По переулку в синяках - Юрий Визбор

По переулку в синяках

Ночная тьма, ночная тьма.

Сидит в портовых кабаках

Ночная долгая зима.

И каблуками в шар земной,

И кулакамми по столу,

Чужое горе за спиной,

Щека прижатая к стеклу.

И длинный вечер без любви,

И странный город без огней.

И протекает ночь в крови,

Асфальт белеет при луне.

А как же быть, и как же быть,

В какие верить чудеса,

Колеса крутятся судьбы,

Кричат с пластинок голоса.

А где же ты, любовь моя,

М-м-м-м…м-м,

М-м-м-м…м-м,

М-м-м-м…м-м,

Ты только тихо мне шепни

Свои безумные слова,

Ты только молча намекни,

Что ты жива, что ты жива.

Көгерген аллеяның бойында

Түн қараңғы, түн қараңғы.

Порт таверналарында отырады

Түн ұзақ қыс.

Жер шарын өкшелеп,

Ал жұдырықтар үстелге,

Артында біреудің мұңы

Бет әйнегіне басылады.

Және махаббатсыз ұзақ кеш

Ал жарықсыз біртүрлі қала.

Ал түн қанмен ағады

Асфальт ай сәулесінде ағарады.

Қалай болу керек және қалай болу керек,

Қандай кереметтерге сену керек

Тағдырдың дөңгелектері айналады

Дауыс жазбаларынан айқай.

Ал сен қайдасың, махаббатым,

М-м-м-м... м-м,

М-м-м-м... м-м,

М-м-м-м... м-м,

Сен маған ақырын ғана сыбырлайсың

Сіздің ақылсыз сөздеріңіз

Сіз үнсіз ғана меңзеп тұрсыз

Тірі екеніңді, тірі екеніңді.