Non Bisognerebbe - Francesco Guccini

Non bisognerebbe mai ritornare:

perchè calcare i tuoi vecchi passi,

calciare gli stessi sassi,

su strade che ti han visto già a occhi bassi?

Non troverai quell' ombra che eri tu e non avrai quell' ora in più

che hai dissipato e che ora cerchi;

si scioglierà impossibile il pensiero

a rimestare il falso e il vero

in improbabili universi.

Eppure come un cane che alza il muso e annusa l' aria

batti sempre la tua pista solitaria

e faccia dopo faccia e ancora traccia dopo traccia

torni dove niente ti aprirà le braccia…

E rimpiangere, rimpiangere mai.

Come piovigginano le vecchie cose:

perchè fra i libri schiacciare rose

di risa paghe e piene delle spose?

E buttar via un' incognita e uno scopo,

trascurare il giorno dopo

come se chiudesse sempre;

studiar la stessa pagina di storia

conosciuta già a memoria,

date e luoghi impressi a mente.

Ma gocciola da sempre sul bagnato, tesoriere dei tuoi giorni,

di chi ha preso e di chi ha dato.

E ora dopo ora e dopo un attimo ed ancora

la poetica consueta è «dell' allora»…

Primo, non ricordare,

perchè i ricordi sono falsati,

i metri e i cambi sono mutati

per la spietata legge dei mercati.

E' come equilibrarsi sugli specchi,

ad ogni occhiata un po' più vecchi,

opachi, muti e deformanti.

Frugare dentro ai soliti cassetti

dove non c'è quel che ci metti

e mai le cose più importanti.

E invece come tutti sempre lì a portarli addosso, a ricercare

quel sottile straccio rosso

che lega il tempo assente ed il presente e nella mente,

tutto questo poi ci si confonderà,

tutto questo poi ci si…

Non bisognerebbe mai ricordare…

Сіз ешқашан артқа оралмауыңыз керек:

Неліктен ескі қадамдарыңды таптайсың,

сол тастарды теуіп,

Сізді қазірдің өзінде төмен көздерімен көрген көшелерде?

Сіз өзіңіз болған көлеңкені таба алмайсыз және сізде артық сағат болмайды

сіз таратқан және қазір іздеп жүргеніңіз;

ой жойылады

өтірік пен шындықты араластыру

екіталай ғаламдарда.

Сонда да тұмсығын көтеріп, иіскейтін ит сияқты

әрқашан жалғыз жолыңызды жеңіңіз

және бет кейін бет және қайтадан трек кейін

Сіз құшағыңызды ештеңе ашпайтын жерге ораласыз ...

Және өкін, ешқашан өкінбе.

Неше жастағы заттар жауады:

неге кітаптар арасында раушан гүлдерін ұсақтау керек

күлкіге толы, келіндерге толы?

Белгісіз және мақсатты тастаңыз,

келесі күні елемеу

ол әрқашан жабық сияқты;

тарихтың бір бетін зерттеу

жатқа біледі,

даталар мен орындар есте сақталады.

Бірақ әрқашан дымқылда тамшылайды, сіздің күндеріңіздің қазынашысы,

кім алды, кім берді.

Және сағат сайын және бір сәттен кейін және қайтадан

кәдімгі поэтика «сол кездегі» ...

Біріншіден, есімде жоқ,

өйткені естеліктер бұзылады,

есептегіштер мен өзгерістер өзгерді

нарықтардың аяусыз заңы үшін.

Бұл айналардағы теңгерім сияқты,

әр көзқараста сәл үлкенірек,

түтіккен, мылқау және бұрмалаушы.

Кәдімгі жәшіктерде шағылысыңыз

онда сіз оған салған нәрсе жоқ

және ешқашан ең маңызды нәрселер емес.

Оның орнына, бәрі сияқты, оларды киюге, зерттеуге әрқашан бар

сол жұқа қызыл шүберек

жоқ уақыт пен қазіргі және сананы байланыстыратын,

сонда мұның бәрі шатасады,

мұның бәрі иә ...

Біз ешқашан еске алмауымыз керек ...