Фанские горы - Юрий Визбор

Я сердце оставил в Фанских горах,

Теперь бессердечный хожу по равнинам,

И в тихих беседах и в шумных пирах

Я молча мечтаю о синих вершинах.

Когда мы уедем, уйдем, улетим,

Когда оседлаем мы наши машины —

Какими здесь станут пустыми пути,

Как будут без нас одиноки вершины!

Лежит мое сердце на трудном пути,

Где гребень высок, где багряные скалы,

Лежит мое сердце, не хочет уйти,

По маленькой рации шлет мне сигналы.

Когда мы уедем, уйдем, улетим,

Когда оседлаем мы наши машины —

Какими здесь станут пустыми пути,

Как будут без нас одиноки вершины!

Я делаю вид, что прекрасно живу,

Пытаюсь на шутки друзей улыбнуться,

Но к сердцу покинутому моему

Мне в Фанские горы придется вернуться.

Когда мы уедем, уйдем, улетим,

Когда оседлаем мы наши машины —

Какими здесь станут пустыми пути,

Как будут без нас одиноки вершины!

Жүрегімді Фан тауларында қалдырдым,

Енді жүрексіз мен жазықпен жүремін,

Және тыныш әңгімелер мен шулы мерекелерде

Мен үнсіз көк шыңдарды армандаймын.

Біз кеткенде, кетеміз, ұшып кетеміз,

Біз көліктерімізді мінген кезде -

Бұл жерде жолдар қаншалықты бос болады,

Бізсіз шыңдар қандай жалғыз болады!

Жүрегім қиын жолда,

Жота биік, қып-қызыл жартас қайда,

Жүрегім өтірік, кеткім келмейді,

Ол маған шағын рация арқылы сигнал береді.

Біз кеткенде, кетеміз, ұшып кетеміз,

Біз көліктерімізді мінген кезде -

Бұл жерде жолдар қаншалықты бос болады,

Бізсіз шыңдар қандай жалғыз болады!

Мен жақсы өмір сүретін сияқтымын

Мен достарымның әзілдеріне күлуге тырысамын,

Бірақ тастап кеткен жүрегіме

Мен Фанн тауларына оралуым керек.

Біз кеткенде, кетеміз, ұшып кетеміз,

Біз көліктерімізді мінген кезде -

Бұл жерде жолдар қаншалықты бос болады,

Бізсіз шыңдар қандай жалғыз болады!