Кино - Екатерина Яшникова

Ничему не верь, моя хорошая.

Это спецэффекты и монтаж.

Не залечит раненное прошлое

То, чему названия не дашь.

Ничего не ждёт тебя за кадрами,

Кто бы эти кадры ни творил.

Ночью по бульвару ходят парами

Страхи с одиночеством твоим.

И болит, болит, болит немыслимо

Чёрная массивная внутри.

И горит, горит пустыми письмами

Твой почтовый ящик у двери.

Правда.

Как и то, что в этом месяце

Смех притворен, плач на слёзы скуп.

Каждый раз, сбегая вниз по лестнице,

Ты рыдаешь уголками губ.

Потому не верь, моя хорошая,

Чтобы вздох не превратился в крик,

Чтобы чувств бессмысленное крошево

Не вспороло лезвием язык.

Ничего не станется, не сбудется,

Уходить, как водится, пора.

Ночь, фонарь, аптека – ждут на улице.

Видишь, дали титры на экран.

Ештеңеге сенбе, қымбаттым.

Бұл арнайы эффектілер мен өңдеу.

Жараланған өткенді емдемейді

Сіз атай алмайтын нәрсе.

Сахна артында сізді ештеңе күтпейді

Бұл кадрларды кім жасаған.

Түнде олар бульвар бойымен жұптасып жүреді

Жалғыздығыңмен қорқады.

Және ол ауырады, ауырады, бұл ойға келмейтін ауырады

Ішінде қара массив.

Ал ол күйеді, бос әріптермен жанады

Сіздің пошта жәшігіңіз есік алдында.

Шындық.

Осы айда не болғаны сияқты

Күлкі – жалған, көз жасын төгу – сараң.

Мен баспалдақпен жүгірген сайын

Сіз ерніңіздің бұрышында жылайсыз.

Сондықтан сенбе, қымбаттым,

Күрсіну жылаға айналмас үшін,

Сезімсіз күйзеліс сезімдерге

Пышақ тілін кескен жоқ.

Ештеңе болмайды, ештеңе орындалмайды

Әдеттегідей, кететін уақыт келді.

Түн, шам, дәріхана - көшеде күту.

Көрдіңіз бе, олар экранға несие берді.