Primavera '59 - Francesco Guccini

La giapponese rise con i semi in mano

Poi, con un gesto lieve, in aria li gettò

Al volo di piccioni che, planando piano

Con remiganti aperte al suolo si allargò…

La piazza di San Marco si fermò un istante

Firenze, in primavera, quasi scomparì

E rimanesti solo, là, nell’inquietante

Primavera dei vent’anni che nell’anima fiorì…

E andasti ad aspettarla con il cuore in gola

E dentro un’emozione antica ti bruciò…

Sciamavano ragazze fuori dalla scuola

Riempiendo quella strada che s’illuminò

Di voci, risa, grida, gioventù e richiami

Ma la sua voce chiara il nome tuo chiamò

Ti corse incontro accesa, ti afferrò le mani

Vi guardaste silenziosi e poi forte ti abbracciò…

E credevate che sarebbe stato eterno quell’amore

Quel fiore non avrebbe mai visto l’inverno

Quel giorno non sarebbe mai mutato in sera

Per voi sarebbe stata sempre, sempre primavera…

Adesso dove sei, bimba d’allora

Con i tuoi sedici anni e il tuo sorriso?

Chissà se senti che ti pensa in questo autunno

Che consuma ora piano anche il ricordo del tuo viso?

Ma i giovani s’illudono d’essere immortali

E che ogni storia duri per l’eternità

Non sanno quanti fili, trame occasionali

Si tessono o svaniscono in casualità…

Una stagione muore, un’altra prende il volo

Sai quando inizia, non se e quando finirà

Ma è bella l’illusione di un momento solo

Quella luce che ti abbaglia, anche se si spegnerà…

Ma allora, a pranzo in una trattoria

Scrutando ansiosi il tempo che passava

Poi un cinemino, persi in galleria

Per qualche bacio che però bastava…

Di corsa al treno per il tuo ritorno

L’ultimo bacio lungo il marciapiede

Tanto veloce volò via quel giorno

Poco quel tempo da passare assieme…

Di ritornare forse le giurasti

Mentre era ferma, immobile nel pianto

Parole perse, so che non tornasti

Da quella donna allora amata tanto…

E tutto è solo un episodio, un giorno

Un uscio chiuso che non si aprirà

Una partenza che non ha ritorno

Come il tempo in questo autunno

Che la nebbia scioglierà…

…ed io rimasi solo, là, nell’inquietante

Atmosfera dell’autunno, che quest’anima ferì…

Жапондықтар қолдарына тұқымдармен күлді

Сосын жеңіл қимылмен оларды аспанға лақтырып жіберді

Баяу сырғанап бара жатқан көгершіндердің ұшуы

Ұшу қауырсындары жерге ашылып, ол жайылып кетті ...

Сан-Марко алаңы бір сәтке тоқтады

Флоренция, көктемде дерлік жоғалып кетті

Ал сен сол жерде жалғыз қалдың

Көңілде гүлдеген жиырма жылдың көктемі...

Ал сен жүрегіңді тығып, оны күтуге бардың

Ежелгі сезімнің ішінде ол сізді өртеп жіберді ...

Қыздар мектептен шулап шықты

Жарық еткен жолды толтыру

Дауыстардан, күлкілерден, айғайлардан, жастықтан және қоңыраулардан

Бірақ оның мөлдір дауысы сенің атыңды шақырды

Ол сені қарсы алуға жүгірді, қолдарыңнан ұстады

Сіз бір-біріңізге үнсіз қарап, сосын сізді қатты құшақтадыңыз ...

Ал сен махаббаттың мәңгілік болатынына сендің

Бұл гүл қысты ешқашан көрмес еді

Ол күн ешқашан кешке ауыспайды

Сіз үшін бұл әрқашан, әрқашан көктем болар еді ...

Қазір қайдасың, сол заманның баласы

Сіздің он алты және сіздің күлкіңізбен?

Осы күзде оның сені ойлайтынын сездің бе, кім білсін

Енді сіздің бетіңіздің жадын не баяу жейді?

Бірақ жастар өлмейтін боламыз деп өздерін алдайды

Және әрбір оқиға мәңгілікке созылады

Олар қанша жіптерді, кездейсоқ текстураларды білмейді

Олар кездейсоқ тоқылады немесе жойылады ...

Бір маусым өледі, екіншісі ұшады

Сіз оның қашан басталатынын білесіз, қашан аяқталатынын емес

Бірақ бір сәттік елес әдемі

Сізді таң қалдыратын бұл жарық, тіпті сөнсе де ...

Бірақ содан кейін мейрамханада түскі асқа

Өтіп бара жатқан уақытқа үрейлене қарап

Содан кейін туннельде жоғалған кинотеатр

Бірнеше сүйісу үшін, бірақ бұл жеткілікті болды ...

Қайтару үшін пойызға асығыңыз

Тротуардағы соңғы сүйісу

Сол күні тез ұшып кетті

Бірге өткізуге аз уақыт...

Антты қайтару үшін шығар

Ол әлі де жылап тұрғанда

Жоғалған сөздер, қайтып келмегеніңді білемін

Сол әйелден соншалықты жақсы көрді ...

Ал бәрі бір эпизод, бір күн

Ашылмайтын жабық есік

Қайтысы жоқ кету

Осы күздегі ауа райы сияқты

Тұман ериді деп ...

... және мен алаңдаушылықта жалғыз қалдым

Бұл жанды ауыртқан күзгі атмосфера ...