You make me - Blumfeld

Was mach ich bloß an dieser Stelle

An der ich längst noch nicht zu mir gekommen bin

Wo ich mich kreuz und quer zerstreue

In alle Himmelsrichtungen

Denk ich mich dauernd zu dir hin

Kaum angekommen bin ich schon wieder losgefahren

Durch’s Ozonloch, über den Ozean hinausgeschossen

Hinter das Licht, mein eigener Schatten

Und die Erinnerung daran

Wo ich ihn wann verloren hatte, ausgeschlossen

Die Worte sind von sich so schwer

Daß ich sie nicht mehr singen kann so wie bisher

Jede Sekunde durch dir Zeilen überholen

Bis hin zum Tod und ihm mit «Ich will sterben» beizuwohnen

Und von dem Satz geht’s in die Praxis

Aus der Erfindung, wegzukommen von sich selbst

In die Erfahrung.

Ein freies Bild

Wieder bei Null, ein Weiß mit Kreis

Fast so wie ich

Um von begreifbarem zu sprechen

Ich muß gestehen, ich fühle mich

Um ein begreifendes nicht zu erschaffen

Vielmehr vorstellbar zu machen

Dreh ich mich mit der Musik

Mit allem was ich an mir hab

Mir zur Verfügung steht, um dich

Und doch kann hier kaum von dir die Rede sein

Ich kann nichts wirklich von dir sagen

Soviel ist klar wir sind nicht neu

Schon lange hier sind wie wie Risse in der Schöpfung

Mag sein die Tage sind gezählt

Die Augenblicke sind es nicht.

Für alle Zeiten

Keine Geschichte zum erzählen, meine ich

Und auch nicht zum in Stücke schreiben

Und du schaust in mein Gesicht

(bei mir statt Ausblick ein Gedächtnis)

Und sagst: «Das wird sich zeigen!»

Ich bin die Angst, die Angst vor mir

Wenn du dich fürchtest bin ich bei dir

Randvoll Fakten und keine Menschenseele

Nicht ganz bei Trost leg ich mich nieder zu den Akten

Was mach ich bloß an dieser Stelle

An der ich längst noch nicht zu mir gekommen bin

Wo ich mich kreuz und quer zerstreue

In alle Himmelsrichtungen

Denk ich mich dauernd zu dir hin

Мен бұл кезде не істеп жатырмын

Мен көптен бері өзіме келмедім

Мен барлық жерге шашырайтын жерім

Барлық бағытта

Мен сені ойлап жүрмін

Жеткен бойда қайтадан жолға шықтым

Озон тесігі арқылы мұхит үстінде түсірілді

Жарықтың артында, өз көлеңкем

Және ол туралы естелік

Мен оны қай жерде және қашан жоғалтқаным жоқ

Сөздердің өзі өте қиын

Мен оларды бұрынғыдай ән айта алмаймын

Әр секунд сайын сіз сызықтарды басып озасыз

Өлім шегіне дейін және оған «Өлгім келеді» деп куә болу.

Ал сөйлемнен біз тәжірибеге көшеміз

Өзіңізден алыстау өнертабыстарынан

Тәжірибеге.

Еркін сурет

Нөлге оралу, шеңбері бар ақ

Мен сияқты дерлік

Түсінікті туралы айту

Мен сезінгенімді мойындауым керек

Түсініктісін жасамау үшін

Керісінше, оны елестету үшін

Мен музыкамен айналамын

Менде бар нәрсемен

Сізбен кездесуге қол жетімді

Бірақ бұл жерде сіз туралы айту қиын

Мен сен туралы ештеңе айта алмаймын

Біздің жаңа емес екеніміз анық

Біз бұл жерде жаратылыстағы жарықтар сияқты ұзақ уақыт бойымыз

Мүмкін күндер санаулы шығар

Бұл сәттер емес.

Барлық уақытта

Айтатын әңгіме жоқ, айтайын дегенім

Сондай-ақ бөлшектеп жазуға болмайды

Ал сен менің бетіме қарайсың

(менің жағдайда көріністің орнына жад)

Ал сіз: «Бұл көрсетеді!» дейсіз.

Мен қорқынышпын, меннен қорқамын

Қорықсаң мен сенімен біргемін

Жан емес, фактілерге толы

Біраз жұбанышпен мен файлдармен жатып қалдым

Мен бұл кезде не істеп жатырмын

Мен көптен бері өзіме келмедім

Мен барлық жерге шашырайтын жерім

Барлық бағытта

Мен сені ойлап жүрмін