Les années lumières - Grand Corps Malade, Fred Pellerin

C'était le commencement d’une histoire

Au point zéro, de notre monde

Rien pour la nostalgie, tout pour l’espoir

Juste de l’avenir, pour se répondre

C'était la nuit des temps

La longue veille, avant le mal d’Adam, avant le cœur de l'Ève

On venait d’annoncer que le soleil allait se lever, sur la Terre

Pour attraper ce moment sacré, ce spectacle d’aurores et d’origine

Sur une montagne, ronde et usée, quatre yeux, plongés dans le vide

Juste là, immobiles, et silencieux

Une grand-mère, sur une souche, avec un enfant dépeigné

Anxieux, attendant que le ciel accouche

Dans leurs pupilles, un reflet, flou

Là où le bleu s’appelle l’infini, on distingua, l’entre chien et loup

Du violacé, et puis du gris

Des dizaines d’hommes apparurent, tous un crayon et en cravate

Se placèrent debout, devant l’azur, pour voir le paysage en face

Voyez cette forêt vaste, et grouillante, les arbres assis, à chauffer

Et à vendre, le gibier qui court, les oiseaux qui chantent

À nous le bois, les fourrures et les viandes

Tout ce temps là, sur la souche, en arrière, en témoins secrets dans la rosée

Gardaient la pose, les yeux grands ouverts, la grand-mère et l’enfant, muets

L’horizon coula son spectre vers le rouge

Encore des bruits, et cette fois-ci, des centaines de personnes

Marchant en couple, des femmes, des hommes, avec leur appétit

Voyez, la vaste vallée, à nos pieds, pour son sous-sol et pour ses fruits

Plantant les clôtures et les pancartes privées

À nous la Terre et ses profits

Le prisme coula, jusqu'à ce que l’orange brille

Et dans le bruit, des arrivants par milliers

Mères, pères, et enfin des familles, sans scrupules, sur la propriété

Voyez, la rivière, et sa source et sa fuite

Pour la mise en bouteille, pour les poissons, pour son potentiel énergétique

Toute cette eau, sera, à notre nom

Les familles élargies prirent le large, heureuses et se félicitant

En laissant derrière elles le paysage

Et sur la souche, les deux guetteurs patients

Enfin, il vint le jour où, et le jaune, jusqu'à l’or

Jusqu'à ce que la nuit n’en puisse plus de tenir sa gestation d’aurores

Et que l’horizon se déchire en deux

Par l’ouverture, ils virent s'élever, dans le ciel neuf

Au grand réveil, l’assiette, de toutes les clartés

La roue à aube, le soleil

Il nous restera ça

La grand-mère se décida, à se placer debout devant le monde

«Regarde mon enfant, c’est la lumière, et ça

Ça appartiendra jamais, à personne, à personne "

C'était le commencement d’une histoire

Et à l’ordre du jour devant les années lumières

Ébloui, et plus riche, que tous les prospères

Il y avait l’enfant, et sa grand-mère

Бұл әңгіменің басы еді

Нөлдік жерде, біздің әлем

Сағыныш үшін ештеңе емес, бәрі үміт үшін

Тек болашақтан, бір-біріне жауап беру үшін

Бұл уақыттың таңы еді

Ұзақ күзет, Адам атаның зұлымдығынан бұрын, Хауа ананың жүрегіне дейін

Жаңа ғана Күннің Жерге шығатыны хабарланған болатын

Осы қасиетті сәтті, бұл полярлық көріністі және шығу тегі

Тауда, домалақ, тозған, Төрт көз, қуысқа қарап

Дәл сол жерде, тыныш және үнсіз

Әжей, дүбірде, ретсіз баламен

Аспанның босануын күтіп, мазасызданып

Олардың қарашықтарында рефлексия, бұлыңғыр

Көк шексіздік деп аталатын жерде біз ит пен қасқырды ажыратамыз

Күлгін, содан кейін сұр

Қарындаш пен галстук ұстаған ондаған ер адамдар шықты

Алдындағы пейзажды көру үшін көгілдір түстің алдына тік тұрды

Мына байтақ орманды, отырған ағаштарды, жылынуды қараңыз

Ал, жүгіретін ойын, ән салатын құстар сатылады

Ағашымыз да, жүніміз де, етіміз де бар

Осы уақыттың бәрінде, діңгекте, артында, шықта жасырын куәгерлер ретінде

Позаны сақтады, көзі ашық, әже мен бала, мылқау

Көкжиек спектрін қызылға түсірді

Көбірек шу, бұл жолы жүздеген адамдар

Жұппен жүру, әйелдер, ерлер, тәбетімен

Қараңызшы, біздің етегіміздегі кең алқап, оның қойнауы мен жемісі

Қоршаулар мен жеке белгілерді отырғызу

Жер және оның пайдасы біздікі

Призма қызғылт сары жанғанша батып кетті

Ал шудың ішінде мыңдаған келушілер

Аналар, әкелер, ең соңында отбасылар, мүлікке ұқыпсыз

Міне, өзен, оның бастауы және оның қашуы

Бөтелкеге ​​құю үшін, балық үшін, оның энергетикалық әлеуеті үшін

Бұл судың бәрі біздің атымызда болады

Қуанып, құттықтап, ұзатылған отбасылар жолға шықты

Пейзажды артта қалдыру

Ал дүбірде екі шыдамдылық іздейді

Ақыры, сары алтынға айналатын күн келді

Түнге дейін таң атуға шыдамайды

Ал көкжиек екіге бөлінген

Ашылу арқылы олар жаңа аспанға көтерілуді көрді

Сіз оянғанда, табақ, барлық шамдардың

Қалақ дөңгелегі, күн

Біз осымен қаламыз

Дүниенің алдында тұруды әже шешті

«Қарашы, балам, бұл жарық, мынау

Ол ешқашан ешкімге, ешкімге тиесілі болмайды»

Бұл әңгіменің басы еді

Ал жарық жылдар алдындағы күн тәртібінде

Бүкіл гүлденгеннен де таң қалдырған және бай

Ол жерде бала мен оның әжесі болды