Не провожай меня - Юрий Визбор

Не провожай меня, не провожай,

Ты жди меня, а провожать не надо.

Лежит земля туманами свежа,

Лежит моя дорога, как награда.

Но каждый день, прожитый без тебя,

Еще придет со мною расплатиться,

Еще вдали мне ветры протрубят,

Что, уезжая, надо бы проститься.

Мой странный мир обрадуется мне,

Придут рассветы у огня погреться,

И по гитарной старенькой струне

Сползет роса и упадет на сердце.

И запоют ребята у костра,

И затрубит лосиха электричкой,

И будто бы ни пуха ни пера

От старых дней и от моих привычек.

Но каждый день наращивает стон,

И он растет стремительно и грозно,

И я кричу в помятый микрофон:

Ты приезжай, пока еще не поздно,

Пока луна, как острие ножа,

Пока ледок на лужах утром тает,

Пока земля туманами свежа,

Пока к нам вертолеты прилетают.

Артымнан ерме, артымнан ерме

Сіз мені күтесіз, бірақ мені шығарып салудың қажеті жоқ.

Жер тұманға толы,

Менің жолым сый сияқты.

Бірақ күн сайын сенсіз өмір сүрдім,

Мені төлеуге әлі келіңіз,

Тіпті алыстан жел соғады мені,

Кеткен кезде қоштасу керек.

Менің біртүрлі дүнием маған қуанады

Таң атып, отқа жылынып,

Және ескі гитара ішекте

Шық сырғып, жүрекке түседі.

Ал жігіттер оттың жанында ән салады,

Электр пойызымен бұланды кернейлеңіз,

Ал мамық та, қауырсын да емес сияқты

Ескі күндерден және әдеттерімнен.

Бірақ күн сайын ыңылдап өседі,

Және ол тез және қауіпті түрде өседі,

Мен мыжылған микрофонға айқайлап жатырмын:

Сіз тым кеш болмай тұрып келіңіз

Ай пышақтың ұшындай болғанымен

Таңертең шалшықтағы мұз еріп жатқанда,

Жер тұманға толы болса,

Бізге қарай тікұшақтар ұшып келе жатқанда.