L'Uomo - Francesco Guccini

Senza l’ultima parola, frase saggia da citarsi,

piegò il capo sul cuscino quasi per addormentarsi,

senza un grido, senza un nome, senza motti, senza un suono,

nè il rumore di battaglie, era morto un altro uomo,

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì,

per dove non sapremo mai.

mai, mai, mai, mai, mai…

C' era buio nella stanza, di malato un greve odore

e una lieve, pazza danza di mosconi in amore;

lievi ronzan le preghiere, poi qualcuno se n'è accorto:

si alzò atroce nella sera, solo un chiaro grido: «E' morto!»

Restò solo qualcosa che volò

nell' aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai

mai, mai, mai, mai, mai…

Svelti accorrono gli astanti: «Com'è morto?», «Com'è andata?»

Sfrigolava ormai sui pianti la candela già bruciata;

gli composero le braccia, si ravviò la rada chioma,

ondeggiava sulla faccia del rosario la corona:

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai,

mai, mai, mai, mai, mai…

Si frugò dentro ai ricordi di una vita ormai finita,

si guardò dentro ai cassetti colmi di carta ingiallita:

«Questa foto è per la figlia.""L'orologio qui a chi tocca?»

«Meglio gli chiudiate gli occhi.""Meglio chiudergli la bocca.»

Restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai

mai, mai, mai, mai, mai…

Si riuniscono i parenti, si rincorrono i ricordi,

già si parla delle spese, già si senton pianti sordi:

qualche spicciolo lasciato provocò parole accese

che volarono sul letto e copriron le candele;

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai,

mai, mai, mai, mai, mai…

Uno schiaffo fa tacere anche i giochi dei bambini,

son calate le serrande, neri sfilano i vicini.

Le ghirlande hanno gettato la tristezza sulle scale,

fra i parenti addolorati se ne scende il funerale,

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai,

mai, mai, mai, mai, mai…

Una vita: quante cose dice il prete in due parole;

lo ringraziano gli astanti, via l’inverno, c'è già il sole,

chiacchiere, risate lievi, vanno per il cimitero,

restan fiori con le scritte, resta al vento un drappo nero,

restò solo qualcosa che volò

nell’aria calma e poi svanì

per dove non sapremo mai,

mai, mai, mai, mai, mai, mai…

Соңғы сөзсіз, цитата алатын дана сөз,

ұйықтап кететіндей басын жастыққа сүйеп,

айқайсыз, аты жоқ, ұрансыз, үнсіз,

ұрыс шуы да, басқа адам қайтыс болды,

ұшатын нәрсе ғана қалды

тыныш ауада, содан кейін жоғалып кетті,

біз ешқашан білмейміз.

ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан ...

Бөлмеде қараңғылық, ауыр аурудың иісі болды

және ғашық шыбындардың жеңіл, ессіз биі;

Дұғалар ақырын ызылдады, сонда біреу байқады:

ол кешке зұлымдықпен түрегелді, тек анық айқай: «Ол өлді!»

Тек бірдеңе ұшты

тыныш ауада, содан кейін жоғалып кетті

біз ешқашан білмейміз

ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан ...

Қасындағылар лезде ішке кіреді: «Ол қалай өлді?», «Қалай өтті?».

Онсыз да жанып кеткен шырақ енді көз жасының үстінде сықырлап тұрды;

олар оның қолдарын жасады, жұқа шашын түзеді,

тәж төбенің бетіне бұлғап:

ұшатын нәрсе ғана қалды

тыныш ауада, содан кейін жоғалып кетті

қайда біз ешқашан білмейміз,

ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан ...

Ол қазір біткен өмірдің естеліктерін ақтарды,

сарғайған қағазға толы жәшіктердің ішіне қарады:

«Бұл фото қызына арналған.» «Мына сағат кімдікі?»

«Көзін жұмған жөн.» «Аузын жапқан жөн».

Тек бірдеңе ұшты

тыныш ауада, содан кейін жоғалып кетті

біз ешқашан білмейміз

ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан ...

Туыстар жиналып, естеліктер бірін-бірі қуады,

біз қазірдің өзінде шығындар туралы айтамыз, біз түтіккен айқайларды естиміз:

бірнеше тиын қалдырған қызу сөздер

төсекке ұшып, шамдарды жапқан;

ұшатын нәрсе ғана қалды

тыныш ауада, содан кейін жоғалып кетті

қайда біз ешқашан білмейміз,

ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан ...

Шабуыл тіпті балалардың ойынын да өшіреді,

жапқыштар жабық, көршілер шеруі қара.

Гүл шоқтары басқышқа мұңды тастады,

жерлеу қайғылы туыстарының арасында өтеді,

ұшатын нәрсе ғана қалды

тыныш ауада, содан кейін жоғалып кетті

қайда біз ешқашан білмейміз,

ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан ...

Бір өмір: абыз екі ауыз сөзбен қаншама нәрсені айтады;

қасындағылар оған алғыс айтады, қыс өтті, күн шықты,

әңгімелесу, жеңіл күлкі, олар зиратқа барады,

жазумен гүлдер қалады, желде қара мата қалады,

ұшатын нәрсе ғана қалды

тыныш ауада, содан кейін жоғалып кетті

қайда біз ешқашан білмейміз,

ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан, ешқашан ...