La Locomotiva - Francesco Guccini

Non so che viso avesse, neppure come si chiamava

Con che voce parlasse, con quale voce poi cantava

Quanti anni avesse visto allora

Di che colore i suoi capelli

Ma nella fantasia ho l’immagine sua:

Gli eroi sono tutti giovani e belli

Gli eroi sono tutti giovani e belli

Gli eroi sono tutti giovani e belli

Conosco invece l’epoca dei fatti, qual era il suo mestiere:

I primi anni del secolo, macchinista, ferroviere

I tempi in cui si cominciava

La guerra santa dei pezzenti:

Sembrava il treno anch’esso un mito di progresso

Lanciato sopra i continenti

Lanciato sopra i continenti

Lanciato sopra i continenti

E la locomotiva sembrava fosse un mostro strano

Che l’uomo dominava con il pensiero e con la mano:

Ruggendo si lasciava indietro

Distanze che sembravano infinite

Sembrava avesse dentro un potere tremendo

La stessa forza della dinamite

La stessa forza della dinamite

La stessa forza della dinamite

Ma un’altra grande forza spiegava allora le sue ali:

Parole che dicevano «gli uomini sono tutti uguali»

E contro ai re e ai tiranni

Scoppiava nella via

La bomba proletaria, e illuminava l’aria

La fiaccola dell’anarchia

La fiaccola dell’anarchia

La fiaccola dell’anarchia

Un treno tutti i giorni passava per la sua stazione:

Un treno di lusso, lontana destinazione

Vedeva gente riverita

Pensava a quei velluti, agli ori

Pensava al magro giorno della sua gente attorno

Pensava a un treno pieno di signori

Pensava a un treno pieno di signori

Pensava a un treno pieno di signori

Non so che cosa accadde, perché prese la decisione

Forse una rabbia antica, generazioni senza nome

Che urlarono vendetta

Gli accecarono il cuore

Dimenticò pietà, scordò la sua bontà

La bomba sua la macchina a vapore

La bomba sua la macchina a vapore

La bomba sua la macchina a vapore

E un giorno come gli altri, ma forse con più rabbia in corpo

Pensò che aveva il modo di riparare a qualche torto:

Salì sul mostro che dormiva

Cercò di mandar via la sua paura

E prima di pensare a quel che stava a fare

Il mostro divorava la pianura

Il mostro divorava la pianura

Il mostro divorava la pianura

Correva l’altro treno ignaro, quasi senza fretta:

Nessuno immaginava di andare verso la vendetta

Ma alla stazione di Bologna

Arrivò la notizia in un baleno:

«Notizia di emergenza, agite con urgenza

Un pazzo si è lanciato contro al treno!»

Un pazzo si è lanciato contro al treno!"

Un pazzo si è lanciato contro al treno!"

Ma intanto corre, corre, corre la locomotiva

E sibila il vapore e sembra quasi cosa viva

E sembra dire ai contadini curvi

Il grosso fischio che si spande in aria:

«Fratello non temere, che corro al mio dovere!

Trionfi la giustizia proletaria!»

Trionfi la giustizia proletaria!"

Trionfi la giustizia proletaria!"

E corre corre corre corre sempre più forte

E corre, corre, corre, corre verso la morte

E niente ormai può trattenere

L’immensa forza distruttrice

Aspetta sol lo schianto e poi che giunga il manto

Della grande consolatrice

Della grande consolatrice

Della grande consolatrice

La storia ci racconta come finì la corsa:

La macchina deviata lungo una linea morta

Con l’ultimo suo grido d’animale

La macchina eruttò lapilli e lava

Esplose contro il cielo, poi il fumo sparse il velo

Lo raccolsero che ancora respirava

Lo raccolsero che ancora respirava

Lo raccolsero che ancora respirava

Ma a noi piace pensarlo ancora dietro al motore

Mentre fa correr via la macchina a vapore

E che ci giunga un giorno

Ancora la notizia

Di una locomotiva come una cosa viva

Lanciata a bomba contro l’ingiustizia!

Lanciata a bomba contro l’ingiustizia!

Lanciata a bomba contro l’ingiustizia!

Мен оның бет-әлпетін, тіпті аты кім екенін де білмеймін

Ол қандай дауыспен сөйледі, қандай дауыспен ән айтты

Ол кезде неше жаста көрді

Оның шашы қандай түсті

Бірақ менің қиялымда оның бейнесі бар:

Кейіпкерлердің бәрі жас және әдемі

Кейіпкерлердің бәрі жас және әдемі

Кейіпкерлердің бәрі жас және әдемі

Оның орнына мен оқиғалардың уақытын білемін, оның мамандығы қандай болды:

Ғасырдың алғашқы жылдары, машинист, теміржолшы

Ол басталған кездер

Қайыршылардың қасиетті соғысы:

Пойыз да прогрестің мифі болып көрінді

Құрлықтардың үстінен ұшырылды

Құрлықтардың үстінен ұшырылды

Құрлықтардың үстінен ұшырылды

Ал локомотив біртүрлі құбыжық сияқты көрінді

Ол кісі ойымен де, қолымен де үстемдік етті:

Артында қалды

Шексіз болып көрінген арақашықтықтар

Оның ішінде орасан зор күш бар сияқты

Динамитпен бірдей күш

Динамитпен бірдей күш

Динамитпен бірдей күш

Бірақ тағы бір ұлы күш қанаттарын жайып:

«Еркектер бәрі бірдей» деген сөздер

Және патшалар мен тирандарға қарсы

Көшеге шықты

Пролетар бомбасы, және ауаны жарықтандырды

Анархияның шырағы

Анархияның шырағы

Анархияның шырағы

Оның станциясынан күнде пойыз өтіп жатты:

Сәнді пойыз, алыс баратын жер

Ол құрметті адамдарды көрді

Ол сол барқыттарды, алтындарды ойлады

Айналасындағы адамдарының тар күнін ойлады

Ол мырзаларға толы пойыз туралы ойлады

Ол мырзаларға толы пойыз туралы ойлады

Ол мырзаларға толы пойыз туралы ойлады

Не болғанын, неге шешім қабылдағанын білмеймін

Ежелгі қаһар, аты жоқ ұрпақтар шығар

Кім айғайлап кек алды

Олар оның жүрегін соқыр етті

Аяушылықты ұмытты, жақсылығын ұмытты

Оның бомбасы - бу қозғалтқышы

Оның бомбасы - бу қозғалтқышы

Оның бомбасы - бу қозғалтқышы

Және кез келген басқа күн сияқты, бірақ денеде көбірек ашуланатын күн

Ол қатені түзетудің жолы бар деп ойлады:

Ол ұйықтап жатқан құбыжықтың үстіне шықты

Ол қорқынышын ығыстыруға тырысты

Және ол не істейтінін ойластырмас бұрын

Құбыжық жазықты жалмап кетті

Құбыжық жазықты жалмап кетті

Құбыжық жазықты жалмап кетті

Басқа пойыз байқамай, асықпай жүгірді:

Ешкім кек алуды ойлаған жоқ

Бірақ Болонья станциясында

Жаңалық бірден келді:

«Төтенше жаңалықтар, шұғыл әрекет етіңіз

Жынды адам пойызға лақтырылды!

Жынды адам пойызға лақтырылды!

Жынды адам пойызға лақтырылды!

Бірақ бұл арада локомотив жүгіреді, жүгіреді, жүгіреді

Ал бу ысқырып, тірі нәрсеге ұқсайды

Ал иілген шаруаларға айтатын сияқты

Ауада үлкен ысқырық естіледі:

«Бауырым қорықпа, мен өз міндетіме жүгіремін!

Пролетарлық әділет салтанат құрды!»

Пролетарлық әділет салтанат құрды!»

Пролетарлық әділет салтанат құрды!»

Ал жүгіру жүгіру жүгіру жылдам және жылдам жүгіреді

Ал ол жүгіреді, жүгіреді, жүгіреді, өлімге қарай жүгіреді

Ал енді ештеңе тоқтата алмайды

Орасан зор жойқын күш

Тек апатты күтіңіз, содан кейін мантия келеді

Ұлы консолден

Ұлы консолден

Ұлы консолден

Бұл оқиға бізге жарыстың қалай аяқталғанын айтады:

Көлік өлі сызық бойымен бұрылды

Жануарлардың соңғы айқайымен

Машина лапилли мен лаваны атқылаған

Ол аспанға жарылды, содан кейін түтін пердені жайды

Олар оны дем алған күйі көтеріп алды

Олар оны дем алған күйі көтеріп алды

Олар оны дем алған күйі көтеріп алды

Бірақ біз бәрібір оны қозғалтқыштың артында ойлауды ұнатамыз

Ол бу машинасын басқарып жатқанда

Және ол бір күні бізге де келеді

Тағы да жаңалық

Тірі зат ретінде локомотив

Әділетсіздікке қарсы бомбаланды!

Әділетсіздікке қарсы бомбаланды!

Әділетсіздікке қарсы бомбаланды!