Cristoforo Colombo - Francesco Guccini

E' gia stanco di vagabondare sotto un cielo sfibrato

per quel regno affacciato sul mare che dai Mori è insidiato

e di terra ne ha avuta abbastanza, non di vele e di prua

perché ha trovato una strada di stelle nel cielo dell’anima sua

Se lo sente, non può più fallire, scoprirà un nuovo mondo

quell’attesa lo lascia impaurito di toccare già il fondo

Non gli manca il coraggio o la forza per vivere quella follia

e anche senza equipaggio, anche fosse un miraggio ormai salperà via

E la Spagna di spada e di croce riconquista Granata

con chitarre gitane e flamenco fa suonare ogni strada

Isabella è la grande regina del Guadalquivir

ma come lui è una donna convinta che il mondo non pùo finir lì

Ha la mente già tesa all’impresa sull’oceano profondo

caravelle e una ciurma ha concesso, per quel viaggio tremendo

per cercare di un mondo lontano ed incerto che non sa se ci sia

ma è già l’alba e sul molo l’abbraccia una raffica di nostalgia

E naviga, naviga via

verso un mondo impensabile ancora da ogni teoria

e naviga, naviga via

nel suo cuore la Niña, la Pinta e la Santa Maria

E' da un mese che naviga a vuoto quell’Atlantico amaro

ma continua a puntare l’ignoto con lo sguardo corsaro

sarà forse un’assurda battaglia ma ignorare non puoi

che l’Assurdo ci sfida per spingerci ad essere fieri di noi

Quante volte ha sfidato il destino aggrappato ad un legno

per fortuna che il vino non manca e trasforma la vigliaccheria

di una ciurma ribelle e già stanca, in un’isola di compagnia

E naviga, naviga via

sulla prua che s’impenna violenta lasciando una scia

naviga, naviga via

nel suo cuore la Niña, la Pinta e la Santa Maria

Non si era sentito mai solo come in quel momento

ma ha imparato dal vivere in mare a non darsi per vinto

andrà a sbattere in quell’orizzonte, se una terra non c'è

grida: «Fuori sul ponte compagni dovete fidarvi di me!

Anche se non accenna a spezzarsi quel tramonto di vetro

ma li aspettano fame e rimorso se tornassero indietro

proprio adesso che manca un respiro per giungere alla verità

a quel mondo che ha forse per faro una fiaccola di libertà

E naviga, naviga là

come prima di nascere l’anima naviga già

naviga, naviga ma

quell’oceano è di sogni e di sabbia

poi si alza un sipario di nebbia

e come un circo illusorio s’illumina l’America

Dove il sogno dell’oro ha creato

mendicanti di un senso

che galleggiano vacui nel vuoto

affamati d’immenso

Là babeliche torri di cristallo

già più alte del cielo

fan subire al tuo cuore uno stallo

come a un Icaro in volo

Dove da una prigione a una luna d’amianto

«l'uomo morto cammina»

dove il Giorno del Ringraziamento

il tacchino in cucina

e mentre sciami assordanti d’aerei

circondano di ragnatele

quell’inutile America amara

leva l’ancora e alza le vele

E naviga, naviga via

più lontano possibile

da quell’assordante bugia

naviga, naviga via

nel suo cuore la Niña, la Pinta e la Santa Maria

Ол онсыз да тозған аспан астында қаңғып жүруден шаршаған

Морлар қауіп төндіретін теңізге қарайтын патшалық үшін

Оның желкені мен тұмсығы емес, жері жеткілікті

өйткені ол жан аспанында жұлдыздар жолын тапты

Егер ол сезсе, ол енді сәтсіздікке ұшырамайды, ол жаңа әлемді ашады

Бұл күту оны түбіне тиюден қорқады

Сол ессіздікпен өмір сүруге оның батылдығы да, күші де жетіспейді

және экипажсыз болса да, тіпті мираж болса да, ол енді жүзіп кетеді

Ал Испания семсер мен айқышпен Гранаданы жаулап алды

сыған гитаралары мен фламенко әр көшенің дыбысын шығарады

Изабелла - Гвадалкивирдің ұлы патшайымы

бірақ ол сияқты дүниенің бітпейтініне сенімді әйел

Оның санасы мұхиттың тереңіндегі кәсіпорын үшін қазірдің өзінде ауыр

Бұл қорқынышты саяхат үшін каравелдер мен экипаж берілді

бар-жоғын білмейтін алыс және белгісіз дүниені іздеу

бірақ таң атқаннан кейін оны пирсте құшағынан сағыныш сезімі билейді

Ал жүзіңіз, жүзіңіз

кез келген теория әлі де елестете алмайтын әлемге қарай

және жүзеді, жүзеді

оның жүрегінде Нина, Пинта және Санта Мария

Сол ащы Атлант мұхиты бір ай бойы бекер жүзді

бірақ корсар көзқараспен белгісізді көздеуді жалғастырады

мүмкін бұл абсурдтық шайқас болар, бірақ оны елемеуге болмайды

Бұл абсурд бізді өзімізді мақтан етуге итермелейді

Ағашқа жабысқан тағдырға қанша рет сынады

бақытымызға орай, шарап жоқ және қорқақтықты өзгертеді

бүлікшіл және онсыз да шаршаған экипаж, компания аралында

Ал жүзіңіз, жүзіңіз

із қалдырып, күшпен артқа қарайтын тұмсық үстінде

жүзеді, жүзеді

оның жүрегінде Нина, Пинта және Санта Мария

Ол ешқашан өзін қазіргідей жалғыз сезінген емес

бірақ ол теңізде өмір сүруден бас тартпауды үйренді

жер болмаса, сол көкжиекке соғады

ол: «Палубаға шығыңыз, жолдастар, маған сенуіңіз керек!

Тіпті бұл шыны күн батуы сынғанның белгісін көрсетпесе де

бірақ олар қайтып оралса, оларды аштық пен өкініш күтіп тұр

дәл қазір шындыққа жету үшін тыныс бар

Жарығы үшін бостандық алауы бар әлемге

Және жүзіңіз, сонда жүзіңіз

туылғанға дейін жан жүзіп келеді

желкендер, желкендер бірақ

бұл мұхит арман мен құмнан тұрады

содан кейін тұман шымылдығы көтеріледі

және елес цирк сияқты Америка жанады

Алтынның арманы жаралған жерде

сананың қайыршылары

бос жерде қалқып тұрады

орасан зорға аш

Бабелдік хрусталь мұнаралары бар

қазірдің өзінде аспаннан жоғары

жүрегіңізді тығырыққа тіреңіз

ұшып бара жатқан Икар сияқты

Түрмеден асбест айға дейін

«Өлген адам жүреді»

Алғыс айту күні қайда

ас үйдегі күркетауық

және ұшақтардың үйірлерін саңырау етіп жатқанда

өрмекпен қоршалған

бұл пайдасыз ащы Америка

якорьді көтеріп, желкендерді көтеріңіз

Ал жүзіңіз, жүзіңіз

мүмкіндігінше алыс

сол саңырау өтіріктен

жүзеді, жүзеді

оның жүрегінде Нина, Пинта және Санта Мария