Осенний романс - Евгений Клячкин

Отчего в глазах прозрачно-карих

золотая грусть.

Не печалься, славный мой товарищ,

больно, ну и пусть.

Разве это осень, если сброшен

первый жёлтый лист.

Если столько ласки сердце носит,

Милая очнись.

Не грусти, коль жизнь покажется

одинокою — это кажется.

Обязательно окажется

кто-то нужный на пути.

И как странно всё изменится,

неизвестно куда денется,

что мешало нам надеяться

от беды своей уйти.

Красною листвой земля согрета —

гаснущий костёр.

В лес осенним золотом одетый

я войду как вор.

В синей вышине сомкнулись кроны

в жёлтое кольцо.

Посмотри же на свою корону,

подними лицо.

И судьбой не избалована,

вдруг проснёшься коронованной,

царство осени бесценное

упадёт к твоим ногам.

И прекрасна, словно Золушка,

ты на месте в этом золоте,

и сама, как драгоценность, ты,

хоть себе не дорога.

Вздрагивая ляжет на ладони

крохотный листок.

Ты не бойся мы тебя не тронем,

жёлтый огонёк.

Опускайся где-нибудь в сторонке,

мы замедлим шаг,

где твои братишки и сестрёнки

меж собой шуршат.

В этом шорохе услышится.

Ах, как дышится, ах, как дышится.

Даже, падая, колышется

каждый листик, погляди!

Разве можно разувериться,

если любится и верится,

если хочется надеяться,

если столько впереди.

Неліктен көзде мөлдір қоңыр

алтын қайғы.

Қайғылы болма, даңқты жолдасым,

ауырады, солай болсын.

Түсірсе күз ме

бірінші сары жапырақ.

Жүректе сонша махаббат болса,

Жаным, оян.

Өмір пайда болғанда мұңайма

жалғыз, ұқсайды.

Міндетті түрде шығады

жолда біреу керек болды.

Және бәрі қалай өзгереді,

ешкім қайда барарын білмейді,

үміттенуге не кедергі болды

бақытсыздықтан құтылыңыз.

Жер қызыл жапырақтармен жылытылады -

өртті сөндіру.

Орманда күзгі алтын киінген

Мен ұры сияқты кіремін.

Тәждер көк биіктікте жабылды

сары сақинаға.

Тәжіңе қара

бетіңізді көтеріңіз.

Ал тағдыр бұзбаған,

кенеттен тәжі оянады

күз патшалығы баға жетпес

аяғыңа түседі.

Және Золушка сияқты әдемі

сен осы алтынның орнындасың,

ал сен асыл тас сияқтысың,

кем дегенде өзіңізге қымбат емес.

Шошып, алақанында жатыр

кішкентай жапырақ.

Қорықпа, біз саған тиіспейміз,

сары ұшқын.

Бүйірге бір жерге түсіңіз

біз баяулаймыз,

бауырларың қайда

өзара сыбдырлайды.

Сіз бұл сыбдырда естисіз.

Әй, қалай дем алсын, о, қалай дем алсын.

Тіпті құлау, теңселу

әрбір жапырақ, қараңызшы!

Сенбеуге болады ма

егер сіз сүйсеңіз және сенсеңіз

үміттенгіңіз келсе

алда көп болса.