Губы ноют... - Евгений Клячкин

Губы ноют — что ни день, — в синяках.

Я тобою не наемся никак.

Все во мне твои глаза-фонари

выжигают изнутри.

Губит скалы беспощадный прибой —

нет, не этого мне надо с тобой!

Я хочу, чтобы плескалась душа,

словно лодка в камышах.

Словно галька под ленивой волной,

опускалась-подымалась со мной,

и под сердцем не пылал чтоб огонь,

а прохладная ладонь

все снимала — утомленье и боль.

Понимаешь, что мне надо с тобой?

Тут ни силою не взять, ни купить —

меня надо полюбить.

Еріндер ауырады - күнде - көгерген.

Мен сізді ешқандай жағдайда жұмысқа алған жоқпын.

Мендегі барлық көздерің - шамдар

ішінен күйдіріңіз.

Аяусыз серфинг тастарды бұзады -

Жоқ, бұл маған сенен керек емес!

Мен жанымның шашылғанын қалаймын

қамыстағы қайық сияқты.

Жалқау толқынның астындағы тас сияқты

Менімен бірге төмен және жоғары көтерілді,

және жүрек астында от жанбады,

салқын қол

Мен бәрін түсірдім - шаршау мен ауырсыну.

Маған сенен не керек екенін түсінесің бе?

Мұнда күшпен алуға да, сатып алуға да болмайды -

Маған сүю керек.