Samantha - Francesco Guccini

Samantha ringtone on your mobile phone

Samantha scende le scale di un policentro attrezzato comunale,

trentanni e poi l' appartamento sarà suo, o meglio,

dei suoi genitori che ogni mese devono strappare il mutuo da uno stipendio da fame,

ma Milano è tanto grande da impazzire

e il sole incerto becca di sguincio, in questa domenica d' aprile,

ogni pietra, ogni portone ed ogni altro ammennicolo urbanistico,

ma Samantha saltella, non sa d' avere lunghe gambe da cervo

e il seno, come si dice, in fiore, teso, sopra a un corpo ancora acerbo

e Samantha, Samantha ancora non sa d' avere un destino da modella

e corre allegra lungo i graffiti osceni delle scale quasi donna, quasi bella.

E fuori: Milano muore di malinconia, di sole che tramonta là in periferia,

di auto del ritorno, famiglie, freni e gas di scarico.

Lontano il centro è quasi un altro mondo, San Siro un urlo che non cogli a fondo,

ti taglia un senso vago di infinito panico.

Spunta un gasometro dietro a muri neri, oziosi vagolano i tuoi pensieri

e in aria il cielo è un qualche cosa viola carico…

Andrea è giù nel cortile, jeans regolari e faccia da vinile,

giacca a vento come dio comanda e legata al polso la bandana, un piede contro

al muro e lì

l' aspetta perchè vuol parlarle, niente, forse d' amore, ma non sa che dire,

con le parole quasi lombarde che non sanno uscire

e si accende rabbioso una Marlboro di alibi

e si guardano di sbieco, appena un cenno istintivo di saluto,

ma a Samantha batte il cuore da morire mentre Andrea rimane muto;

e lei ritornerà con le MS per suo padre steso davanti a qualche canale

e lui mediterà al bar dietro a una birra che la vita può far male…

E Milano sembra che sia li a abbracciarsi quei due che non sapranno più

parlarsi,

solo sfiorarsi in un momento vago e via.

Samantha presto cambierà quartiere per un destino che non sa vedere,

e Andrea diventerà padrone d' una pizzeria.

Ed io, burattinaio di parole, perchè mi perdo dietro a un primo sole,

perchè mi prende questa assurda nostalgia?

Ұялы телефоныңыздағы Саманта рингтоны

Саманта муниципалды жабдықталған полицентрдің баспалдақтарымен төмен түседі,

отыз жыл, содан кейін пәтер оныкі болады, дәлірек айтсақ,

ай сайын аштық жалақысынан ипотекасын алуға тура келетін ата-анасының,

бірақ Милан жынды болу үшін жеткілікті үлкен

және белгісіз күн, сәуірдің осы жексенбісінде,

әрбір тас, әрбір есік және барлық басқа урбанистік ыңғайлылық,

бірақ Саманта секіреді, ол бұғы аяқтарының ұзын екенін білмейді

оның кеудесі, олар айтқандай, гүлденген, әлі піспеген дененің үстіне созылған

және Саманта, Саманта оның модельдік тағдыры бар екенін әлі де білмейді

және ол баспалдақтағы әдепсіз граффити бойымен әдемі әйел дерлік дерлік жүгіреді.

Ал сыртта: Милан мұңдан, қала маңындағы күннің батуынан өледі,

қайтарылатын автокөліктердің, отбасылардың, тежегіштердің және пайдаланылған газдардың.

Алыста, орталық басқа әлем дерлік, Сан-Сиро сіз толық түсінбейтін айқай,

шексіз дүрбелеңнің анық емес сезімі сізді тоқтатады.

Қара қабырғалардың ар жағындағы газометрді тексеріңіз, ойларыңызды бос өткізіңіз

ал ауада аспан қандай да бір терең күлгін нәрсе ...

Андреа аулада, кәдімгі джинсы және винил беті,

құдай бұйырғандай анорақ және бандана білекке байланған, бір аяғы қарсы

қабырғаға және сонда

ол оны күтеді, өйткені ол онымен сөйлескісі келеді, ештеңе, мүмкін махаббат туралы, бірақ ол не айтарын білмейді,

шығуды білмейтін дерлік ломбардтық сөздермен

және Marlboro алиби ашуланып жанады

және бір-біріне қарап, сәлемдесудің инстинктивті толқыны,

бірақ Самантаның жүрегі өлгенше соғады, ал Андреа мылқау болып қалады;

және ол MS-мен қайтып келеді, ол әкесінің бір арнаның алдында жатқаны үшін

және ол сыраның артындағы барда өмірге зиян тигізуі мүмкін деп ойлайтын болады ...

Ал Милан енді білмейтін екеуін құшақтап жатқан сияқты

әңгіме,

жай ғана бұлыңғыр сәтте бір-біріне тиіп, кетіңіз.

Саманта жақын арада ол көрмейтін тағдырға айналасын өзгертеді,

ал Андреа пиццерияның иесі болады.

Мен, сөздің қуыршақшысы, бірінші күннің артында адасып кеткендіктен,

Неліктен бұл абсурдты ностальгия мені алады?