Le bout du tunnel - Grand Corps Malade

9 Décembre 84

Il tient la main de sa copine pour défier l’hiver

La nuit part pour être belle

Mais elle se transforme vite en triste fait divers

Ils se croient seuls au monde dans les ruelles mais à l'évidence ils ne le sont

plus

Deux Skinheads en manque d’embrouilles et d’adrénaline viennent leur tomber

dessus

Une gifle pour éloigner la fille

Les mecs le rouent de coups à deux contre un

Le visage contre le bitume glacé voyant la mort arriver il se sent contraint

De sortir son arme car il est tout sauf un enfant de coeur

L’un des Skins meurt sur le coup et l’autre hurle encore sa douleur

Tout est allé si vite mais pourquoi ces mecs se sont retrouvés sur son chemin

La douleur physique n’est rien quand il la compare à la peur du lendemain

Il s’est rendu au matin plaidant la légitime défense corporelle

Il est jugé en quelques mois en prends 10 ans de réclusion criminelle

Il pense souvent à eux, il rêve tout le temps à elle

Il a beau regarder très loin il ne voit pas le bout du tunnel

Il découvre le cauchemar, l’humiliation, les matelas crades

Les pieds enchaînés lors des transferts, et les bagarres lors des promenades

Et alors qu’il subit depuis plus d’un an le système carcéral

Une terrible nouvelle vient ajouter sa voix à la triste chorale

Il est porteur d’un étrange virus que le monde découvre craintif

1985 nouvelle sentence, il est séropositif

Aucun traitement n’existe, plus rien à perdre il se sent condamné à mort

Alors il va être le plus fou dans un monde où c’est la loi du plus fort

Il tombe dans tous les pièges là où la spirale de la violence se corse

Et puisqu’on le traite comme un chien, alors il sera le chien le plus féroce

Il sort enfin au bout de huit ans, l’avenir aussi triste que son pactage

Les poches vides mais le sang plein de rage alors il monte sur un braquage

Il se fait serrer un an plus tard et c’est le retour à la case cauchemar

A la case où tout est sombre et où la nuit dure des semaines isolé au mitard

Il ne pense plus à eux il ne rêve plus à elle

Il n’ose même plus regarder devant, il est trop loin le bout du tunnel

Ou alors ce bout du tunnel, il va falloir se le construire

Il sait que s’il ne tente rien, c’est dans ces murs qu’il va mourir

9 octobre 94, date d’anniversaire de l’abolition de la peine de mort

Il réussit son évasion et abolit lui-même son triste sort

Quelques mois de cavale seulement avant de rejoindre les murs tout gris

Quelques mois de liberté agités avant de repeindre les murs d’oubli

Il est alors placé directement dans les quartiers de haute sécurité

A l’isolement pendant 5 ans, on lui dit que c’est tout ce qu’il a mérité

Quand il se regarde dans le miroir, il a peur de ce que le reflet lui montre

C’est vrai ça n’a jamais été un tendre mais la prison a fait de lui un monstre

Un malheur n’arrivant jamais seul, le sida se déclare, la maladie s’installe

Il meurt peu à peu sans assistance et dans l’indifférence la plus totale

1995 à deux doigts de quitter la prison pour le cimetière

La trithérapie fait son apparition et lui remet doucement les pieds sur terre

Poussé à nouveau vers la vie et essayant de voir derrière les barreaux de fer

Il se marie avec celle qu’il aime, ses sentiments réchauffent enfin l’atmosphère

Mais son jugement toujours en attente finit un sale jour par tomber

Pour évasion et braquage il prend 30 ans, le bout du tunnel s’est estompé

Pourtant il garde en lui l’espoir, il a tellement tutoyé la mort

Il se sent invincible c’est sûr il sait qu’un jour il retournera dehors

En 2000 il se met à écrire, sa nouvelle arme pour survivre face au système

Il gratte jour et nuit, ce n’est plus lui désormais mais c’est son stylo qui

saigne

Il écrit son premier livre et tient en ligne le premier blog d’un prisonnier

Ses oeuvres transpercent les portes blindées et maintenant plus personne ne

peut nier

Qu’il est vivant, qu’il existe, qu’il réinvente le mot avenir

En 2008 nait sa fille et l’amour et la vie ne sont plus des souvenirs

Il a les mains sur ses stylos, fini le temps des mains en l’air

«Avant je m'évadais au pistolet

Aujourd’hui je m'évade à l'épistolaire»

Il sort en janvier 2010 avec des projets et des repères

Après 25 ans passé dans un tunnel

Laurent a rejoint la lumière

9 желтоқсан 84 ж

Қысқа қарсы тұру үшін қызының қолын ұстайды

Түн әдемі болып кетеді

Бірақ ол тез қайғылы хабарға айналады

Олар әлемде аллеяларда жалғызбыз деп ойлайды, бірақ олай емес

Көбірек

Қиындық пен адреналин тапшы екі скинхед құлады

жоғарыда

Қызды алып кету үшін ұру

Неггалар оны екі-бірден ұрды

Мұзды асфальтқа қарсы тұрған өлімді көргенде ол амалсыз сезінеді

Мылтығын суырып алу үшін, себебі ол баладан басқа нәрсе емес

Терілердің бірі лезде өледі, ал екіншісі ауырғаннан айқайлайды

Барлығы тез болды, бірақ неге бұл жігіттер оның жолына түсті

Ертеңгі күннің қорқынышымен салыстырса, физикалық ауырсыну ештеңе емес

Ол таңертең келіп, өзін-өзі қорғауды өтінген

Ол бірнеше айдан кейін сотталып, 10 жылға бас бостандығынан айырылады

Ол олар туралы жиі ойлайды, ол оны үнемі армандайды

Қанша алысқа қараса да туннельдің соңы көрінбейді

Ол қорқынышты, қорлауды, лас матрацтарды ашады

Тасымалдау кезінде аяқтары шынжырланып, серуендеу кезінде ұрыс-керіс

Ал ол түрме жүйесінде бір жылдан астам азап шекті

Сұмдық хабар мұңды хорға өз үнін қосады

Оның үстінде әлем қорқынышты түрде ашатын біртүрлі вирус бар

1985 ж. жаңа үкім, ол ВИЧ позитивті

Ешқандай ем жоқ, жоғалтатын ештеңесі жоқ, ол өзін өлім жазасына кесілгендей сезінеді

Сондықтан ол ең күштілер заңы болатын әлемдегі ең ақылсыз болады

Ол зорлық-зомбылық спиралы қалыңдайтын барлық тұзақтарға түседі

Біз оған ит сияқты қарайтындықтан, ол ең қаһарлы ит болады

Ол ақыры сегіз жылдан кейін шығады, болашағы оның келісімі сияқты бұлыңғыр

Қалталары бос, бірақ ашуға толы қан, сондықтан ол тонауға мінеді

Ол бір жылдан кейін қысылады және бұл үйге қайту қорқынышы

Барлығы қараңғы, түні апталап митардта оқшауланған саятшылықта

Ол енді олар туралы ойламайды, ол енді оны армандамайды

Алға қарауға да батылы бармайды, туннельдің соңында тым алыс

Немесе туннельдің осы соңы, біз оны салуымыз керек

Ол тырыспаса, осы қабырғалардың ішінде өлетінін біледі.

9 қазан, 94, өлім жазасының жойылғанына жыл

Ол қашып құтылып, қайғылы тағдырын өзі жояды

Сұр қабырғаларға қосылуға дейін жүгіруде бірнеше ай ғана

Ұмыту қабырғаларын бояудан бұрын бірнеше тынышсыз айлық еркіндік

Содан кейін ол тікелей жоғары қауіпсіздік бөлмесіне орналастырылады

5 жыл жалғыз камерада, ол тек осыған лайық екенін айтты

Айнаға қараған кезде, ол шағылысқан нәрседен қорқады

Оның ешқашан нәзік болмағаны рас, бірақ түрме оны ессіз етті

Бақытсыздық ешқашан жалғыз келмейді, СПИД басталады, ауру басталады

Ол көмексіз және барынша немқұрайлылықпен біртіндеп өледі

1995 жыл түрмеден зиратқа шығуға жақын

Үштік терапия өзінің көрінісін жасайды және оны ақырын жерге қайтарады

Өмірге қайта итеріп, темір тордың артын көруге тырысты

Ол сүйгеніне үйленеді, оның сезімдері ақыры атмосфераны жылытады

Бірақ оның шешімі әлі күтілуде, бір жаман күннің аяғында аяқталады

Қашу мен тонау үшін 30 жыл қажет, туннельдің соңы сөніп қалды

Соған қарамастан ол оған үміт артады, ол өлімге жақын болды

Ол өзін жеңілмейтін сезінеді, ол бір күні сыртқа қайтатынын біледі

2000 жылы ол жүйеге қарсы тұру үшін өзінің жаңа қаруы жаза бастады

Күндіз-түні тырналады, енді ол емес, оның қаламы

қан кетеді

Ол өзінің алғашқы кітабын жазады және тұтқынның бірінші блогын желіде жүргізеді

Оның жұмыстары брондалған есіктерді тесіп өтеді, енді ешкім жоқ

жоққа шығара алады

Оның тірі екенін, бар екенін, болашақ сөзін қайта ойлап тапқанын

2008 жылы оның қызы дүниеге келді, махаббат пен өмір енді естелік емес

Қаламдарын қолына алды, қол көтерген күндер өтті

«Бұрын мен мылтық алып қашып жүрген едім

Бүгін мен эпистолярға қашып кеттім»

Ол 2010 жылдың қаңтарында жобалармен және көрнекті белгілермен шығады

Туннельде 25 жылдан кейін

Лоран жарыққа қосылды