Белая Земля - Юрий Визбор

На самый край белой земли, на краешек

Мы добрались, долгой тоской намаявшись.

Сердцем пойми эти снега пожалуйста,

Вот тебе мир, делай его, не жалуйся.

Тлеет костер, варится суп с консервами.

Скажут про нас: «Были ребята первыми».

Вспомнит про нас кто-нибудь понимающий,

Дескать: «Прошли трудным путем, товарищи.»

В белых снегах ели стоят точеные.

По берегам скалы томятся черные.

Тихо кругом, путь мой лежит с каюрами,

Будто альбом листаю я с гравюрами.

Где мы пройдем, след наш крутой останется,

Где запоем, север с тоской расстанется.

Здесь навсегда лягут дороги синие

И города будут стоять красивые.

Ну, а пока темень приходит быстрая,

Ты пожелай в этих снегах нам выстоять.

В путь нам пора, плаванье не кончается,

И трактора, как корабли, качаются.

Ақ жердің ең шетіне, шетіне

Ұзақ сағыныштан кейін жеттік.

Осы қарларды жүрегіңмен түсін

Міне саған дүние, істе, шағымданба.

От лаулап, консерві қосылған көже пісіріліп жатыр.

Олар біз туралы: «Жігіттер бірінші болды» дейді.

Түсінген адам бізді есіне алады

Олар: «Қиын жолдан өттік, жолдастар» дейді.

Ақ қарда шыршалар қашалады.

Жағалауды жағалай қара жартастар жатыр.

Айнала тыныш, менің жолым балшықтармен,

Гравюра жазылған альбомды парақтап жатқандай болдым.

Қайда барсақ, тік ізіміз қалады,

Біз ішетін жерде солтүстік мұңмен қоштасады.

Көгілдір жолдар осында мәңгі қалады

Ал қалалар әдемі болады.

Бұл арада қараңғылық тез келеді,

Осы қарда аман қалуымызды тілейсің.

Бізге кететін уақыт келді, жүзу аяқталмайды,

Ал тракторлар кемелер сияқты тербеледі.