Canzone Delle Osterie Di Fuori Porta - Francesco Guccini

Sono ancora aperte come un tempo le osterie di fuori porta,

ma la gente che ci andava a bere fuori o dentro?

tutta morta:

qualcuno?

andato per et?, qualcuno perch?

gi?

dottore

e insegue una maturit?, si?

sposato, fa carriera ed?

una morte un po'

peggiore…

Cadon come foglie o gli ubriachi sulle strade che hanno scelto,

delle rabbie antiche non rimane che una frase o qualche gesto,

non so se scusano il passato per giovinezza o per errore,

non so se ancora desto in loro, se m' incontrano per forza, la curiosit?

o il timore…

Io ora mi alzo tardi tutti i giorni, tiro sempre a far mattino,

le carte poi il caff?

della stazione per neutralizzare il vino,

ma non ho scuse da portare, non dico pi?

d’esser poeta,

non ho utopie da realizzare: stare a letto il giorno dopo?

forse l’unica mia

meta…

Si alza sempre lenta come un tempo l’alba magica in collina,

ma non provo pi?

quando la guardo quello che provavo prima.

Ladri e profeti di futuro mi hanno portato via parecchio,

il giorno?

sempre un po' pi?

oscuro, sar?

forse perch??

storia, sar?

forse perch?

invecchio…

Ma le strade sono piene di una rabbia che ogni giorno urla pi?

forte,

son caduti i fiori e hanno lasciato solo simboli di morte.

Dimmi se son da lapidare se mi nascondo sempre pi?,

ma ognuno ha la sua pietra pronta e la prima, non negare, me la tireresti tu…

Sono pi?

famoso che in quel tempo quando tu mi conoscevi,

non pi?

amici, ho un pubblico che ascolta le canzoni in cui credevi

e forse ridono di me, ma in fondo ho la coscienza pura,

non rider tu se dico questo, ride chi ha nel cuore l’odio e nella mente la paura…

Ma non devi credere che questo abbia cambiato la mia vita,

?

una cosa piccola di ieri che domani?

gi?

finita.

Son sempre qui a vivermi addosso, ho dai miei giorni quanto basta,

ho dalla gloria quel che posso, cio?

qualcosa che andr?

presto, quasi come i soldi in tasca…

Non lo crederesti ho quasi chiuso tutti gli usci all’avventura,

non perch?

metter?

la testa a posto, ma per noia o per paura.

Non passo notti disperate su quel che ho fatto o quel che ho avuto:

le cose andate sono andate ed ho per unico rimorso le occasioni che ho perduto.

Sono ancora aperte come un tempo le osterie di fuori porta,

ma la gente che ci andava a bere fuori o dentro?

tutta morta:

qualcuno?

andato per formarsi, chi per seguire la ragione,

chi perch?

stanco di giocare, bere il vino, sputtanarsi ed?

una morte un po'

peggiore…

Қала сыртындағы таверналар бұрынғыдай әлі де ашық,

бірақ сыртта немесе іште ішуге барған адамдар ма?

бәрі өлді:

біреу?

жасына кетті ме?, біреу неге?

қазірдің өзінде

дәрігер

және жетілуге ​​ұмтылады, иә?

үйленген, мансап жасайды және?

аздап өлім

нашаррақ...

Олар таңдаған көшелерде жапырақтар немесе мас адамдар сияқты құлап,

Ежелгі қаһарлардан тек сөз тіркесі немесе кейбір ым қалады,

Олар өткенді жастық үшін ақтайды ма, әлде қателік үшін бе, білмеймін.

Білмеймін солардың ішінде әлі ояумын ба, Күшпен қарсы алар ма, қызық?

немесе қорқыныш ...

Қазір мен күнде кеш тұрамын, таңды ашуға тырысамын,

карталар, сосын кофе?

шарапты бейтараптандыру станциясының,

бірақ әкелуге сылтауым жоқ, артық айтпаймын ба?

ақын болу,

Менің түсінетін утопиям жоқ: келесі күні төсекте қалу керек пе?

мүмкін менің жалғызым

жарты…

Төбелердегі сиқырлы таң әрқашан бұрынғыдай баяу көтеріледі,

бірақ мен енді тырыспаймын ба?

қарасам, бұрын не сезіндім.

Ұрылар мен болашақ пайғамбарлар менен көп нәрсе алды,

күн?

әрқашан сәл көбірек?

қараңғы болады ма?

мүмкін неге?

тарих, сар?

мүмкін неге?

Мен қартайдым...

Бірақ көшелер күн сайын көбірек айқайлайтын ашуға толы?

қатты,

гүлдер құлап, тек өлім символдарын қалдырды.

Айтыңызшы, мен одан сайын жасырынсам, олар таспен ұрылады ма?

бірақ әркімнің өз тасы дайын және біріншісі бар, оны жоққа шығармаңыз, оны маған лақтырар едіңіз ...

Олар көбірек?

Сіз мені білетін сол кездегі әйгілі,

басқа жоқ?

Достар, менің сіздер сенген әндерді тыңдайтын тыңдармандарым бар

мүмкін олар маған күлетін шығар, бірақ менің ар-ұжданым таза,

Мен мұны айтсам күлмеңдер, жүрегінде өшпенділік, санасында қорқыныш барлар күледі ...

Бірақ бұл менің өмірімді өзгерткеніне сенудің қажеті жоқ,

?

ертеңге қарағанда кешегі кішкентай нәрсе ме?

қазірдің өзінде

бітті.

Мен өмір сүру үшін әрқашан осындамын, менің күндерім жеткілікті,

Менде даңқтан не істей аламын, яғни?

кететін нәрсе?

көп ұзамай қалта ақшасына ұқсайды...

Сіз менің шытырман оқиғаның барлық есіктерін жапқаныма сенбейсіз,

неге емес?

қою?

басы тәртіпте, бірақ зерігуден немесе қорқыныштан.

Мен не істегенім немесе не болғаным үшін үмітсіз түндерді өткізбеймін:

жоғалған нәрселер кетті және мен жоғалтқан мүмкіндіктерім үшін жалғыз өкінемін.

Қала сыртындағы таверналар бұрынғыдай әлі де ашық,

бірақ сыртта немесе іште ішуге барған адамдар ма?

бәрі өлді:

біреу?

қалыптасады, ақылға ілесу керек,

кім неге?

Ойнаудан, шарап ішуден, ренжітуден шаршадыңыз ба?

аздап өлім

нашаррақ...