Вересковый куст - Юрий Визбор

Вот хорошо, и тихо, и просторно,

Ни городов, ни шума, ни звонков.

Ветру открыты все четыре стороны,

Мачта сосны и парус облаков.

Вересковый куст, словно лодка,

И далеко-далеко земля.

Вересковый куст, словно лодка,

А в лодке ни весел, ни руля.

Из-под сырой травы желтеет осень,

Вешнее солнце щиплет щеки нам.

Ты говоришь: «Куда это нас сносит?

Я несказанно так удивлена…»

И торопливых слов не понимая,

Руки раскинув в небе пустом,

Вся ты плывешь в синей воде мая

Брошенным в реку белым крестом.

Версты любви, их вдоволь было, вдоволь,

За горизонт ушли, за облака,

Только вот жалко — вереск тот медовый,

Да и, пожалуй, тех мест не разыскать.

Бұл жақсы, тыныш және кең,

Қалалар, шу, қоңыраулар жоқ.

Төрт жағы да желге ашық

Қарағай діңгегі мен бұлт желкені.

Хизер бұта қайық сияқты

Ал жер алыс, алыс.

Хизер бұта қайық сияқты

Ал қайықта ескек те, руль де жоқ.

Күз дымқыл шөптің астынан сарғайып,

Көктемнің шуағы бетімізді шаншып тұр.

Сіз: «Бұл бізді қайда апарады?

Мен керемет таң қалдым »…

Ал асығыс сөздерді түсінбей,

Бос аспанға созылған қолдар,

Мамырдың көгілдір суында бәрің жүзесіңдер

Өзенге лақтырылған ақ крест.

Махаббат милялары, олар көп болды, көп болды,

Көкжиектен асып, бұлттардан асып,

Тек өкінішті - бұл бал Хизер,

Және, мүмкін, ол жерлерді табу мүмкін емес.