Змей - Wolf Rahm

Знаете ли вы, господа, – за сотню миль от нас

Живет очень страшная и злая змея!

Звать ее Горынычем, многие силачи

Пытались одолеть ее, но все зря!

Радуйтесь, люди, вот и нашелся тот, кто

Змеюку победит!

Меч мой наточен, стрелы сверкают сталью,

Словно стена мой щит!

Боже, храни меня

От дьявольского огня!

Друг, собирай всех вместь!

Будем мы пить и есть,

Закатим праздник в мою честь!

Держись, змея!

Подходит к завершенью жизнь твоя!

Я клянусь своей ногой – я возвращусь домой

Со змеиной головой!

Эх, друзья, давай,

Дверь мне отворяй да на дорожку наливай!

Поскакал в далекие края я!

Выпей за меня да лихом не поминай!

Выжженное поле, безжизненная земля…

Смерть покорила себе здешние края!

Где-то далеко дом родной ждет меня домой,

Где-то впереди тот, кто отнял мой покой!

Вот я вижу пик, заостренный, как стрела,

Вот я слышу крики сожженных заживо дотла…

Побежал вперед я, оставил позади коня,

Вдруг увидел змея, а змей увидел меня!

Сквозь холодный пот, почуяв жар огня,

В последний миг вдруг осознал всю серьезность я!

Бросившись в сторону, схватил я лук и стрелы,

Но не успел даже сделать прицел –

Мощной волной от огня меня завертело,

Лук свой в руках удержать не сумел!

И в панике я бросился бежать к горе!

Струи огня вокруг меня били все сильней!

Повсюду был горячий дым, щипал глаза,

Но он же от змеиных глаз меня спасал!

И тут же вверх по горе взбежал, а змей меня не видел,

И вскоре оказался на вершине

Высоко, вниз упасть легко… Змей кружил чуть ниже, был недалеко…

Я с криком: «Была, не была», ему на спину прыгнул!

Змей взвился подо мной и завопил истошно!

Яростно сам не свой брыкался суматошно!

Бешено я дышал, вцепившись мертвой хваткой,

Вся моя душа сидела где-то в пятках!

Выдохнув, я достал своей меч из ножен резко, –

Что же, змея, финал подходит нашей пьеске!

Змей закричал опять, предчувствуя кончину!

Я опустил свой меч на шею животине!

Змей полетел к земле

С башкой, висящей на сопле…

Радуйтесь, люди, вот и нашелся тот, кто

Змеюку победил!

Еду домой я, встречайте, как подобает,

Мастера добрых сил!

Но лишь заехал я в село,

Ко мне подбежал наш жрец:

«Ты что натворил, урод?!

Страшный нас ждет конец!»

Толкнул я его: «Не порти, праздник, глупец!»

Нет, не потревожит больше нас змея,

Безголовой ее оставил я!

Вся деревня веселится вновь,

Океанами течет вино!

Но вдруг увидел я

На горизонте языки огня!

Под девичий дикий вой

С двойною головой

Летел к нам змей стрелой!

Білесіз бе, мырзалар, бізден жүз миль

Өте қорқынышты және зұлым жылан өмір сүреді!

Оны Горыныч деп атаңыз, көптеген мықтылар

Оны жеңуге тырыстым, бірақ бәрі бекер!

Қуаныңыз, адамдар, міне, сол

Жылан жеңеді!

Қылышым қайрап, жебелерім болат жарқырайды,

Қабырға менің қалқаным сияқты!

Құдай сақтасын

Шайтанның отынан!

Досым, барлығын жина!

Біз ішеміз, жейміз

Менің құрметім үшін тойлайық!

Күте тұр, жылан!

Сіздің өміріңіз аяқталады!

Мен аяғыммен ант етемін - мен үйге ораламын

Жылан басымен!

О, достарым, келіңдер

Мен үшін есікті ашып, жолға құйыңыз!

Мен алыс елдерге аттандым!

Мен үшін ішіп ал, мені қатты еске алма!

Өртенген өріс, жансыз жер...

Өлім бұл аймақты жаулап алды!

Бір жерде менің қымбатты үйім мені үйде күтіп тұр,

Тыныштығымды тартып алған адам алда!

Міне, мен жебе тәрізді шыңды көрдім,

Міне, мен тірідей өртеніп жерге түскендердің айғайын естимін ...

Мен алға жүгірдім, атты артта қалдырдым,

Кенет мен жыланды көрдім, ал жылан мені көрді!

Суық тер арқылы оттың қызуын сезіп,

Соңғы сәтте мен кенеттен тартылыс күшін түсіндім!

Бүйірге қарай жүгіріп, мен садақ пен жебе алдым,

Бірақ менде нысанаға алуға уақыт болмады -

Күшті от толқыны мені айналдырды,

Садағымды қолыма ұстай алмадым!

Ал үрейленіп, тауға жүгіруге асықтым!

Айналамдағы от ағындары барған сайын соғып тұрды!

Барлық жерде ыстық түтін болды, көзімді шағып алды,

Бірақ ол мені жылан көзінен құтқарды!

Содан кейін ол тауға жүгірді, бірақ жылан мені көрмеді,

Көп ұзамай ол шыңға шықты

Ол биік, құлау оңай ... Батпырауық сәл төменірек айналды, ол алыс емес еді ...

Мен айқайладым: «Болды, олай емес», - деп оның арқасына секірдім!

Жылан менің астымда қалықтап, жүректі сыздатып айғайлады!

Ашуланып, өзінің емес, тепкілеп жіберді!

Мен өлім құшағын ұстап, ашуланып дем алдым,

Менің бүкіл жаным бір жерде өкшеде отырды!

Дем шығарып, қылышымды қынынан қатты суырып алдым, -

Ал, жылан, соңы біздің ойынымызға жарасады!

Жылан өлімді күтіп, тағы да айғайлады!

Мен семсерімді аңның мойнына түсірдім!

Батпырауық жерге ұшып кетті

Саптамаға басы салбырап тұрғанда ...

Қуаныңыз, адамдар, міне, сол

Жылан жеңді!

Мен үйге барамын, менімен кездесу керек,

Жақсы шеберлер!

Бірақ мен ауылға кірген бойда,

Біздің діни қызметкер маған жүгіріп келді:

«Не істедің, ақымақ?!

Бізді қорқынышты ақырзаман күтіп тұр!

Мен оны итеріп жібердім: «Мерекені бұзба, ақымақ!»

Жоқ, жылан енді бізді алаңдатпайды,

Мен оны бассыз қалдырдым!

Бүкіл ауыл қайтадан көңілді

Шарап мұхиттар сияқты ағып жатыр!

Бірақ мен кенеттен көрдім

Көкжиекте, отты тілдер!

Қыздың жабайы айқайы астында

қос басымен

Батпырауық жебедей бізге қарай ұшып кетті!