Не Грусти, Сержант - Юрий Визбор

Я смутно помню огни вокзала,

В ночном тумане гудки дрожат,

Ты улыбнулась и мне сказала:

Не надо слишком грустить, сержант.

А поезд дальше на север мчится,

Толкуют люди: — забудь о ней,

А мне улыбка твоя приснится

И две полоски твоих бровей.

Наверно скоро устанет осень,

Давно в Хибинах снега лежат

И там, наверно, никто не спросит:

О чем ночами грустишь, сержант?

Станцияның шамдары бұлыңғыр есімде,

Түнгі тұманда мүйіздер дірілдейді,

Сен маған күліп:

Көп мұңаймаңыз, сержант.

Ал пойыз солтүстікке қарай жүгіреді,

Адамдар былай түсіндіреді: - бұл туралы ұмытыңыз,

Ал мен сенің күлкіңді армандаймын

Және сіздің қасыңыздың екі жолағы.

Жақында күз шаршайтын шығар,

Хибиниде ұзақ уақыт қар жатыр

Онда, бәлкім, ешкім сұрамайды:

Түнде несіне мұңаясың, сержант?