Amerigo - Francesco Guccini

Probabilmente uscì chiudendo dietro a se la porta verde,

qualcuno si era alzato a preparargli in fretta un caffè d’orzo.

Non so se si girò, non era il tipo d’uomo che si perde

in nostalgie da ricchi, e andò per la sua strada senza sforzo.

Quand’io l’ho conosciuto, o inizio a ricordarlo, era già vecchio

o così a me sembrava, ma allora non andavo ancora a scuola.

Colpiva il cranio raso e un misterioso e strano suo apparecchio,

un cinto d’ernia che sembrava una fondina per la pistola.

Ma quel mattino aveva il viso dei vent’anni senza rughe

e rabbia ed avventura e ancora vaghe idee di socialismo,

parole dure al padre e dietro tradizione di fame e fughe

E per il suo lavoro, quello che schianta e uccide: «il fatalismo».

Ma quel mattino aveva quel sentimento nuovo per casa e madre

e per scacciarlo aveva in corpo il primo vino di una cantina

e già sentiva in faccia l’odore d’olio e mare che fa Le Havre,

e già sentiva in bocca l’odore della polvere della mina.

L’America era allora, per me i G.I.

di Roosvelt, la quinta armata,

l’America era Atlantide, l’America era il cuore, era il destino,

l’America era Life, sorrisi e denti bianchi su patinata,

l’America era il mondo sognante e misterioso di Paperino.

L’America era allora per me provincia dolce, mondo di pace,

perduto paradiso, malinconia sottile, nevrosi lenta,

e Gunga-Din e Ringo, gli eroi di Casablanca e di Fort Apache,

un sogno lungo il suono continuo ed ossessivo che fa il Limentra.

Non so come la vide quando la nave offrì New York vicino,

dei grattacieli il bosco, città di feci e strade, urla, castello

e Pavana un ricordo lasciato tra i castagni dell’Appennino,

l’inglese un suono strano che lo feriva al cuore come un coltello.

E fu lavoro e sangue e fu fatica uguale mattina e sera,

per anni da prigione, di birra e di puttane, di giorni duri,

di negri ed irlandesi, polacchi ed italiani nella miniera,

sudore d’antracite in Pennsylvania, Arkansas, Texas, Missouri.

Tornò come fan molti, due soldi e giovinezza ormai finita,

l’America era un angolo, l’America era un’ombra, nebbia sottile,

l’America era un’ernia, un gioco di quei tanti che fa la vita,

e dire boss per capo e ton per tonnellata, «raif"per fucile.

Quand’io l’ho conosciuto o inizio a ricordarlo era già vecchio,

sprezzante come i giovani, gli scivolavo accanto senza afferrarlo

e non capivo che quell’uomo era il mio volto, era il mio specchio

finché non verrà il tempo in faccia a tutto il mondo per rincontrarlo,

finché non verrà il tempo in faccia a tutto il mondo per rincontrarlo,

finché non verrà il tempo in faccia a tutto il mondo per rincontrarlo…

Ол артындағы жасыл есікті жауып шыққан шығар,

Біреу орнынан тұрып, оған арпа кофесін дайындап берді.

Айналып кетті ме, білмеймін, адасып қалатын адам емес еді

бай ностальгияда және еш қиындықсыз өз жолымен жүрді.

Мен оны кездестіргенде немесе оны есіме түсіре бастағанда, ол әлдеқашан қартайған болатын

Маған солай көрінді, бірақ мен әлі мектепке бармадым.

Ол қырынған бас сүйегін және жұмбақ және оғаш құрылғысын ұрды,

мылтықтың қабына ұқсайтын грыжа белдігі.

Бірақ сол күні таңертең оның жиырма жасында әжімсіз жүзі бар еді

және ашу мен шытырман оқиға және социализмнің әлі де бұлдыр идеялары,

әкесіне ауыр сөздер мен аштық пен қашу дәстүрінің артында

Ал оның жұмысы үшін апатқа ұшырап, өлтіретін: «фатализм».

Бірақ сол күні таңертең оның үйі мен анасына деген жаңа сезімі пайда болды

Оны қуып шығу үшін оның денесінде жертөледен бірінші шарап болды

және оның бетінен Гаврды жасайтын мұнай мен теңіз иісі сезілді.

және ол аузынан шахтаның ұнтағының иісін сезіп үлгерді.

Америка ол кезде мен үшін Г.И.

Рузвельттің бесінші армиясы,

Америка Атлантида болды, Америка жүрек болды, бұл тағдыр болды,

Америка өмір болды, күлімсіреу және жылтырдағы ақ тістер,

Америка Дональдтың арманшыл және жұмбақ әлемі болды.

Америка ол кезде мен үшін тәтті провинция, бейбітшілік әлемі болды.

жоғалған жұмақ, нәзік меланхолия, баяу невроз,

және Гунга-Дин мен Ринго, Касабланка мен Форт Апачи батырлары,

Лиментра жасайтын үздіксіз және обсессивті дыбыс бойымен арман.

Кеме Нью-Йоркке жақындауды ұсынғанда, ол мұны қалай көргенін білмеймін,

зәулім ғимараттар орман, нәжіс пен көшелер қаласы, айқайлар, қамал

және Павана Апенниннің каштан ағаштарының арасында қалған естелік,

Ағылшынның жүрегін пышақпен ауыртқан біртүрлі дыбыс.

Бұл жұмыс пен қан болды және таңертең және кешке ауыр жұмыс болды,

Түрмедегі жылдар, сыра мен жезөкшелер, ауыр күндер үшін,

шахтадағы қара нәсілділер мен ирландтардың, поляктар мен итальяндардың,

Пенсильвания, Арканзас, Техас, Миссури штатындағы антрацит тер.

Ол қанша жанкүйерді қайтарды, екі соус және оның жастық шағы енді аяқталды,

Америка бұрыш болды, Америка көлеңке, жұқа тұман болды,

Америка грыжа болды, өмірді жасайтын көптеген адамдардың ойыны,

және бас үшін бастық, тон үшін тон, шолақ мылтық үшін «райф» деңіз.

Мен оны кездестіргенде немесе оның қартайғанын еске түсіргенде,

Мен жастай менсінбей, оны ұстамай тайып кеттім

ал ол кісі менің бетім, айнам екенін түсінбедім

Бүкіл әлем алдында онымен қайта кездесу уақыты келгенше,

Бүкіл әлем алдында онымен қайта кездесу уақыты келгенше,

Бүкіл әлем алдында оны қайтадан кездестіретін уақыт келгенше ...