Наша вина - Екатерина Яшникова

Наша вина в том, что любили,

В том, что скрижали не удержали,

В том, что разбили друг друга о скалы

Словно лёд талый.

По сторонам мы разбежались,

Словно чужие,

Словно не жаль и

Руки пожали, всё, до свидания, хватит, пожалуй

А дальше реки, города, дороги плавились, туда,

Куда ты уходил - только темнота.

Я растворяла в тишине любовь, подаренную мне,

Как будто не было и нет.

Всё, что построить мы смогли, лежит осколками в пыли.

Собирать не надо.

Так, отпоётся – отболит.

Мы расстаёмся без обид,

Мы остаёмся без орбит

Друг друга в кратерах земли.

Наша вина в том, что любили,

В том, что скрижали не удержали,

В том, что разбили друг друга о скалы

Словно лёд талый.

По сторонам мы разбежались,

Словно чужие,

Словно не жаль и

Руки пожали, всё, до свидания, хватит, пожалуй

А дальше будут до зари

Гореть и гаснуть фонари.

Всё, что сжигало нас ночами – больше не горит.

Мы засыпаем до утра, мы не пытаемся играть, но затираем номера.

Пора.

Параллели линий на руках, как и мы, не сходятся никак.

Наш итог – драма без войн и без драк.

Мы разойдёмся кто куда и не столкнемся в городах случайно больше никогда.

Наша вина в том, что любили,

В том, что скрижали не удержали,

В том, что разбили друг друга о скалы

Словно лёд талый.

По сторонам мы разбежались,

Словно чужие,

Словно не жаль и

Руки пожали, всё, до свидания, хватит, пожалуй

Мы два прохожих возле берега реки.

Мы так похожи, но ужасно далеки.

И разделяет нас холодная волна – наша вина.

Наша вина в том, что любили,

В том, что скрижали не удержали,

В том, что разбили друг друга о скалы

Словно лёд талый.

По сторонам мы разбежались,

Словно чужие,

Словно не жаль и

Руки пожали, всё, до свидания, хватит, пожалуй

Біздің кінәміз - сүйгеніміз

Планшеттер ұстамады,

Олар бір-бірін жартастарда сындырды

Еріген мұз сияқты.

Біз екі жаққа тарап кеттік

Бейтаныс адамдар сияқты

Өкінбегендей

Қол алысты, бәрі, қош бол, жетеді, мүмкін

Содан кейін өзендер, қалалар, жолдар еріп, сонда,

Қайда бардың - тек қараңғылық.

Маған берілген махаббатты үнсіз еріттім,

Ол жоқ сияқты.

Біз жасай алатын барлық нәрсе шаңның сынықтарында жатыр.

Сізге жинаудың қажеті жоқ.

Сонымен, оны ішіңіз - ол ауырады.

Ренжімей қоштасамыз

Біз орбитасыз қаламыз

Бір-бірімен жердің кратерлерінде.

Біздің кінәміз - сүйгеніміз

Планшеттер ұстамады,

Олар бір-бірін жартастарда сындырды

Еріген мұз сияқты.

Біз екі жаққа тарап кеттік

Бейтаныс адамдар сияқты

Өкінбегендей

Қол алысты, бәрі, қош бол, жетеді, мүмкін

Содан кейін таң атқанша болады

Шамдар қосулы және өшірулі.

Түнде бізді өртеп жібергеннің бәрі енді жанбайды.

Таң атқанша ұйықтап жатырмыз, ойнауға тырыспаймыз, бірақ сандарды қайта жазамыз.

Уақыт келді.

Қолдардағы сызықтардың параллельдері, біз сияқты, ешқандай жолмен жақындамайды.

Біздің нәтиже соғыссыз және ұрыссыз драма.

Біз жан-жақты тараймыз және енді қалаларда кездейсоқ соқтығыспаймыз.

Біздің кінәміз - сүйгеніміз

Планшеттер ұстамады,

Олар бір-бірін жартастарда сындырды

Еріген мұз сияқты.

Біз екі жаққа тарап кеттік

Бейтаныс адамдар сияқты

Өкінбегендей

Қол алысты, бәрі, қош бол, жетеді, мүмкін

Өзен жағасына жақын жерде өтіп бара жатқан екі адаммыз.

Біз өте ұқсаспыз, бірақ өте алыс.

Ал суық толқын бізді ажыратады - біздің кінәміз.

Біздің кінәміз - сүйгеніміз

Планшеттер ұстамады,

Олар бір-бірін жартастарда сындырды

Еріген мұз сияқты.

Біз екі жаққа тарап кеттік

Бейтаныс адамдар сияқты

Өкінбегендей

Қол алысты, бәрі, қош бол, жетеді, мүмкін