Keaton - Francesco Guccini

Lo chiamavamo Keaton quel pianista

Naturalmente perchè non sorrideva mai

Mentre noi ci ammazzavamo di risate

A vederlo là, come un parafulmine, dritto contro un cielo di guai

Guai di tasca a violoncello, guai d’amore

Guai da vita distratta e disperata

Che ricamavano dentro al suo stupore

Una tela affascinante, ma un po' troppo delicata…

Keaton si presentò come un jazzista

Appassionato e puro, in stile Rete Tre

Coi pregiudizi di chi si sente artista

Perché non faceva soldi, lui, con le canzoni, come me

Ma non mi accompagnava poi malvolentieri

Eravamo due grandi acrobati della malinconia

E poi, poi dobbiamo farne di mestieri

Noi che viviamo della nostra fantasia…

Parlavamo poi molto in quelle sere

In qualche bar, dopo il concerto, insonni e morti

Di politica, ciclismo, storie vere

E di come i «Weather Report» erano forti

E di come era importante fra la gente

Non essere solo musica e parole

E di come era importante che la gente

Non fosse una massa di persone sole…

Ah, Keaton, Keaton, che fine hai fatto, Keaton?

Sei poi andato in malora, Keaton?

Lo sai che ti sto venendo a cercare?

Keaton, ah, Keaton, perché stanotte, Keaton

Proprio stanotte, Keaton, avrei bisogno di sentirti suonare…

S’illuminava poi come di colpo

Lungo l’effimero consueto di una sera

S’illuminava di una gioia grande

Quando si avvicinava a una tastiera

E preferiva quelle un poco usate

Quelle in cui tutti mettono le mani

Quelle ingiallite dal tempo, un po' scordate

Dall’ignoranza e dalla passione degli umani…

E poi una volta abbiamo litigato

Per una donna prima sua e poi mia

Lui coi suoi guai, io col mio quasi peccato

Sconfitti entrambi dalla gran malinconia

Ci siamo persi quasi senza una parola

Ma tutti e due con più rabbia che rimpianto

Come i bambini che si fan dispetti a scuola

Come due vecchi che si sono amati tanto…

Poi ho provato a rintracciarlo dappertutto

Chiedendo a più d’un dirigente supponente

Telefonando all’Arci-caccia, all’Arci-tutto

Ma di Keaton sembra non sia rimasto niente

Se se ne parla è nel ricordo di un momento

Qualcuno dice che l’ha visto, ma lontano

E tutti, tutti con un gran sorriso spento

Come per dire: «Era un ragazzo troppo strano»

Ah, Keaton, Keaton, che fine hai fatto, Keaton?

Se mi vedessi col mio trench stile Bogart, Keaton

Sotto la pioggia che ti vengo a cercare…

Keaton, ah, Keaton, perché mi manca, Keaton

Questa notte mi manca la tua voglia di star qui a suonare…

E finalmente un chissacchì non mi delude

Forse, però non sa, probabilmente

È in una provincia lontana come una palude

Dai nostri discorsi di suonare fra la gente

Una provincia come una sconfitta

Meno che essere una minoranza dignitosa

E una palude è certo troppo fitta

Di voli di zanzara per suonarci qualche cosa…

Lo trovo e sembra che non sia più Keaton

Anche se è contento di vedermi

«Sembrava facile toccarlo con un dito», dice

«Ma il cielo ci ha voluto tutti fermi»

E finalmente ride, ma ride tanto ed è ingrassato

E giura troppo che non sta poi male

Il jazz ormai se l'è dimenticato

Ci son parole, tempi e ritmi anche dentro un ospedale…

E nel lasciarmi all’inizio della sera:

«È come», dice, «alla fine del cinema muto

C'è il sonoro, non serve una tastiera…»

Ci salutiamo nel silenzio più assoluto…

Ed esco fuori con i miei giornali

E non ho voglia di ridere per niente

Ho un treno che mi aspetta alla stazione

Mi dà fastidio anche il rumore della gente…

Ah, Keaton, Keaton!

Keaton, quello vero, l’ultima volta che l’hanno visto passeggiava

Lungo le strade e per il vento di Roma

Durante le pause di un film con Franchi e Ingrassia

Aveva in corpo mille litri di alcool

La faccia la solita, senza allegria

Si ubriacava ogni giorno con la troupe borgatara

Alla faccia della cirrosi epatica

Perché lui ci teneva al suo pubblico

Più che al suo fegato

E gli elettricisti sono gente simpatica

Gli urlavano infatti «Anvedi s'è forte 'sto Keaton!»

Bevendo il bianco misterioso dei colli di Roma

O quello forte del sud che fa assaggiare l’infinito

A tutta la gente di bocca buona…

Біз ол пианистті Китон деп атадық

Әрине, ол ешқашан күлмегендіктен

Күлкіден өзімізді өлтіріп жатқанда

Оны сол жерде найзағай сияқты, қиыншылық аспанында көру

Виолончельде қалта қиындығы, махаббат қиындығы

Мазасыз және үмітсіз өмірден қасірет

Бұл оның таңғалуында кестеленген

Қызықты кенеп, бірақ сәл тым нәзік ...

Китон өзін джазмен таныстырды

Rete Tre стилінде құмар және таза

Өздерін суретші деп санайтындардың теріс пікірімен

Өйткені ол мен сияқты әнмен ақша таппады

Бірақ ол маған еріксіз еріп жүрмеді

Біз екі керемет мұңды акробат болдық

Содан кейін біз сауда жасауымыз керек

Біз өз қиялымызбен өмір сүреміз...

Сол кештерде көп сөйлесетінбіз

Кейбір барларда концерттен кейін ұйқысыз, өлі

Саясат, велоспорт, шынайы оқиғалар

Ауа райы туралы есептер қаншалықты күшті болды

Ал халық арасында қаншалықты маңызды болды

Тек музыка мен сөз болмаңыз

Және бұл адамдар қаншалықты маңызды болды

Жалғыз адамдар тобы болмаса...

Ах, Китон, Китон, саған не болды, Китон?

Кәрізге түсіп кеттің бе, Китон?

Мен сені іздеуге келетінімді білесің бе?

Китон, Китон, неге бүгін кешке, Китон

Дәл бүгін кешке, Китон, сенің ойыныңды тыңдауым керек...

Сосын кенеттен жанып кеткендей болды

Кештің әдеттегі эфемералы бойымен

Ол үлкен қуанышпен жанады

Ол пернетақтаға жақындаған кезде

Және ол аздап қолданылғандарды артық көрді

Барлығы қолдарын қоятындар

Уақыт сарғайғандары, ұмытылған

Адамдардың надандығы мен құмарлығынан ...

Сосын бір рет ұрысып қалдық

Әйел үшін алдымен оныкі, сосын менікі

Ол өз қиындықтарымен, мен дерлік күнәммен

Екеуі де ұлы меланхолиядан жеңілді

Біз үндеместен адасып қалдық

Бірақ екеуі де өкініштен гөрі ашулы

Мектепте өшпенділік танытатын балалар сияқты

Бір-бірін қатты жақсы көрген екі қарт сияқты...

Содан кейін мен оны барлық жерде бақылауға тырыстым

Бірнеше пікірі бар басшыдан сұрау

Arci-Caccia, Arci-tutto деп атай отырып

Бірақ Китоннан ештеңе қалмаған сияқты

Бұл туралы айтсақ, бір сәт есте қалады

Кейбіреулер оны көрді, бірақ алыс жерде дейді

Және бәрі, бәрі үлкен күлімсіреумен

«Ол тым біртүрлі бала еді» дегендей.

Ах, Китон, Китон, саған не болды, Китон?

Егер сіз мені Богарт стиліндегі тренчкиімде көрсеңіз, Китон

Жаңбырда мен сені іздеймін...

Китон, ах, Китон, өйткені мен Китонды сағындым

Бүгін түнде мен сенің осында болып, ойнағың келеді...

Ақырында, чиссаки менің көңілімді қалдырмайды

Мүмкін, бірақ ол білмейді, мүмкін

Ол шалғай провинцияда батпақтай

Біздің халық арасында ойнау туралы әңгімемізден

Жеңіліс сияқты провинция

Абыройлы азшылық болудан аз

Ал батпақтың тым тығыз екені сөзсіз

Бірдеңе ойнау үшін масалардың ұшуы ...

Мен оны таптым, ол енді Китон емес сияқты

Ол мені көріп қуанса да

«Саусақпен ұстау оңай көрінді», - дейді ол

«Бірақ аспан бәрімізді алды»

Ақырында ол күледі, бірақ ол көп күледі және салмақ түсірді

Және ол жаман емес деп тым көп ант береді

Джаз қазір ұмытып кетті

Тіпті аурухананың ішінде сөздер, уақыт және ырғақ бар ...

Ал кештің басында мені тастап:

«Бұл, - дейді ол, - үнсіз киноның соңында

Дыбыс бар, сізге пернетақта қажет емес...»

Біз абсолютті үнсіздікпен қоштасамыз ...

Ал мен құжаттарымды алып шығамын

Ал күлгім мүлде келмейді

Мені вокзалда пойыз күтіп тұр

Тіпті адамдардың шуы мені мазалайды ...

Әй, Китон, Китон!

Китон, шын, олар оны соңғы рет көргенде, айналып жүрді

Көше бойында және Рим желінде

Франчи мен Инграссиямен фильм үзілістері кезінде

Оның денесінде мың литр алкоголь болған

Кәдімгі жүзі, жайдары жоқ

Боргатара труппасымен күнде мас болды

Бауыр циррозы үшін көп

Өйткені ол өз аудиториясын ойлады

Бауырынан артық

Ал электриктер жақсы адамдар

Шындығында, олар оған «Анведи күшті «Мен Китонмын!» деп айқайлады.

Рим төбелерінің жұмбақ ақтығын ішу

Немесе шексіздіктің дәмін татуға мүмкіндік беретін оңтүстіктің күштісі

Аузы жақсы адамдарға...