Телефон - Юрий Визбор

Слушаю, да!

Але!

Что за шутки с утра?

Я?

Почему удивлен?

Я даже очень рад.

Я даже закурю.

Здравствуй, прошло сто лет.

Сто лет прошло, говорю.

Я не спешу, нет.

Телефон-автомат у нее,

Телефон на столе у меня,

Это осень, это жнивье,

Талый снег вчерашнего дня.

Что у нас за дела?

Да как-то все разбрелись,

Верочка родила, Славины развелись.

Я получил отдел, Санька съездил в Париж,

Все в суматохе дел.

Ну, а ты что молчишь?

А правда, что говорят.

А кто он, коль не секрет?

А, военный моряк, в, общем, жгучий брюнет.

А сына как назвала?

Спасибо, не ожидал.

Значит жизнь удалась?

Все прошло без следа?

Тыңдаңыз, иә!

Але!

Таңертеңгі әзілдер қандай?

мен?

Неге таң қалды?

Мен тіпті өте қуаныштымын.

Мен тіпті темекі тартамын.

Сәлем, жүз жыл болды.

Жүз жыл өтті ғой деймін.

Мен асықпаймын, жоқ.

Оның ақылы телефоны бар,

Телефон менің үстелімде,

Бұл күз, мынау сабан,

Кеше еріген қар.

Біздің шаруамыз не?

Иә, әйтеуір бәрі тарап кетті

Верочка туды, славяндар ажырасып кетті.

Менде бөлім бар, Санка Парижге кетті,

Барлығы дүрбелеңде.

Ал, сен неге үндемейсің?

Ал олардың айтқаны рас.

Ал құпия болмаса, ол кім?

Ал, әскери матрос, жалпы алғанда, жанып тұрған брюнетка.

Ал сіз ұлыңызға кім ат қойдыңыз?

Рахмет, күтпеген едім.

Сонда өмір жақсы ма?

Бәрі із-түзсіз өтті ме?