Не дойдём! - Wolf Rahm

Темень кромешная, звезды попрятались,

Месяц запрыгнул в сугроб.

Зырит оттуда чугунным ухватом

И морщит презрительно лоб.

Длинные брови нахмурили ели,

Не смотрят на нас – мы вдвоем

Вдоль по заснеженной тропке все медленней

На четвереньках ползем…

Вечер запер солнце на засов, забил гвоздями,

Опрокинул в выгребную яму.

Пляшет снег веселый под козлиными ногами,

Гонит ветер их к ехидным пням.

Ну а

Голова качается, хмель в нутре вращается,

Мыши хороводы водят, слышен хриплый писк.

Словно морок лешего, сколь внутри намешано,

А в мозгу кричит, перекрывает все шальная мысль:

«Не дойдем!

Не дойдем!

Так останемся лежать у замерзшей старой ели!

Не дойдем!

Не дойдем!

По весне растает мясо, кости наши сгложут звери!»

Лес, дремой окутанный, лес, снегом заваленный,

Весь в обледенелой смоле.

Боги все вымерли, духи сбежали,

А тени примерзли к земле.

Только лишь по ветру хриплое карканье.

Темная туча орет.

Кто-то за нами весь в сером бархате

На четвереньках ползет.

Это смерть готовит нам колючие перины,

Точит изо льда надгробный камень.

Дует ветер северный сквозь снежные осины:

В гости нас зовет Морозный Барин.

Ну а

Зубы запинаются, брови заплетаются,

В рыжую сосульку превратилась борода.

Выверенней, медленней, четче, строже, сдержанней

Кровь стучит в висках: раз, два, раз, два...

«Не дойдем!

Не дойдем!

Так останемся лежать у замерзшей старой ели!

Не дойдем!

Не дойдем!

По весне растает мясо, кости наши сгложут звери!»

«Не дойдем!

Не дойдем!

Так останемся лежать у замерзшей старой ели!

Не дойдем!

Не дойдем!

По весне растает мясо, кости наши сгложут звери!»

Таза қараңғылық, жұлдыздар тығылды,

Ай қар үйіндісіне секірді.

Сол жақтан шойын ұстағышпен көрінеді

Ал маңдайын менсінбей әжімдейді.

Ұзын қастар шыршаларды түйді,

Бізге қарамаңыз - біз біргеміз

Қар басқан жол бойында баяу және баяу

Төрт аяқпен жорғалау...

Кеш күнді болтпен бекітіп, шегемен соқты,

Қоқыс шұңқырына тасталды.

Ешкі аяғының астында көңілді қар билейді,

Жел оларды зиянды діңгектерге апарады.

жақсы және

Басы шайқалады, ішектегі құлмақ айналады,

Тышқандар дөңгелек билейді, қарлығаш естіледі.

Гоблиннің құмары сияқты, іштей араласқан,

Ал мида айғайлайды, барлық ақылсыз ойды қамтиды:

«Біз ол жерге жете алмаймыз!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Ендеше қатып қалған кәрі шыршаның жанында жатайық!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Көктемде ет ериді, сүйегімізді мал жейді!

Ұйқыға оранған орман, қар басқан орман,

Барлығы мұзды шайырда.

Құдайлардың бәрі өлді, рухтар қашып кетті,

Ал көлеңкелер жерге қатып қалды.

Жәй ғана желдің қарлығаш үні.

Қара бұлт айқайлайды.

Артымызда сұр барқыт киген біреу

Төрт аяқпен жорғалайды.

Бізге тікенді төсек дайындайтын бұл өлім,

Мұздан құлпытас қайрайды.

Қарлы көктеректерді солтүстік жел соғады:

Аяз Барин қонаққа шақырып жатыр.

жақсы және

Тістері кекірген, қастары өрілген,

Сақал қызыл мұзға айналды.

Дәлірек, баяу, анық, қатал, ұстамды

Храмдардағы қанның соғуы: бір, екі, бір, екі ...

«Біз ол жерге жете алмаймыз!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Ендеше қатып қалған кәрі шыршаның жанында жатайық!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Көктемде ет ериді, сүйегімізді мал жейді!

«Біз ол жерге жете алмаймыз!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Ендеше қатып қалған кәрі шыршаның жанында жатайық!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Біз ол жерге жете алмаймыз!

Көктемде ет ериді, сүйегімізді мал жейді!