Не устало небо плакать - Юрий Визбор

Не устало небо плакать

Над несчастьями людей.

Мы идем сквозь дождь и слякоть,

Через грохот площадей.

Мы идем, несем печали,

Бережем их под пальто.

Ни хирурги, ни медали —

Не поможет нам ничто.

Мы с тобой уедем в горы,

К перевалам голубым

И к вершинам тем, с которых

Все несчастья — просто дым,

Все законы — незаконны!

Ну, а память — заживет.

Только жены будут — жены,

Даже с этаких высот.

Там сойдет одна лавина,

Встанет новая заря,

И на солнечных вершинах

Наши бедствия сгорят.

Горы, мудры и туманны,

Встанут выше облаков

И залижут наши раны

Языками ледников.

Аспан жылаудан жалықпайды

Адамдардың бақытсыздығынан.

Жаңбыр мен қардан өтеміз

Квадраттардың гуілдері арқылы.

Барамыз, қайғы әкелеміз,

Біз оларды пальто астында ұстаймыз.

Хирургтер де, медальдар да емес -

Бізге ештеңе көмектеспейді.

Сен екеуміз тауға барамыз,

Көк асуларға

Және олардың шыңдарына дейін

Барлық қасірет тек түтін

Барлық заңдар заңсыз!

Ал, естелік мәңгі сақталады.

Тек әйелдер болады - әйелдер,

Тіпті осындай биіктерден.

Қар көшкіні түседі,

Жаңа таң атар

Және шуақты шыңдарда

Біздің апаттар өртеніп кетеді.

Таулар, дана және тұман,

Бұлттардың үстінен көтеріліңіз

Және жараларымызды жалаңыз

Мұздықтардың тілдері.