Здравствуй, Осень - Юрий Визбор

Снова просеки костром горят.

Здравствуй, осень, милая моя, —

Полустанки и полутона,

Заплутавшие во снах.

В легкой грустности твоих шагов,

В ожидании твоих снегов,

Ветром сорванные облака

На моих лежат руках.

Понимаешь ли, в глаза гляжу.

Понимаешь ли, такая жуть.

У лесного черного ручья

О любви поют друзья.

В этом свет какой-то заключен,

Я касаюсь до луны плечом,

Я плащом черпаю синеву,

Звезды падают в траву.

Дорогая осень, ты сама

Покажи свои нам закрома,

Золотые сундуки зари

Перед нами отвори.

За опушку спрячь ты облака,

За опушкой погаси закат.

За опушкой, где живет луна,

Ходит девочка — весна.

Қайтадан ашық жерлер оттай жанып жатыр.

Сәлем күз, қымбаттым,

Жартылай станциялар мен жарты тондар,

Арманда жоғалған.

Қадамдарыңның жеңіл мұңында,

Сіздің қарларыңызды күтемін

Жел соққан бұлттар

Олар менің қолымда.

Көрдің бе, мен сенің көздеріңе қараймын.

Білесіз бе, бұл сондай тәртіпсіздік.

Орманның қара бұлағында

Достар махаббат туралы ән айтады.

Бұл жерде жарықтың бір түрі бар,

Иығыммен айға тигіземін,

Жадағаймен көк сызамын,

Жұлдыздар шөпке түседі.

Қымбатты күз, сен өзің

Бізге жәшіктеріңізді көрсетіңіз

Таңның алтын сандықтары

Біздің алдымызда ашыңыз.

Бұлттарды шетінің артына жасырыңыз,

Шеттің артында күн батуын сөндіріңіз.

Ай өмір сүретін шеттің артында,

Қыз жүреді – көктем.