Одиночество - Владимир Асмолов

Вновь чашу дней моих

Наполнит пустотою до краев

Хмельное одиночество мое.

Потом заплачет вдруг —

Не ясно почему,

Иль дико расхохочется во тьму.

Что делать, раз так хочется ему.

Как по глухому по лесу

Бреду по мегаполису

И на плечах беду свою несу.

Скажи, кому захочется

Под этой ношей корчиться,

Таща в свое унылое жилье

Хмельное одиночество свое.

Я в круге серых дней,

Как будто в карусели дежа вю Не знаю как когда и где живу.

Но пьянство не порок и горе не беда —

Есть кое-что похуже, господа,

Когда в душе такая пустота!

Тағы да менің күндерімдегі кесе

Шетіне дейін бос орын толтырады

Менің ащы жалғыздығым.

Содан кейін кенеттен жылап жіберіңіз -

Неге екені белгісіз

Іле қараңғыда дірілдеп күледі.

Ол қаласа не істеу керек.

Саңырау ормандағы сияқты

Мегаполисті аралау

Ал мен өз бақытсыздығымды иығыма жүктеймін.

Кім қаласа айт

Осы жүктің астына жазыңыз

Көңілсіз үйіңізге сүйреп бара жатырсыз

Оның жалғыздығы.

Мен сұр күндер шеңберіндемін,

Дежа ву карусельіндей мен қалай, қашан және қайда тұратынымды білмеймін.

Бірақ мас болу жамандық емес, қайғы-қасірет проблема емес -

Бұдан да жаман нәрсе бар, мырзалар,

Жанында осындай бостық барда!