Quello Che Non - Francesco Guccini

La vedi nel cielo quell’alta pressione, la senti una strana stagione?

Ma a notte la nebbia ti dice d’un fiato che il dio dell’inverno è arrivato

Lo senti un aereo che porta lontano?

Lo senti quel suono di un piano

Di un Mozart stonato che prova e riprova, ma il senso del vero non trova?

Lo senti il perchè di cortili bagnati, di auto a morire nei prati

La pallida linea di vecchie ferite, di lettere ormai non spedite?

Lo vedi il rumore di favole spente?

Lo sai che non siamo più niente?

Non siamo un aereo né un piano stonato, stagione, cortile od un prato…

Conosci l’odore di strade deserte che portano a vecchie scoperte

E a nafta, telai, ciminiere corrose, a periferie misteriose

E a rotaie implacabili per nessun dove, a letti, a brandine, ad alcove?

Lo sai che colore han le nuvole basse e i sedili di un’ex terza classe?

L’angoscia che dà una pianura infinita?

Hai voglia di me e della vita

Di un giorno qualunque, di una sponda brulla?

Lo sai che non siamo più nulla?

Non siamo una strada né malinconia, un treno o una periferia

Non siamo scoperta né sponda sfiorita, non siamo né un giorno né vita…

Non siamo la polvere di un angolo tetro, né un sasso tirato in un vetro

Lo schiocco del sole in un campo di grano, non siamo, non siamo, non siamo…

Si fa a strisce il cielo e quell’alta pressione è un film di seconda visione

È l’urlo di sempre che dice pian piano:

«Non siamo, non siamo, non siamo…»

Аспандағы жоғары қысымды көріп тұрсың ба, бұл біртүрлі мезгіл екенін сезесің бе?

Бірақ түнде тұман қыстың құдайы келгенін бір деммен айтады

Ұшақтың ұшып бара жатқанын естисіз бе?

Сіз пианиноның дыбысын естисіз

Қайта талпыныс жасап, бірақ ақиқаттың мәнін таппай жүрген Моцарт күйден шықты ма?

Ылғал аулалардың, шалғында өліп жатқан көліктердің себебін сезінесіз

Ескі жаралардың, жіберілмеген хаттардың ақшыл сызығы?

Өшіп кеткен ертегілердің шуын көріп тұрсың ба?

Біздің енді ештеңе емес екенімізді білесің бе?

Біз әуеден, маусымнан, ауладан немесе көгалдан тыс ұшақ немесе ұшақ емеспіз...

Ескі жаңалықтарға апаратын қаңырап бос қалған көшелердің иісін біліңіз

Ал маймен, жақтаулармен, коррозияға ұшыраған мұржалармен, жұмбақ қала маңындағы

Ешқайда болмайтын рельстермен, кереуеттермен, төсек-орындармен, алкостермен?

Сіз аласа бұлттар мен бұрынғы үшінші сыныптың орындықтары қандай түсті екенін білесіз бе?

Шексіз жазық беретін азап?

Сіз мені және өмірді қалайсыз

Кәдімгі күннің, тақыр жағаның?

Біздің енді ештеңе емес екенімізді білесің бе?

Біз жол немесе меланхолия, пойыз немесе қала маңы емеспіз

Біз жаңалық та, суыған жағалау да емеспіз, біз күн де ​​емеспіз, өмір де емеспіз...

Біз мұңды бұрыштың шаңы емеспіз, стақанға лақтырылған тас емеспіз

Бидай алқабындағы күннің шуағы, біз жоқпыз, жоқпыз, жоқпыз...

Аспан жолақтарға айналады және бұл жоғары қысым екінші түсірілген фильм

Бұл баяу айтатын әдеттегі айқай:

«Біз емеспіз, біз емеспіз, біз емеспіз...»