Autunno - Francesco Guccini

Un’oca che guazza nel fango,

un cane che abbaia a comando,

la pioggia che cade e non cade

le nebbie striscianti che svelano e velano strade…

Profilo degli alberi secchi,

spezzarsi scrosciante di stecchi,

sul monte, ogni tanto, gli spari

e cadono urlando di morte gli animali ignari…

L’autunno ti fa sonnolento,

la luce del giorno?

un momento

che irrompe e veloce?

svanita:

metafora lucida di quello che?

la nostra vita…

L’autunno che sfuma i contorni

consuma in un giorno pi?

giorni,

ti sembra sia un gioco indolente,

ma rapido brucia giornate che appaiono lente…

Odori di fumo e foschia,

fanghiglia di periferia,

distese di foglia marcita

che cade in silenzio lasciando per sempre la vita…

Rinchiudersi in casa a aspettare

qualcuno o qualcosa da fare,

qualcosa che mai si far?,

qualcuno che sai non esiste e che non suoner…

Rinchiudersi in casa a contare

le ore che fai scivolare

pensando confuso al mistero

dei tanti «io sar?"diventati per dempre «io ero»…

Rinchiudersi in casa a guardare

un libro, una foto, un giornale

e ignorando quel rodere sordo

che cambia «io faccio"e lo fa diventare «io ricordo»…

La notte?

di colpo calata,

c'?

un’oscurit?

perforata

da un’auto che passa veloce

lasciando soltanto al silenzio la buia sua voce…

Rumore che appare e scompare,

immagine crepuscolare

del correre tuo senza scopo,

del tempo che gioca con te come il gatto col topo…

Le storie credute importanti

si sbriciolano in pochi istanti:

figure e impressioni passate

si fanno lontane e lontana cos??

la tua estate…

E vesti la notte incombente

lasciando vagare la mente

al niente temuto e aspettato

sapendo che questo?

il tuo autunno…

che adesso?

arrivato…

Балшыққа шашылған қаз,

бұйрық бойынша үретін ит,

жауатын және жаумайтын жаңбыр

көшелерді ашатын және бүркейтін тұман ...

Құрғақ ағаштар профилі,

таяқтардың гүрілдеген сынықтары,

тауда, анда-санда, атыс

және бейхабар жануарлар өліммен айқайлап құлап кетеді ...

Күз ұйықтатады,

күн сәулесі?

бір момент

кіру және ораза ұстау?

жоғалып кетті:

ненің айқын метафорасы?

біздің өміріміз...

Контурды бұлдырататын күз

бір күнде көбірек тұтынады ма?

күндер,

Саған бұл жайсыз ойын сияқты,

бірақ баяу көрінетін күндерді тез күйдіреді ...

Түтін мен тұманның иісі,

қала маңындағы батпақ,

шіріген жапырақтың кеңістігі

бұл өмірді мәңгілікке қалдыратын тыныштықта ...

Күту үшін өзіңізді үйге қамап алыңыз

біреу немесе бір нәрсе істеу,

ешқашан жасалмайтын нәрсе?,

Сіз білетін адам жоқ және ойнамайды ...

Санау үшін өзіңізді үйге қамап алыңыз

сіз тайып тұрған сағаттар

жұмбақ туралы шатастырады

«Мен қалаймын?» дегеннің көпшілігінің ішінен «мен болдым» дегенді сынауға айналады ...

Қарау үшін үй ішінде жабылыңыз

кітап, фото, газет

және сол түтіккен кеміруді елемей

бұл «мен істеймін» дегенді өзгертеді және оны «есте сақтаймын» етеді ...

Түн?

кенет құлады,

с '?

қараңғылық

перфорацияланған

жылдам өтіп бара жатқан көліктен

оның күңгірт дауысын ғана үнсіздікке қалдырды...

Пайда болатын және жоғалатын шу,

ымырт бейнесі

Сіздің мақсатсыз жүгіруіңіз,

сенімен мысық пен тышқан сияқты ойнаған уақыт...

Маңызды деп есептелген әңгімелер

олар бірнеше сәтте ыдырайды:

өткен сандар мен әсерлер

олар өздерін соншалықты алыс және алыс етеді ме?

сіздің жазыңыз ...

Алдағы түнді киіңіз

ақыл-ойыңызды шатастыруға мүмкіндік береді

ештеңеден қорықпайды және күтпейді

мұны білесің бе?

сенің күзің...

енді ше?

келді…