Поезд издалека - Евгений Клячкин

Дальний слышится гудок,

рельсы шепчутся о чём-то,

пасажирский, иль товарный

им пока не угадать.

По щеке скользит цветок,

вьётся труженица-пчёлка,

будто до него и верно

не секунды, а года.

Безразличный примем вид

или лучше — беззаботный.

Будто и взаправду поезд —

электричка, товарняк.

Ну проедет, пролетит,

полно врать перед собой-то,

жуй травинку, успокойся,

ты сейчас увидишь знак.

Вот дымок сороковых,

тепловоз пятидесятых,

на подножках на вагонных

по вдвоём и по втроём.

Кто сумел — на боковых,

остальные на висячих,

едем, едем незаконно,

в завтра светлое своё.

Значит поезд вон какой!..

Где там нижняя подножка?

Ну, привет, пацан губастый,

мы прорвёмся, но держись.

Ты упрись в неё ногой,

да всерьез, не понарошке,

незнакомое — опасно,

эта штука парень — жизнь.

Пролистает паровоз пару вёрст,

намотает их на оси колёс,

перепуталось там всё, не сошлось,

натянулось, напряглось, порвалось

и клочками унеслось.

Паровоз…

Так и катится состав,

как мелодия по струнам,

всё что крупно, всё что мелко,

есть и топливо и груз.

Эй, в машине, не устал?

Видишь, и не так уж трудно

вовремя заметить стрелку,

вовремя запрятать грусть.

Вот купейный мой вагон —

до начала целый поезд.

Как-то быстро всё пропето —

даже ахнуть не успел.

Ведь казалось — на роман.

Ну, по крайней мере, — повесть…

Восемь строчек, два куплета —

вот и всё, что было, спел.

Ну зачем цепочку рвать,

многоточие — не точка,

вон полянка, где лежал ты,

мимо окон поплыла.

Непримятая трава:

ни окурка, ни следочка.

И остались, как ни жалко,

лишь ромашка да пчела.

Алыстан дыбыс естіледі,

рельстер бірдеңе туралы сыбырлайды,

жолаушы немесе жүк

олар оны әлі анықтай алмайды.

Жүзінде гүл сырғанады,

еңбекші-ара желдері,

оның алдында және оң жақта сияқты

секундтар емес, жылдар.

Бейжай қарайықшы

немесе жақсырақ, алаңсыз.

Бұл шынымен пойыз сияқты -

пойыз, жүк көлігі.

Ал, өтеді, ұшады,

алдыңда өтірікке толы,

шөпті шайнаңыз, тынышталыңыз,

белгіні енді көресіз.

Міне, қырқыншы жылдардың түтіні,

локомотив елуінші,

вагондардағы аяқ тақталарында

екі-үштен.

Кім басқарды - жағында,

қалғандары ілулі,

біз көлік жүргіземіз, заңсыз жүргіземіз,

нұрлы ертеңіңіз.

Сонымен, қандай пойыз!

Төменгі жақша қайда?

Сәлем, үлкен ауыз бала,

біз бұзамыз, бірақ шыдаймыз.

Оған аяғыңды қойып,

иә, шындап айтсам, жасанды емес,

бейтаныс қауіпті

бұл жігіт өмір.

Локомотив бір-екі миль жылжиды,

оларды доңғалақ осіне айналдырады,

Онда бәрі араласып кетті, ол сәйкес келмеді,

керілген, керілген, жыртылған

және ұсақ-түйек болып сыпырылып кетті.

Локомотив…

Осылайша композиция айналады,

ішекті әуендей,

үлкеннің бәрі, кішкентайдың бәрі,

жанармай да, жүк те бар.

Эй, көлікте, шаршадың ба?

Қараңызшы, бұл соншалықты қиын емес

көрсеткіні уақытында байқаңыз,

қайғыны жасыратын уақыт.

Міне менің купе көлігім -

басталар алдында тұтас пойыз.

Қалай болғанда да бәрі тез шырқалды -

Менің демімді жұтуға да уақытым болмады.

Өйткені, бұл роман сияқты көрінді.

Ең болмағанда әңгіме...

Сегіз жол, екі тармақ -

бар болғаны осы болды, деп жырлады.

Неліктен тізбекті үзу керек,

эллипс - нүкте емес,

Сіз жатқан жерде саңылау бар,

терезелердің жанынан қалқып өтті.

Кедір шөп:

темекі тұқылы да, ізі де жоқ.

Олар қанша өкінсе де қалды,

тек түймедақ пен ара.