Две девочки - Евгений Клячкин

Две девочки, две дочки, два сияния

Два трепетных, два призрачных крыла

В награду, а скорее — в оправдание

Судьба мне, непутевому, дала.

Лечу, лечу, чужою болью мучаясь,

Над красотой и скверною земной,

Уверенный, что не случится худшее,

А если и случится, — не со мной.

И невдомек летящему, парящему,

Какая сила держит на лету.

И только увидав крыло горящее,

Ты чуешь под собою пустоту.

И падаешь, закидывая голову,

На всей Земле, на всей Земле — один,

И бесполезно машут руки голые,

И здесь уже — не до чужой беды.

Легко любить, что не тобой посеяно,

Не выдохнуто с мукою вдвоем.

И как легко бороться за спасение,

Когда это спасенье — не твое.

Эй, кто-нибудь!

От самого от страшного

Спаси шутя, как я тебя спасал.

Верни мне это крылышко прозрачное,

Чтоб я его опять не замечал.

Екі қыз, екі қыз, екі шам

Екі дірілдеген, екі елес қанат

Сыйлық ретінде, керісінше сылтау ретінде

Тағдыр берді, бақытсызды.

Мен ұшамын, ұшамын, біреудің азабынан қиналып,

Жердің сұлулығы мен ластығынан,

Ең жаман нәрсе болмайтынына сенімді

Ал егер бұл орын алса, менімен емес.

Ұшуды, қалықтауды білмей,

Қандай күш ұшады.

Тек қана жанып тұрған қанатты көріп,

Сіз астыңызда бос сезінесіз.

Ал сен құлап, басыңды лақтырып,

Бүкіл Жерде, бүкіл Жерде - бір,

Және бос қолдарын бұлғап,

Ал бұл жерде енді біреудің бақытсыздығына байланысты емес.

Секпегенді сүю оңай,

Ұнмен бірге дем шығармайды.

Құтқарылу үшін күресу қаншалықты оңай,

Бұл құтқарылу сенікі болмаған кезде.

Эй біреу!

Ең қорқыныштыдан

Мен сені құтқарғанымдай, мені әзілдеп құтқар.

Қайтар маған мына мөлдір қанатты,

Мен оны қайта байқамас үшін.