Il Pensionato - Francesco Guccini

Lo sento da oltre il muro che ogni suono fa passare

L’odore quasi povero di roba da mangiare

Lo vedo nella luce che anch’io mi ricordo bene

Di lampadina fioca, quella da trenta candele

Fra mobili che non hanno mai visto altri splendori

Giornali vecchi ed angoli di polvere e di odori

Fra i suoni usati e strani dei suoi riti quotidiani:

Mangiare, sgomberare, poi lavare piatti e mani

Lo sento quando torno stanco e tardi alla mattina

Aprire la persiana, tirare la tendina

E mentre sto fumando ancora un’altra sigaretta

Andar piano, in pantofole, verso il giorno che lo aspetta

E poi lo incontro ancora quando viene l’ora mia

Mi dà un piacere assurdo la sua antica cortesia:

«Buon giorno, professore.

Come sta la sua signora?

E i gatti?

E questo tempo che non si rimette ancora…»

Mi dice cento volte fra la rete dei giardini

Di una sua gatta morta, di una lite coi vicini

E mi racconta piano, col suo tono un po' sommesso

Di quando lui e Bologna eran più giovani di adesso…

Io ascolto e i miei pensieri corron dietro alla sua vita

A tutti i volti visti dalla lampadina antica

A quell’odore solito di polvere e di muffa

A tutte le minestre riscaldate sulla stufa

A quel tic-tac di sveglia che enfatizza ogni secondo

A come da quel posto si può mai vedere il mondo

A un’esistenza andata in tanti giorni uguali e duri

A come anche la storia sia passata fra quei muri…

Io ascolto e non capisco e tutto attorno mi stupisce

La vita, com'è fatta e come uno la gestisce

E i mille modi e i tempi, poi le possibilità

Le scelte, i cambiamenti, il fato, le necessità

E ancora mi domando se sia stato mai felice

Se un dubbio l’ebbe mai, se solo oggi si assopisce

Se un dubbio l’abbia avuto poche volte oppure spesso

Se è stato sufficiente sopravvivere a sé stesso…

Ma poi mi accorgo che probabilmente è solo un tarlo

Di uno che ha tanto tempo ed anche il lusso di sprecarlo:

Non posso o non so dir per niente se peggiore sia

A conti fatti, la sua solitudine o la mia…

Diremo forse un giorno: «Ma se stava così bene…

Avrà il marmo con l’angelo che spezza le catene

Coi soldi risparmiati un po' perché non si sa mai

Un po' per abitudine, che son sempre pronti i guai»

Vedremo visi nuovi, voci dai sorrisi spenti:

«Piacere», «È mio», «Son lieto», «Eravate suoi parenti?»

E a poco a poco andrà via dalla nostra mente piena

Soltanto un’impressione che ricorderemo appena…

Мен қабырғаның арғы жағынан әр дыбыстың өтетінін естимін

Тағамның дерлік нашар иісі

Мен оны жақсы есте сақтайтын жарықтан көремін

Күңгірт шамның, отыз шамы бар шамның

Басқа сән-салтанатты ешқашан көрмеген жиһаздар арасында

Ескі газеттер мен шаң мен иістердің бұрыштары

Оның күнделікті әдет-ғұрыптарында қолданылатын және оғаш дыбыстардың арасында:

Тамақтаныңыз, тазалаңыз, содан кейін ыдыс-аяқ пен қолды жуыңыз

Шаршап, таң атқанда кеш қайтқанда сезінемін

Жапқышты ашыңыз, пердені тартыңыз

Ал мен тағы бір темекі шегіп жатқанда

Оны күтіп тұрған күнге тәпішкемен ақырын жүріңіз

Сосын уақытым келгенде онымен қайта кездесемін

Оның ежелгі сыпайылығы маған абсурдты ләззат береді:

«Қайырлы таң профессор.

Сіздің ханымыңыз қалай?

Ал мысықтар?

Ал бұл жолы әлі жақсарған жоқ...»

Ол маған балабақша желісінде жүз рет айтады

Оның өлген мысығынан, көршілерімен жанжалдаудан

Және ол маған үнсіз, сәл басыңқы үнімен айтады

Ол Болонья екеуі қазіргіден жас болған кезде...

Мен тыңдаймын және менің ойларым оның өміріне қарай жүгіреді

Ескі шаммен көрінетін барлық беттерге

Шаң мен зеңнің әдеттегі иісі

Пеште қыздырылған барлық сорпаларға

Әр секундқа ерекше мән беретін ояту белгісіне

Ол жерден әлемді қалай көруге болады

Талай тең және ауыр күндерде өткен тіршілікке

Сол қабырғалардың арасында тарих қалай өтті...

Мен тыңдаймын және түсінбеймін және айналамдағының бәрі мені таң қалдырады

Өмір, ол қалай жасалады және оны қалай басқарады

Және мыңдаған жолдар мен уақыт, содан кейін мүмкіндіктер

Таңдаулар, өзгерістер, тағдырлар, қажеттіліктер

Мен әлі күнге дейін ол бақытты болды ма деп ойлаймын

Күмәнданса, бүгін ғана ұйықтап жатса

Бірнеше рет немесе жиі күмәндансаңыз

Егер бұл өзі аман қалу үшін жеткілікті болса ...

Бірақ кейін түсіндім, бұл жай ғана құрт шығар

Уақыты көп және оны ысырап ету салтанаты бар адам туралы:

Сорақысы бар ма, айта алмаймын немесе мүлдем айта алмаймын

Тепе-теңдік бойынша, оның жалғыздығы немесе менікі ...

Мүмкін бір күні біз: «Бірақ ол жақсы болса ...

Онда періште шынжырларды үзетін мәрмәр болады

Аздап үнемделген ақшамен, өйткені сіз ешқашан білмейсіз

Біраз әдетімнен, бұл қиындық әрқашан дайын »

Біз жаңа жүздерді, күлімсіреген дауыстарды көреміз:

"Танысқаныма қуаныштымын", "Менікі", "Қуаныштымын", "Туыстар болдыңыз ба?"

Және ол бірте-бірте біздің толық санамыздан кетеді

Тек есте қалатын әсер...