Nostra Signora Dell'Ipocrisia - Francesco Guccini

Alla fine della baldoria c’era nell’aria un silenzio strano

Qualcuno ragliava con meno boria e qualcun altro grugniva piano

Alle sfilate degli stilisti si trasgrediva con meno allegria

Ed in quei visi sazi e stravisti pulsava un’ombra di malattia

Un artigiano di scoop forzati scrisse che Weimar già si scorgeva

E fra biscotti sponsorizzati vidi un anchorman che piangeva

E poi la nebbia discese a banchi ed il barometro segnò tempesta

Ci svegliammo più vecchi e stanchi, amaro in bocca, cerchio alla testa

Il Mercoledì delle Ceneri ci confessarono bene o male

Che la festa era ormai finita, è ormai lontano il Carnevale

E proclamarono penitenza e in giro andarono col cilicio

Ruttando austeri:" ci vuol pazienza, siempre adelante, ma con juicio «E fecero voti con faccia scaltra a Nostra Signora dell’Ipocrisia

Perché una mano lavasse l’altra, tutti colpevoli e così sia

E minacciosi ed un po' pregando incenso sparsero al loro dio

Sempre accusando, sempre cercando il responsabile, non certo io

La domenica di mezza Quaresima fu processione di etere di stato

Dai puttanieri a diversi pollici, dai furbi del «chi ha dato, ha dato

Ed echeggiarono tutte le sere come rintocchi schioccanti a morto

Amen, Mea Culpa e Miserere, ma neanche un cane che sia risorto

E i cavalieri di tigri a ore e i trombettieri senza ritegno

Inamidarono un nuovo pudore, misero a lucido un nuovo sdegno

Si andò alle prime con casto lusso e i quiz pagarono sobri milioni

E in pubblico si linciò il riflusso per farci ridiventare buoni

Così domenica dopo domenica fu una stagione davvero cupa

Quel lungo mese della quaresima rise la iena, ululò la lupa

Stelle comete ed altri prodigi facilitarono le conversioni

Mulini bianchi tornaron grigi, candidi agnelli certi ex leoni

Soltanto i pochi che si incazzarono dissero che era l’usato passo

Fatto dai soliti che ci marciavano per poi rimetterlo sempre là, in

Basso

Poi tutto tacque, vinse ragione, si placò il cielo, si posò il mare

Solo qualcuno in resurrezione, piano, in silenzio, tornò a pensare

Көңіл көтерудің соңында ауада біртүрлі тыныштық орнады

Біреу азырақ тәкаппар айқайлады, ал біреу ақырын ғана мырс етті

Дизайнерлердің сән көрсетілімдерінде адамдар аз қуанышпен шектен шықты

Ал әлгі қаныққан, толғанған жүздерде аурудың көлеңкесі соқты

Мәжбүрлі қолөнерші Веймарды көруге болатынын жазды

Ал демеуші печеньелердің арасында жылап тұрған жүргізушіні көрдім

Содан кейін тұман жағалауларға түсіп, барометр дауылды белгіледі

Біз қартайып, шаршадық, аузымыз ащы, бастың жиегі

Күл сәрсенбісінде олар бізге жақсылық пен жамандықты мойындады

Кеш аяқталды, Карнавал енді алыс

Олар тәубе етуді жариялап, азалы киіп жүрді

Қатаң сөйлеп: «Шыдамдылық керек, siempre adelante, бірақ juicio» Олар екіжүзділік ханымына ақылды жүздермен ант берді.

Бір қолды жуу үшін, бәрі кінәлі және солай болады

Олар қорқытып, аздап дұға етіп, құдайларына шашады

Үнемі айыптау, жауапты адамды іздеу, әрине, мен емес

Ораза айының ортасындағы жексенбілік мемлекеттік эфир шеруі болды

Бірнеше дюймдегі азғындардан, «Кім берді, берді

Олар әр түнде өлгенше жаңғырықты

Аумин, Меа Кулпа және Мисерере, бірақ тіпті көтерілген ит емес

Ал жолбарыстардың сағаттық шабандоздары мен кернейшілер еш кедергісіз

Олар жаңа қарапайымдылықты оятты, жаңа ашуды жарқыратты

Біз біріншіге тазалықпен бардық және викториналар миллиондаған ақша төледі

Ал жұртшылықтың алдында бізді қайтадан жақсы ету үшін құлдырау болды

Сондықтан жексенбіден кейінгі жексенбі шынымен де қараңғы маусым болды

Сол ұзақ ораза айында бөрі күлді, қасқыр ақырды

Комета жұлдыздары және басқа да ғажайыптар түрлендіруді жеңілдетті

Ақ диірмендер сұр түсті, ақ қозылар бұрынғы арыстандарға айналды

Тек ашуланғандар ғана бұл қолданылған қадам екенін айтты

Кәдімгі адамдар жасаған, содан кейін оны әрқашан сол жерге қайта қояды

Бас

Содан бәрі үнсіз қалды, ол дұрыс айтты, аспан тынышталды, теңіз қонды

Қайта тірілудегі біреу ғана тыныш, тыныш, ойға оралды