Drvena pesma - Đorđe Balašević

Snio sam nocas, nikad prezaljenu stvar,

mog drvenog konjica;

kanap i zvuk tockica, vrbice zvon.

«Za mnom, verni Sanco moj,

u pohodu na Nespokoj.»

Snio sam jos i svoju prvu tamburu,

kako k’o nocna dama,

iz juznog Amsterdama.

Iz izloga mene klinca zavodi,

na smrtne grehe navodi.

'Di je to drvo raslo,

od kog je tesana?

Da l' se pod njime

neko, nekada ljubio?

Otkud u njemu izvor,

svih mojih pesama?

Da l' je to znao

onaj ko ga je dubio?

'Di je to drvo raslo,

vrh kojih bregova?

Da l' nas je ista,

kisa mladjane zalila?

Ko mu je grane kres’o,

mati ga njegova?

Cija je ruka lisca,

s jeseni palila?

Da znam.

Snio sam onda krevet, sav u cipkama;

obesnu igru vatre, sklopljene salukatre.

Na uzglavlju ruza u intarziji,

pod kojom smo se mazili.

Snio sam sanduk, crni, srebrom okovan,

novembar, izmaglica i kvartet dragih lica.

Maleni cun nasred luke pokisle,

da me u vecnost otisne.

'Di je to drvo raslo,

spram kojih vetrova?

Da l' je pod njime,

neko za nekim zalio?

Sto ga je grom obis’o,

mati ga Petrova?

Ko je u sake pljun’o,

pa ga strovalio?

Jedina moja mila, sto si me budila;

bio sam tako blizu, nalicja vremena.

Taji se jedno drvo u mojim grudima;

gde li ce nesto nici iz toga semena…

Da znam.

Мен кеше түс көрдім, бұрын-соңды болмаған нәрсе,

менің ағаш атты әскерім;

арқан мен нүктелердің дыбысы, талдың қоңырауы.

«Маған ер, менің адал Санко,

Неспокой жорығында ».

Мен де бірінші домбырамды армандадым,

түнгі ханым сияқты,

Амстердамның оңтүстігінен.

Терезеден мені бала азғырды,

өлім күнәлары туралы айыптаулар.

«Бұл ағаш қайда өсті,

Тесана кімнен?

Оның астында ма

біреу, бір кездері сүйген?

Қайнар көзі,

менің барлық әндерім?

Ол мұны білді ме?

оны ұрған адам?

«Бұл ағаш қайда өсті,

қай төбелердің басында?

Біз бірдейміз бе,

жаңбыр жасты суарды ма?

Оған бұтақтарды кім берді,

оның анасы?

Жапырақ кімнің қолында,

күзде жанды ма?

Білу.

Мен төсек туралы армандадым, барлығы шілтерлі;

ілулі от ойыны, бүктелген салукатралар.

Маркетингтегі раушан гүлінің басында,

оның астында біз құшақтастық.

Мен төсті армандадым, қара, күміс шынжырлы,

Қараша, Тұман және Қымбатты жүздер квартеті.

Қышқыл порттың ортасында кішкентай кунжу,

мені мәңгілікке қалдыру үшін.

«Бұл ағаш қайда өсті,

қай желге қарсы?

Оның астында ма,

біреу біреуге шағымданды ма?

Оған найзағай түскенде,

Петрованың анасы?

Сакеге түкіріп кеткен,

сондықтан оны strovalio?

Жалғыз қымбаттым, сен мені ояттың;

Мен соншалықты жақын болдым, уақыт өте келе.

Кеудемде тығылған ағаш бар;

бұл тұқымнан бір нәрсе қайдан шығады ...

Білу.