanto ai sentimenti.

Non saprai e non sai.

Questo dolore che vagli fra le magli di un tuo cribro

svanisce un po nel contemplare un fiore

si scorda fra le pagine di un libro.

Perch?

non si fa a meno di altre vite

anche rubate a pagine che sfogli

oziosamente, e ambiguo le hai assorbite

da fantasmi inventati che tu spogli

rivestendoti in loro piano piano

come se ti scoprissi in uno specchio

L Uomo a Dublino, o l?

ultimo Mohicano

che ai 25 si sentiva vecchio.

E percorriamo strade non pi?

usate

figurando chi un giorno ci passava

e scrutiamo le case abbandonate

chiedendoci che vite le abitava,

perch?

la nostra?

sufficiente appena

ne mescoliamo inconsciamente il senso

Мен өмірдің тылсымына қызығамын

шахмат тақтасы бойымен ашылады

күндер мен көшелер, өшіп қалған фотосуреттер

жиырма жыл немесе бір кешті еске түсіру.

Ал мен мәңгілік тамшылаумен айналысамын

және өтіп бара жатқан адамның бетінен уақыт

және оның көзіне көріне ме деп ойлады

өлімді немесе ғашықты қорлау,

қарым-қатынастардың жұмбақ желісі

ол өзінің жойылатын жіптерімен байланыстырады

себептердің немесе қателердің мәңгілік карусельі

азапты сәттерді,

әлем асфальтталған көзбен көрінеді

сағаттар балетін қуып

біз қай жерде туылғанымызды білеміз

бірақ біз қай жерде өлетінімізді ешқашан білмейміз.

Мен естеліктерді ақтарғанды ​​ұнатамын

басқа адамдардың, қыстың немесе көктемнің

байланыстарды жоғалту немесе табу

екінші қол дилердің айқын хаосында:

картиналар кімге арналған?

поза берді,

нүктеге қараған телескоп,

глобус, екі бижу, раушан,

Бір кездері әдемі, қазір тозған,

ойлайсың, кім алады?

оларды пайдаланып,

ренішке жауап іздеңіз

неге?

тастап кеткен

жолда қалған ит сияқты.

Біреу жақсы көретін нысандар

Енді олар қожайынсыз жатыр,

функциясы жоқ, тарихы немесе күйі жоқ,

кездейсоқтықтың немесе себептің тоғысуы.

Ал менің өмірім басқа өмірге құлайды

және мен тек бір нүктені сезінемін

анық және шексіз сызық бойымен

қозғалмайтын және болжамды механизм.

Сіз бірінші болып келгенсіз

Сіз ішінара білетін және одан кейінгілер

рифма сияқты білмейсің

жанды және әдемі, дегенмен?

мақсатсыз.

Жауап іздеу бекер,

сіз олардың жоқ екенін білесіз, содан кейін тырысасыз

ессіз есік қағылды

сезімдерге ғана жабылған.

Сіз білмейсіз және білмейсіз.

Бұл ауыртпалықты сіз өзіңіздің бір шпаргалкаңыздың балғасынан өткізесіз

ол гүлді ойлағанда аздап жоғалады

кітап беттерінің арасында ұмытып кетеді.

Неліктен?

басқа өмірлерсіз жасамайсың

тіпті сіз аударған беттерден ұрланған

бос және екіұшты түрде сіз оларды сіңірдіңіз

шешінетін ойлап тапқан елестерден

оларға баяу киіну

айнадан өзіңді тапқандайсың

Дублиндегі адам ба, әлде мен бе?

соңғы могикан

25 жасында өзін қартайғандай сезінді.

Ал біз енді жолдармен жүрмейміз бе?

пайдаланылады

кімнің бір күнін сонда өткізгенін анықтау

және біз қараусыз қалған үйлерді сканерлейміз

онда не өмір сүретінін білуге,

неге?

Біздің?

жеткілікті

біз оның мағынасын бейсаналық түрде араластырамыз