Gulliver - Francesco Guccini

Nelle lunghe ore d’inattività e di ieri

Che solo certa età può regalare

Lemuel Gulliver tornava coi pensieri

Ai tempi in cui correva per il mare

E sorridendo come sa sorridere soltanto

Chi non ha più paura del domani

Parlava coi nipoti, che ascoltavano l’incanto

Di spiagge e odori, di giganti e nani

Scienziati ed equipaggi e di cavalli saggi

Riempiendo il cielo inglese di miraggi…

Ma se i desideri sono solo nostalgia

O malinconia d’innumeri altre vite

Nei vecchi amici che incontrava per la via

In quelle loro anime smarrite

Sentiva la balbuzie intellettuale e l’afasìa

Di chi gli domandava per capire

Ma confondendo i viaggi con la loro parodia

I sogni con l’azione del partire

Di tutte le sue vite vagabondate al sole

Restavan vuoti gusci di parole…

Poi dopo, ripensando a quell’incedere incalzante

Dei viaggi persi nella sua memoria

Intuiva con la mente disattenta del gigante

Il senso grossolano della storia

E nelle precisioni antiche del progetto umano

O nel mondo suo illusorio e limitato

Sentiva la crudele solitudine del nano

Sentiva la crudele solitudine del nano

Nell' universo quasi esagerato

Due facce di medaglia che gli urlavano in mente:

«Da tempo e mare, da tempo e mare

Da tempo e mare, da tempo e mare

Da tempo e mare non s' impara niente…»

Ұзақ уақыт әрекетсіздікте және кеше

Бұл тек белгілі бір жас бере алады

Лемуэль Гулливер өз ойымен оралды

Ол теңізге жүгірген кезде

Және күлімсіреу, өйткені ол күлуді ғана біледі

Кім ертеңнен қорықпайды

Сиқырды тыңдаған немерелерімен сөйлесті

Жағажайлар мен иістерден, алыптар мен гномдардан

Ғалымдар мен экипаждар және дана аттар

Ағылшын аспанды сағымға толтыру ...

Бірақ егер тілектер тек ностальгия болса

Немесе сансыз басқа өмірлердің меланхолиясы

Ескі достарында ол көшеде кездесті

Олардың жоғалған жандарында

Ол интеллектуалды кекештену мен афазияны сезінді

Түсінуді сұрағандардың

Бірақ саяхаттарды олардың пародиясымен шатастыру

Кету әрекетімен армандайды

Оның бүкіл өмірінің күн астында кезіп жүргені

Сөздердің бос қабықтары қалды ...

Содан кейін, сол тынымсыз қарқынға оралу

Саяхат оның жадында жоғалды

Алпауыттың зейінсіз санасымен сезді

Тарихтың өрескел мағынасы

Және адам жобасының ежелгі дәлдігінде

Немесе оның иллюзиялы және шектеулі әлемінде

Ол ергежейлідің қатал жалғыздығын сезінді

Ол ергежейлідің қатал жалғыздығын сезінді

Іс жүзінде асыра сілтеп кеткен ғаламда

Оның санасына сайрап тұрған тиынның екі беті:

«Уақыт пен теңіз үшін, уақыт пен теңіз үшін

Уақыт пен теңіз үшін, уақыт пен теңіз үшін

Уақыт пен теңіз үшін ештеңе үйренген жоқ ... »