Vierzon - Yves Jamait

Qui aurait dit qu’un jour, entre deux chansons,

Je ferais un dtour, pour aller voir Vierzon?

Ce que la vie est drle, quarante ans sans se voir,

T’arrive, sans crier gare, et je pleure comme un saule

Sur ta vie, sur ma vie.

Qui aurait dit au reste, qu’une moiti d’orphelin

Que je fus sans conteste, un jour poserait la main

Sur le corps de celui qui fut tant de mystre.

Que jamais je n’ai dit le sobriquet de pre

De ma vie, de ta vie.

De ma vie, de ta vie.

Serait-ce le sommeil d’un enfant couch tard

Ou des gouttes de ciel qui mouillent mon regard?

J’ai vu couvrir de terre ton corps en bois dormant,

En recouvrant mon pre, je perds en moi l’enfant.

Je ne me souviens plus, de mmoire morcele,

De journe, s’il en fut, o je n’ai pas pens

l’auteur de mes jours qui laissa composer

En solo, pour toujours, celle qu’il croyait aimer

Pour la vie, pour sa vie.

Donc, pas de souvenir, aucune rminiscence,

Bien que j’ai d subir le poids de cette absence,

Si j’ai d regretter, d’tre ainsi dpourvu,

Je n’ai jamais manqu de ce que je n’ai pas connu

Dans la vie, dans ma vie.

Dans la vie, dans ma vie.

«Tiens voil le soleil, on ne l’attendait plus»

Disait-il, y a une paye, ce chanteur que j’ai cru.

J’ai d trouver des guides, des pres spirituels,

Des mots et des Maximes, pour me porter conseil.

Si j’ai peu de «parce que» pour taire mes «pourquoi»,

Je ralise que je ne serai pas sans toi.

Que tu fus un fantme, tout a m’a fait grand-chose.

Ta vie brisa le mme, mais ta mort le repose.

C’est la vie, c’est ma vie.

C’est la vie, c’est ma vie.

Ben voil, tout est dit, je ne vais pas m’pancher.

C’est la fin d’une nuit qui s’est ternise,

La fin de l’insomnie.

L’arrt de la douleur

N’a pas fait plus de bruit qu’un bris de coeur.

Кім айтты бір күні екі әннің арасында

Мен Виерзонды көру үшін айналма жол жасаймын ба?

Өмір қандай қызық, көрмей қырық жыл,

Келесің, күтпеген жерден, мен тал боп жыладым

Сіздің өміріңізде, менің өмірімде.

Қалғанын кім айтты, анау жарты жетім

Сөзсіз, бір күні қолымды қояр едім

Оның денесінде құпия болған.

Мен әкемнің лақап атын ешқашан айтқан емеспін

Менің өмірімнен, сенің өміріңнен.

Менің өмірімнен, сенің өміріңнен.

Баланың ұйқысы кеш болуы мүмкін бе

Әлде менің көзімді сулаған аспан тамшылары ма?

Мен сенің ұйықтап жатқан ағаш денеңді көрдім,

Әкемді жауып ішімдегі баладан айырылып қалдым.

Менің есімде жоқ, үзік-үзік естелік,

Күні, егер бар болса, онда мен ойламадым

жазуға рұқсат берген күндерімнің авторы

Жалғыз, мәңгілік, ол жақсы көремін деп ойлаған

Өмір үшін, өмірі үшін.

Сондықтан есте сақтау, еске түсіру жоқ,

Осы жоқтың ауыртпалығын көтерсем де,

Өкінетін болсам, соншалықты айырылсам,

Білмегенімді ешқашан сағынған емеспін

Өмірде, менің өмірімде.

Өмірде, менің өмірімде.

«Міне күн, біз оны енді күтпедік»

Айлық бар деді, мен сенген әншіге.

Мен жол көрсетушілерді, рухани әкелерді таптым,

Сөздер мен Максимдер, маған кеңес беріңіз.

Егер менде «неге» үндемеу үшін «себебі» аз болса,

Мен сенсіз болмайтынымды түсінемін.

Сенің елес болғаның мен үшін бәрі маңызды болды.

Сіздің өміріңіз бірдей бұзылды, бірақ сіздің өліміңіз оны тыныштандырады.

Бұл өмір, бұл менің өмірім.

Бұл өмір, бұл менің өмірім.

Әйтеуір, мен қиналмаймын.

Бұл өшіп қалған түннің соңы,

Ұйқысыздықтың соңы.

Ауырсынуды тоқтату

Жүрек жарасынан артық шу шығарған жоқ.