Там - Екатерина Яшникова

Всё чаще я вижу во сне, как вдали набегает волна.

Холодное тёмное море песок поднимает со дна.

И кажется нам не сбежать, люди в панике лезут на горы,

Но волны всё ближе, и вот уже вижу я

Бурный поток поглощает мой город.

О чём эти сны, от которых мне так тяжело пробудиться?

С началом весны прорастает трава, возвращаются птицы,

А мне снова снится, как тёмные воды встают неприступной стеной

И тень надо мной, и дорога к горам и спасению передо мной.

Там... откуда не доходит письмо.

Там... куда не долетит самолёт...

Останутся чувства ненужные,

Стихи мои старые, костры под гитару и

Кассеты, что были заслушаны до дыр, до дыр, весь прошлый мир

Волна за волною накроет прибоем,

И смоет былое, на смену придёт что-то новое.

Что-то иное.

Горят костерки.

Тихо жмутся друг к другу в ночи заплутавшие дети.

Кому-то с руки, чтоб они заблудились, и чтобы никто не заметил,

Как их заменив, двойники отобрали их жизнь, переняли привычки,

А дети всё бродят в лесу.

И у них нет еды и кончаются спички.

Иду с фонарем, в темноте мне устало деревья ветвями качают.

Мне слышится рёв неизвестных зверей, но в пути я лишь тени встречаю.

И ветер отчаянно пламя качает, но ветер старается зря:

Пока я ищу потерявшихся в этом лесу - не угаснет огонь фонаря.

Волна за волной: старый плюшевый слон и машинки в железной коробке

Уходят на дно.

Их спасёт добрый Немо, нажав на волшебные кнопки.

А город утонет в морях, и воде уступает земля,

Но нас на горе ждёт летучий корабль, и мы улетим на борту корабля.

Там... откуда не доходит письмо.

Там... куда не долетит самолёт...

Останутся чувства ненужные,

Стихи мои старые, костры под гитару и

Кассеты, что были заслушаны до дыр, до дыр, весь прошлый мир

Волна за волною накроет прибоем,

И смоет былое, на смену придёт что-то новое.

Что-то иное.

Мен түсімде алыстан толқынның қалай жүгіріп келе жатқанын жиі көремін.

Салқын қара теңіз түбінен құмды көтереді.

Біз қашып құтыла алмайтын сияқтымыз, адамдар дүрбелеңде тауларға шығады,

Бірақ толқындар жақындап келеді, мен қазір көріп тұрмын

Менің қаламды ағын су басып жатыр.

Менің оянуымды қиындататын бұл қандай армандар?

Көктем басталысымен шөп көктеп, құстар қайтады,

Қараңғы сулардың алынбас қабырға боп көтерілгенін тағы да армандаймын

Ал менің үстімде көлеңке, ал таулар мен құтқаруға апаратын жол менің алдымда.

Онда ... хат жетпеген жерде.

Онда ... ұшақ ұшпайтын жерде ...

Қажетсіз сезімдер қалады

Менің ескі өлеңдерім, гитара оттары және

Тесіктерге, ойықтарға, бүкіл өткен әлемге естілген кассеталар

Толқыннан кейін толқын серфингті жабады,

Ал өткенді шайып тастаңыз, оның орнына жаңа нәрсе келеді.

Басқа нәрсе.

Өрттер жанып жатыр.

Түнде жоғалған балалар бір-біріне үнсіз жиналыңыз.

Қолы бар біреу, олар адасып, ешкім байқамас үшін,

Оларды қалай ауыстыруға болады, дубльдер олардың өмірін алып кетті, олардың әдеттерін қабылдады,

Ал балалар әлі орманда қаңғып жүр.

Ал олардың тамақтары жоқ, сіріңкелері таусылып жатыр.

Фонармен жүремін, қараңғыда ағаштар бұтақтарын шаршап шайқайды.

Мен бейтаныс жануарлардың ақырғанын естимін, бірақ жолда мен тек көлеңкелерді кездестіремін.

Ал жел жалынды қатты шайқайды, бірақ жел бекер тырысады:

Мен осы орманда адасқандарды іздеп жүргенімде, шамның оты сөнбейді.

Толқыннан кейінгі толқын: ескі піл және темір қораптағы машиналар

Олар түбіне барады.

Жақсы Немо оларды сиқырлы түймелерді басу арқылы құтқарады.

Қала теңізге батып, жер суға кетеді.

Бірақ тауда бізді ұшатын кеме күтіп тұр, біз кеменің бортында ұшып кетеміз.

Онда ... хат жетпеген жерде.

Онда ... ұшақ ұшпайтын жерде ...

Қажетсіз сезімдер қалады

Менің ескі өлеңдерім, гитара оттары және

Тесіктерге, ойықтарға, бүкіл өткен әлемге естілген кассеталар

Толқыннан кейін толқын серфингті жабады,

Ал өткенді шайып тастаңыз, оның орнына жаңа нәрсе келеді.

Басқа нәрсе.