Acouphènes - Grand Corps Malade

J’entends Brassens sur un vinyle, «Chanson pour l’auvergnat»

J’entends l’accent d’ma grand-mère quand elle chantait «Ramona»

J’entends les voix d’mes parents, de celles qui rassurent

J’entends ma plume sur un papier, et les premières ratures

J’entends Maguy à la télé qui sonne la fin du week-end

J’entends ma mère, pour me bercer, qui vient chanter «Göttingen»

J’entends la sérénité, la quiétude et l’harmonie

J’entends mon premier texte qui parle de famille unie

J’entends ma sœur dans sa chambre qui écoutait les Cure

J’entends nos cris d’enfants quand on sortait dans la cour

J’entends la sonnerie du collège qui annonce la fin d’l’heure

J’entends toujours beaucoup plus de fous rires que de pleurs

J’entends les portes du métro et la cohue d’la ligne treize

J’entends l’accent des clandos qui vendent des frites/merguez

J’entends les piliers d’bars qui philosophent et théorisent

J’entends le clocher d’la mairie qui sonne le temps des cerises

Est-ce que c’est grave, docteur, tous ces bruits dans mon esprit?

Est-ce un trop plein d’souvenirs et mon cerveau qui réagit?

Est-ce que ça doit m’faire peur?

En fait, je pense que j’ai compris

Tous ces murmures, c’est juste des acouphènes de nostalgie

J’entends les break-beats à l’ancienne et les premiers phrasés hip-hop

J’entends les bombes de peinture, j’voulais taguer avec mes potes

Mais j’entends leurs ricanements devant mes tags pathétiques

J’suis retourné faire du sport, j’avais un art plus athlétique

J’entends des terrains en parquet, des ballons qui rebondissent

Des clameurs en paquets et des semelles qui crissent

J’entends siffler les arbitres et chanter dans les vestiaires

J’entends gueuler l’entraîneur, comme si le match était hier

J’entends les vannes les plus folles sur les playgrounds de Marville

Les champions d’France de Chambrette habitaient tous dans ma ville

Sur ces terrains en bitume, j’ai usé tellement d’semelles

J’pouvais jouer au clair de lune et, ça, sept jours par semaine

J’entends le bel accent corse chaque été, loin d’la grisaille

J’entends des chants polyphoniques au lever du jour à Morosaglia

J’entends trinquer les Moresques et tous ces liens qui se soudent

J’entends qu’on m’appelle «fradé», j’entends «pace e salute»

Est-ce que c’est grave, docteur, tous ces bruits dans mon esprit?

Est-ce un trop plein d’souvenirs et mon cerveau qui réagit?

Est-ce que ça doit m’faire peur?

En fait, je pense que j’ai compris

Tous ces murmures, c’est juste des acouphènes de nostalgie

Je n’m’inquiète pas, docteur, de tous ces drôles d’acouphènes

Quand ils arrivent, je les écoute, je les accueille et j’les aime

Le passé ne me hante pas mais j’oublie pas ses caprices

J’n’ai pas peur de ré-ouvrir deux ou trois cicatrices

Ça y est, je ne crains plus tous ces beaux acouphènes

Quand ils arrivent, je les écoute, je les accueille et j’les aime

Ils sont les codes de mon histoire, c’est comme un écho apaisant

Ils forment un rythme, une mélodie et ils font danser mon présent

Мен винилдегі Брассенсті естимін, «Chanson pour l'auvergnat»

Мен әжемнің «Рамона» әнін орындағандағы акцентін естимін.

Мен ата-анамның, сендіретіндердің дауысын естимін

Мен қағаздағы қаламды және алғашқы өшіруді естимін

Демалыс күнінің соңында теледидардан Магудың шырылдағанын естимін

«Гөттинген» әнін айтуға келетін анамның мені тербеткенін естимін.

Мен тыныштықты, тыныштықты және үйлесімділікті естимін

Мен біртұтас отбасы туралы бірінші мәтінімді естідім

Мен әпкемнің бөлмесінде емделушілерді тыңдап жатқанын естимін

Аулаға шыққанда балаларымыздың жылаған дауысын естимін

Мен колледждің қоңырауын сағаттың аяқталуын хабарлауын естимін

Мен әрқашан жылаудан гөрі көп күлкі естимін

Мен метро есіктері мен 13-ші қатардың дауысын естимін

Мен фри/мергез сататын кландостардың акцентін естимін

Мен философиялық және теориялық барлар тіректерін естимін

Мен қалалық әкімдіктің қоңырау мұнарасының шие маусымын шырылдағанын естідім

Жаман ба, дәрігер, менің ойымда осы шулардың бәрі?

Бұл тым көп естеліктер және менің миым әрекет етеді ме?

Бұл мені қорқытуы керек пе?

Шындығында, мен оны алдым деп ойлаймын

Мұның бәрі сыбырлау, бұл жай ғана ностальгия шулы

Мен ескі стильдегі брейк ырғағы мен ерте хип-хоп фразасын естимін

Мен бояу бомбаларын естимін, достарымды белгілегім келді

Бірақ менің аянышты тегтеріме олардың күлкілерін естимін

Мен спортқа қайта оралдым, менде спорттық өнер болды

Мен қатты ағаш алаңдарын, шарлардың секіргенін естимін

Топ-топ болып, табандары сықырлап жылайды

Киінетін бөлмеде төрешілердің ысқырып, ән айтқанын естимін

Мен бапкердің ойын кешегідей айғайлағанын естимін

Мен Марвиллдің ойын алаңдарында ең ақылсыз клапандарды естимін

Франция чемпиондары Шамберт барлығы менің қаламда тұратын

Осы асфальт алаңдарында мен көптеген табандарды пайдаландым

Мен ай сәулесінде ойнай аламын, яғни аптасына жеті күн

Мен әдемі корсика акцентін әр жазда естимін, сұрғылттан алыс

Мен Моросалияда таң ата полифониялық әндерді естимін

Мен Моресктердің тосттарын және дәнекерленген барлық сілтемелерді естимін

Мені «фраде» деп атайтынын естимін, «pace e salute» деп естимін

Жаман ба, дәрігер, менің ойымда осы шулардың бәрі?

Бұл тым көп естеліктер және менің миым әрекет етеді ме?

Бұл мені қорқытуы керек пе?

Шындығында, мен оны алдым деп ойлаймын

Мұның бәрі сыбырлау, бұл жай ғана ностальгия шулы

Маған бәрібір, дәрігер, күлкілі шуылдың бәрі

Олар келгенде мен оларды тыңдаймын, қарсы аламын және оларды жақсы көремін

Өткен мені мазаламайды, бірақ мен оның қыңырлығын ұмытпаймын

Екі-үш тыртықты қайта ашудан қорықпаймын

Болды, мен енді сонша әдемі шуылдан қорықпаймын

Олар келгенде мен оларды тыңдаймын, қарсы аламын және оларды жақсы көремін

Олар менің әңгімемнің кодтары, бұл тыныштандыратын жаңғырық сияқты

Олар ырғақ, әуен қалыптастырады және менің қазіргі биімді жасайды